Campus zoektocht: waar is die zeilboot?

De Rotterdamseweg 145. Tot een jaar of vier geleden stond daar een hoekig gebouw van de vooraanstaande architecten Van den Broek en Bakema waar je met een beetje moeite schoonheid in kon zien. Het had een hele geschiedenis en een beschermde status, maar het was verouderd en moest én mocht weg. In Delta kondigden we de sloop aan en keken we nog één keer binnen bij de laatste huurders: het bedrijf Advanced Lightweight Engineering, dat uit alle macht had geprobeerd afbraak af te wenden; het Erfgoeddepot van de TU Delft dat popelde om naar de universiteitsbibliotheek te verhuizen en studentensportverenigingen als Broach en Plankenkoorts die er spullen hadden opgeslagen.

Deze zomer kreeg het artikel ineens een vervolg. Een oud-student had samen met zijn vader in het gebouw een houten zeilboot opgeknapt en de boot met oplegger daar achtergelaten. Na vijf jaar werken in het buitenland wilde hij eindelijk de boot uit de kelder halen. Bij zijn vertrek had hij zijn nummer achtergelaten op de oplegger, met het verzoek te bellen wanneer er iets met de boot aan de hand zou zijn. Gebeld was hij nooit en dus reisde hij af naar Delft om zijn eigendom te bekijken. Het enige dat hij vond, waren graafmachines die het terrein egaliseerden.

Lees verder onder de foto.Verzamelgebouw Rotterdamseweg 145 vlak nadat het besluit tot slopen was genomen (Foto: Marcel Krijger)

Waar was de boot?

Samen met zijn vader Henk, gepensioneerd rector van een scholengemeenschap dichtbij Delft, ging hij op onderzoek uit. Hij vroeg het na bij Campus & Real Estate en schreef naar verschillende studentensportverenigingen. Niemand die het wist.

Maanden later stuitte vader Henk online op het Delta-artikel, waarop hij mij een e-mail stuurde. Hadden wij als campusverslaggevers de sloop gevolgd? Wisten wij waar de opgeslagen spullen waren gebleven?

Druk met de waan van de dag als altijd hadden we die sloop dus niet gevolgd. Enigszins beschaamd over dat gebrek aan follow-up beloofde ik wat rond te bellen. Ik voelde me tevreden met mijn goede daadje toen er via allerlei omwegen buiten mij om bij de afdeling groenvoorziening zowaar een boot bleek te staan. Dat moest hem zijn! Hoe groot was de teleurstelling een dag later, toen vader Henk na een bezoek aan de TU wist te vertellen dat het niet de boot van zijn zoon was, maar een soort roeiboot.

Treurige ontknoping

Het bezit van zijn zoon was spoorloos verdwenen, maar in een mail bedankte hij iedereen voor de gedane moeite. Ik vond het groot van hem, maar toch vooral een vreemde zaak. Oké, waarschijnlijk kun je je spullen beter niet jarenlang in goed vertrouwen achterlaten in een gebouw van een universiteit waar je niet meer studeert, maar dan nog: zo’n bootje gooi je toch zeker niet weg? Het moet toch érgens zijn?

Maar het was wel weggegooid. Of in sloperstermen: ‘kortgeknepen met de kraan en bij het afval gedaan’. En de trailer was tussen het ijzerafval beland.

Dat mailde een ontdane vader Henk op 11 september, nadat hij toch weer verder was gaan zoeken en contact had gehad met het bedrijf dat het pand aan de Rotterdamseweg 145 had gesloopt. Hij schat de materiële schade op drieduizend euro, maar heeft meer last van de emotionele schade: “Ik vind het onbegrijpelijk dat de TU Delft eigendommen van derden op een dergelijke wijze heeft laten verwijderen”, schreef hij. Ik schreef terug dat ik het een treurige ontknoping vond. Bizar ook, dat niemand dat bootje heeft gered.

Vader Henk reageerde positief op mijn voorstel om hier een verhaal – dít verhaal – over te schrijven. En zo geschiedde. Maar niet nadat hij een paar dagen later een vervolgmail stuurde met de korte mededeling dat hij van plan is om de universiteit ‘aansprakelijk te stellen voor het doen verdwijnen en vernietigen van de zeilboot en trailer’. Vader en zoon hebben inmiddels een brief aan de TU verstuurd, in de hoop dat een reactie verdere stappen overbodig zal maken.

Hoe dat afloopt, zal moeten blijken. Ik ga het volgen, nu wél.

In de tussentijd zit ik met een knagende vraag: van wie is dat bootje bij de groenvoorziening dán? (wie het weet, mag me mailen).