Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Opinion

[Column] Resetten

​Ik heb een plan. Werken aan een nieuwe set normen. En grenzen aangeven. Eindelijk grenzen aangeven. Zo moet het lukken. Na anderhalve week was het beeld me wel duidelijk. Het moet …

Foto: Sam Rentmeester

Nee. Misschien zo:


“Ik herken het helemaal”, zegt collega A. “Je kunt overwegen er een tijdje helemaal uit te stappen. Ik heb er veel baat bij gehad.” Alles in mij verzet zich. Ze ziet het. Ze herhaalt: “Je kunt er even uit stappen. Ik kan een afspraak maken.” We zitten in de koffiehoek van de Library. Ze zou feedback geven voor m’n R&O. Door wat me een week geleden gebeurde, is het een ander gesprek. Ik …


Of nee. Zo:


Het gaat veranderen. Er zijn veel plannen voor het central international office. Goede plannen. We hadden een heidag. Uitdagingen zat. Almaar groei van het aantal studenten. Huisvesting merkt het. Het introduction program. De HR-afdeling ploetert nog met losse systemen. Front office wordt meer spin in het web. We gaan minder improviseren en gaten vullen. Dat laatste komt mij goed uit, want …


Nee joh. Zo maar:


Dus een blind paard kon het zien aankomen. De kribbigheid. De vermoeidheid. De geuite onmacht. Wie kan elke week dagdelen inspringen, taken overnemen, zijn eigen taken op tijd blijven doen, foutjes recht breien, overzicht houden, een collega inwerken, je ook nog verantwoordelijk voelen voor ….? Nou? Wie? Superman! Maar kijk in de spiegel. Staat daar …


Of misschien zo:


Met een stralend gezicht vreselijke dingen zeggen. Daar is collega B goed in. Even uitvallen? Kan gebeuren. “Maar er is er maar één verantwoordelijk en dat ben jij. Je had eerder aan de bel moeten trekken. Grenzen moeten stellen.” Ik sputter. Zij maakt korte metten. Het is twee weken na …


Nee, toch maar:


Hoog tijd om eindelijk consequent grenzen aan te geven. En te stoppen met minstens een 8,5 te halen. En op te houden elk probleem te willen oplossen. Op naar een nieuwe norm. Moeilijk ja. Maar als ik mijn collega’s nou vraag om …. Dat als tóch weer per ongeluk te snel, te gretig …. Dat ze dan roepen: Hé Huisman, kappen nou! Ik ben op weg terug. Terug van bijna niet weggeweest.


Vrij naar: ‘Mijn eeuwige begin’ van Rabih Alameddine.

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.