Dit zijn de resultaten van zes maanden IO

Op de tentoonstelling presenteerden studenten van vier IO-minors hun eindprojecten: interactive environments, advanced prototyping, automotive design en sports innovation. Studenten van allerlei verschillende studies en faculteiten dompelden zich een half jaar onder in de wereld van industrieel ontwerpen. En dit zijn de resultaten.

 

 (Foto: Guus Schoonewille)

Studenten van de minor interactive environments bedachten ideeën voor de Amsterdamse flexwerkplek van de toekomst. Een van de problemen die de studenten voorzien is dat werknemers gestrest kunnen worden van de verschillende taken die ze op een dag moeten verrichten, en te lang met een ‘oude’ taak in hun hoofd blijven zitten. Hiervoor heeft dit team een interactieve ‘muur’ bedacht die reageert als een medewerker langs loopt. De Polysense heeft een rustgevende werking door een combinatie van geluid, kleur en wind, zodat flexwerkers met hernieuwde energie verder kunnen. De Polysense kan in verschillende vormen gemodelleerd worden door de flexibele panelen waaruit hij is opgebouwd. De studenten van het team komen van diverse studies, vertelt werktuigbouwkundestudent Benne de Bakker. “Het was leuk om in zo’n interdisciplinair team te werken.”

 

In het project Signature van de minor advanced prototyping moesten studenten iets ontwerpen wat ze zelf konden dragen. IO-studente Ronja Strikkers ontwierp een zilveren oorbel die de oordopjes in haar oor ondersteunen. “Ik heb vaak oordopjes in omdat ik gevoelige oren heb. Vooral bij dansles heb ik ze in, in verband met de harde muziek. Als ik dan iets wil vragen aan de docent haal ik mijn oordopjes er vaak half uit, maar dan heb je de kans dat ze eruit vallen.” De oorbellen die ze heeft gemaakt zijn zo ontworpen dat ze de oordopjes op precies de juiste plek houden. Om de prototypes te maken gebruikte ze verschillende technieken, van simpelweg klei tot 3D-printen. Ze is zeker van plan om ze in het dagelijks leven te dragen: “Ik heb ze zo ontworpen dat ze goed bij de ketting passen die ik elke dag draag.”

Emma Boersma (werktuigbouwkunde) deed ook de minor interactive environments. Haar groepje bedacht een lamp die een flexwerker moet stimuleren om af en toe op te staan. Na een bepaalde periode, een paar minuten of een uur, gaat de lamp heen en weer bungelen. Om hem weer stil te laten hangen, moet je hem even vastpakken. Is dat niet juist irritant? “De mensen die hem gebruiken hebben hem zelf aangeschaft, en je kunt hem snoozen”, vertelt Boersma. De minor zelf vond zij wel wat zweverig. “Ik ben blij dat ik straks weer bij werktuigbouw aan de slag kan.”

 

Wat kun je doen als je doof en blind bent en wil sporten? Hardlopen met een maatje. De eenvoudigste oplossing om niet tegen een boom te lopen is een lint dat aan beide kanten wordt vastgehouden. Ook dit heeft zijn nadelen: wat als er een van de twee wil stoppen? Bij de minor sport innovation dook het groepje van Demi van Kampen (industrieel ontwerpen) in dit probleem. Zij ontworpen handvatten die door middel van drukpunten communiceren. “Elke vinger heeft zijn eigen punt op het handvat. Die punten betekenen bijvoorbeeld stoppen of bukken. Bij versnellen worden de vier drukpunten naar boven toe ingedrukt, en bij vertragen omlaag.”

 

De een wil zijn schoenen stevig gestrikt, de ander juist wat losser. De manier van strikken heeft invloed op testcases van Adidas. Voor dit bedrijf heeft het groepje van Megan Segeren (luchtvaart- en ruimtevaarttechniek) en Dorus de Boer (werktuigbouwkunde) een prototype bedacht waarmee de veterdruk te meten is. “Het duurde twee maanden om echt te begrijpen wat we nou moesten onderzoeken”, aldus De Boer. “De spanning op een veter is weer anders dan de druk in de schoen.” De oplossing is eenvoudiger te begrijpen: voet gaat in de schoen, de veters worden aangetrokken door een apparaatje dat ook de kracht in Newton meet. Op het moment dat de atleet het goed vindt, wordt de veter gestrikt en het apparaatje verwijderd.  

 

Het apparaat Iris moet werknemers tot rust brengen. Het diafragma hangt op ooghoogte en gaat open op het tempo van de ademhaling. Hoe rustiger de ademhaling, hoe verder het diafragma open gaat. “Het idee is dat dit voor een raam hangt”, vertelt Benthe Spruijt (bouwkunde). “Als je ademhaling goed is, kun je als beloning veel van het landschap zien.” De kleur van het diafragma verandert van fel naar minder fel, totdat aan het einde van de oefening de cirkel helemaal wit is. Spruijt is blij dat ze deze minor heeft gedaan. “Bij bouwkunde mis ik af en toe de menselijke kant. Misschien wil ik na deze minor ook mijn master bij industrieel ontwerpen doen.”

Nora de Vries en Roos van Tongeren