‘Het is niet zo truttig’

Al direct de eerste competitiewedstrijd van dit seizoen boekten de dames van Thor winst op de Elephants uit Eindhoven. Stand: 15-27. Wie les wil hebben van deze meiden kan sinds kort een cursus damesrugby volgen. Een ideetje van de Nederlandse Rugby Bond. De sport geniet onder dames slechts in kleine kring populariteit. Gevolg: een stagnerend ledental. Door actieve werving hopen bond en clubs meer vrouwen enthousiast maken voor de sport.

Lijntje lopen, ruk en mol, scrum en scrumhalf. Typische rugbytaal die op dinsdagavond over het rugbyveld van het Sportcentrum weerklinkt. Niet uitgesproken voor stoere kerels, maar voor ranke dames die zich de beginselen van het rugbyspel bij laten brengen.

De Nederlandse Rugby Bond signaleerde vorig jaar dat de aanwas in het damesrugby sterk te wensen overlaat. Daarom deze actie, in samenwerking met de landelijke verenigingen.

De basisprincipes moeten na zeven weken wel duidelijk zijn, waarna enkele wedstrijden volgen tegen andere beginnende teams. Op deze manier worden starters niet meteen geconfronteerd met het krachtige spel van ervaren ploegen. Het niveauverschil dat dan namelijk optreedt doet vele, schoorvoetend gestarte rugbyers direct weer afhaken.

De Delftse vereniging heeft dat vorig jaar meegemaakt, toen enkele nieuwe leden zich aanmeldden. Zij werden meteen voor de leeuwen gegooid door mee te moeten doen bij het eerste damesteam. De Thor-meiden behoren al enkele jaren tot de besten in het damesrugby, dus spreekt het voor zich dat er een wereld van verschil optreedt tussen de ingespeelde kampioenen en de onervaren beginners.

,,Bovendien”, zo meldt Madeleine Bos, al enkele jaren speelster van het eerste team en momenteel trainster van de beginners, ,,moesten de nieuwelingen vorig jaar ook nog eens opboksen tegen het enorme fanatisme van het eerste team en de eenheid die de bestaande groep al was.”

Samen met Ilona Kerkhof verzorgt Bos nu de aparte training voor beginners. Zo zijn op het ene veld meiden te ontwaren die een stevige scrum inzetten, terwijl enkele meters verderop aanvankelijk voorzichtig en met enige terughoudendheid geoefend wordt.

,,Dat is normaal”, aldus Bos. ,,De eerste lessen moeten ze die schroom om elkaar aan te durven raken, zien te overwinnen. Daarnaast worden de beginlessen benut om te leren hoe een val moet worden opgevangen, om enigszins te wennen aan de ei-vormige bal en om de spelregels uit te leggen.”
Adem

Een van de meest elementaire regels is dat de bal niet vooruit ‘gepassed’ mag worden. De acht meiden die op de tweede trainingsavond zijn verschenen – op de eerste avond waren dat er nog tien – oefenen dit door middel van het zogenaamde lijntje lopen, waarbij een voorwaartse gooibeweging van de bal niet is toegestaan. Na enkele rondjes staat een aantal nieuwelingen al zwetend naar adem te happen. Toch gaan ze telkens weer door voor het volgende lijntje.

,,Die stevige training bij rugby trekt me juist zo aan. Het is niet zo truttig en weer eens iets anders”, zegt een van hen. ,,Niet zo ‘meidig’ enlekker stoer”, valt een medespeelster haar bij. Beiden zijn al voorzien van professionele schoenen. De onvermijdelijke ‘derde helft’ en het feit dat rugby de uitstraling van een echte teamsport heeft, blijken eveneens belangrijke drijfveren om voor deze sport te kiezen.

Een van de vooroordelen waar de sport mee te kampen heeft, is dat men veelal ruige, grote stoere meiden op het rugbyveld verwacht. Op deze beginnerstraining is dat duidelijk niet het geval: veel nieuwkomers zijn van geringe lengte en omvang. De aanvankelijke vrees voor het lichamelijk contact lijkt bij hen ook snel verdwenen. Gedreven wagen ze zich aan het maken van een mol: de tegenstander wordt getrakteerd op een ferme schouderduw in de maagstreek, waarna de balbezitter en enkele van haar teamgenoten de bal zodanig ‘ingraven’ dat hij onbereikbaar is voor wie dan ook. Dit alles dient om ‘rust in het spel’ te brengen.