Zonnig Sevilla

Na het goede salsafeest vorige week, ben ik benieuwd naar meer traditionele dansen. Sevilla is de stad van de flamenco. Dat mag ik niet missen, verzekert mijn zus mij. We lopen door de idyllische straten van de oude stad. Het is elf uur als we, in een afgelegen steegje, een soort stenen grot binnen glippen. Het is enorm druk binnen. Met moeite vinden een plekje tussen alle tapas etende Spanjaarden. We bestellen vino tinto en wachten af. Dan betreden twee mannen en een vrouw het kleine podium. De vrouw is gekleed in een prachtige zwarte jurk met kant. Een van de mannen houdt een akoestische gitaar in de hand. De andere man gaat zitten en begint ritmisch in zijn handen te klappen. De man met de gitaar valt in. Dan begint te andere man te zingen. Het klinkt melancholisch, als een soort klaagzang. Na een tijdje, uit het niets lijkt het, staat de vrouw op en begint te dansen. Ze stampt met haar hakken en beweegt haar handen sierlijk boven haar hoofd. Even komt het me vreemd voor. Een staccato dans met vloeiende bewegingen. De treurige muziek. De dramatische blik in de ogen van de danseres. Ik laat me meevoeren. Dan zet de zanger een nieuw lied in. Vrolijker dit keer. Er mag gelachen worden. De danseres lijkt een speelbal in de handen van de mannen. Ritmisch geklap. “Venga quapa. Si, quapa. Ola!” De dans is sexy, verleidelijk. Tijdens de derde ronde worden er mensen uit het publiek gevraagd op het podium te dansen. Een andere prachtige vrouw betreedt de búhne en samen dansen ze wild en snel. Het valt me op hoeveel passie er vanuit gaat. Alles lijkt fel en heftig, maar ook sierlijk en vrouwelijk. Inmiddels heeft de vrouw zich omgekleed. Een knalrode jurk met witte stippen. Er wordt een man uit het publiek gehaald en samen met de vrouw dansen ze een paringsdans. Het doet me denken aan de pauwen op de kinderboerderij. Uit het publiek klinkt gejuich, geklap, ‘ola!’ De hele zaal is geboeid. Opeens houdt de muziek abrupt op en de dansers eindigen in een dramatische eindpose. Nog meer gejuich en geklap. Een buiging en de dansers gaan af. Wij drinken onze wijn op en besluiten dat het tijd is om zelf wat passie ten toon te spreiden op de dansvloer. We nemen een taxi naar de hippe club Abril en dansen tot diep in de nacht de moderne paringsdans. (AN)

Dit keer geen bruisend feest in Delft, maar een verslag vanuit het zonnige Sevilla. Ik bezoek mijn zusje, dat hier een paar maanden Spaans studeert. Na het goede salsafeest vorige week, ben ik benieuwd naar meer traditionele dansen. Sevilla is de stad van de flamenco. Dat mag ik niet missen, verzekert mijn zus mij. We lopen door de idyllische straten van de oude stad. Het is elf uur als we, in een afgelegen steegje, een soort stenen grot binnen glippen. Het is enorm druk binnen. Met moeite vinden een plekje tussen alle tapas etende Spanjaarden. We bestellen vino tinto en wachten af. Dan betreden twee mannen en een vrouw het kleine podium. De vrouw is gekleed in een prachtige zwarte jurk met kant. Een van de mannen houdt een akoestische gitaar in de hand. De andere man gaat zitten en begint ritmisch in zijn handen te klappen. De man met de gitaar valt in. Dan begint te andere man te zingen. Het klinkt melancholisch, als een soort klaagzang. Na een tijdje, uit het niets lijkt het, staat de vrouw op en begint te dansen. Ze stampt met haar hakken en beweegt haar handen sierlijk boven haar hoofd. Even komt het me vreemd voor. Een staccato dans met vloeiende bewegingen. De treurige muziek. De dramatische blik in de ogen van de danseres. Ik laat me meevoeren. Dan zet de zanger een nieuw lied in. Vrolijker dit keer. Er mag gelachen worden. De danseres lijkt een speelbal in de handen van de mannen. Ritmisch geklap. “Venga quapa. Si, quapa. Ola!” De dans is sexy, verleidelijk. Tijdens de derde ronde worden er mensen uit het publiek gevraagd op het podium te dansen. Een andere prachtige vrouw betreedt de búhne en samen dansen ze wild en snel. Het valt me op hoeveel passie er vanuit gaat. Alles lijkt fel en heftig, maar ook sierlijk en vrouwelijk. Inmiddels heeft de vrouw zich omgekleed. Een knalrode jurk met witte stippen. Er wordt een man uit het publiek gehaald en samen met de vrouw dansen ze een paringsdans. Het doet me denken aan de pauwen op de kinderboerderij. Uit het publiek klinkt gejuich, geklap, ‘ola!’ De hele zaal is geboeid. Opeens houdt de muziek abrupt op en de dansers eindigen in een dramatische eindpose. Nog meer gejuich en geklap. Een buiging en de dansers gaan af. Wij drinken onze wijn op en besluiten dat het tijd is om zelf wat passie ten toon te spreiden op de dansvloer. We nemen een taxi naar de hippe club Abril en dansen tot diep in de nacht de moderne paringsdans. (AN)