‘Ze wordt verneukt’

Haar smeekbede heeft weinig succes. Geen wonder. Ze draagt een groene regenponcho en haar gezicht is van bijpassende kleuren voorzien. Bovendien staat ze te roepen vanaf het bootje in het water voor 3mE. En op dit tijdstip is iedereen echt op weg naar iets waar hij op tijd wil zijn.

Het gebeurt allemaal onder het oog van anderhalve handvol meiden die zich op de kant hebben genesteld. Van hen is geen hulp te verwachten. “Zij heet Anne Vreeburg. Twintig jaar en ze studeert bij 3mE. En wij zijn haar jaargenotes”, licht er een toe.

En een ander: “Ze gaat dit jaar bestuurswerk doen voor William Froude, de studievereniging van Maritieme Techniek. Anne wordt commissaris excursies.” En zij zelf? “Wij zijn haar Virgiel jaargenootjes en wij verneuken haar. Dat is traditie. Het is een soort straf , omdat ze door het bestuurswerk geen tijd meer heeft voor ons.”

De straf is om half vijf in de morgen begonnen. “We hebben haar thuis opgehaald, geblinddoekt en rondgereden, zodat ze dacht dat ze ergens gedropt zou worden. Daarna hebben we haar in een rubberboot gezet en op het bootje in het water bij 3mE achtergelaten.” Wel in goed gezelschap overigens. Naast Anne staat een rode koffer en ze heeft wat mondvoorraad meegekregen: koekjes en een halve fles cola.

,

 Om die koffer draait het. Daarin zit haar bestuurskleding. Maar de koffer zit op slot. Om de cijfercode van het slot te kraken, moet zij nummers achterhalen. En een van die nummers staat op een bootje dat een eind verderop in het water ligt. Met haar geroep probeert Anne passanten te bewegen voor haar te gaan kijken wat het nummer is.

Eindelijk – het is inmiddels kwart over acht – heeft Anne beet. Een tamelijk jonge man is bereid naar het bootje te kijken, maar kan tot afgrijzen van Anne geen nummer ontdekken. Of hij dan even bij 3mE binnen wil gaan kijken, probeert Anne. Hij doet ‘t. Zo haalt ze het eerste cijfer binnen.

“Ons doel is haar in elk geval tot kwart voor negen te laten zitten, zodat mensen die naar college komen haar zien”, meldt een van haar vriendinnen. “En dan halen we haar er misschien wel weer vanaf.” Het wordt voor allemaal een beproeving, want een kwartier ervoor geselt een regenbui het Mekelpark.

Tijdens de afgelopen Olympische Spelen bedacht ik dat er bij een dergelijk evenement toch wel erg veel verliezers zijn. Zelfs zilver is het immers net niet in onze wereld. Sommigen smijten hun niet-gouden plak zelfs weg omdat ze er hun naasten niet mee onder ogen durven komen. Van iedere 100 olympische atleten worden er 98 losers. En iedereen maar roepen dat deelnemen belangrijker is dan winnen. Duizenden losers, dus met in hun kielzog familie, vrienden en vaak het hele land van herkomst. Eerste plaats plakkenwinnaar China wil de komende Spelen nog meer medailles halen. Gaat het land daarmee door tot ze ze allemaal winnen?
Onze wereld wil alleen maar winnaars, topmensen, excellentie, VOC-mentaliteit en natuurlijk geen zesjesculturen. Je bent in Nederland pas geslaagd als je meer verdient dan Balkenende. Maar wat produceert zo’n cultuur eigenlijk? Juist, alleen maar losers.
Paul Rullmann constateert in Delta 37 dat onze ingenieurs het moeten opnemen tegen ingenieurs uit het buitenland. A true xenophobic engineers survival of the fittest. Hij constateert dat het in de internationale wereld steeds competitiever wordt. Daarin heeft hij gelijk. Zo zijn de natiestaten nu bijvoorbeeld in een financiële crisiswedstrijd bezig te kijken wie de meeste miljarden in omvallende banken kan stoppen. Nederland staat in de top 10 met een garantie voor 200 miljard. Tegelijkertijd moet de TU een paar miljoen (maar) bezuinigen – het geld moet toch ergens vandaan komen inderdaad – en wordt het hele speelveld hier opgezadeld met de nare gevolgen.
Rullmann verdedigt de harde knip en het bindend studie advies – ordinair opgelegde bezuinigingsmaatregelen – met de constatering dat Nederland zich in welvaart wil blijven wentelen. Als we ons dat ook inderdaad ten doel stellen heeft hij opnieuw gelijk, maar zal zijn gelijk naar mijn mening van korte duur zijn.
Wordt wakker dus, want er is echt iets aan de hand in de wereld en de kredietcrisis is daar het duidelijkste, blijvende signaal van. Feitelijk is geld – en de extreme ongelijkheid die het heeft gecreëerd – de motor van heel veel ellende, van heel veel losers. Go shop!, zei president Bush na 9/11 en recentelijk opnieuw in reactie op omvallende banken. Terwijl wij ons (nog even) wentelen in welvaart, weten we dat het grootste deel van onze wereldbevolking al jaren in armoede en oorlog leeft. De kern van het probleem is hebzucht, de motor is geld, de planeet en zijn bewoners betalen het gelag. Kijk eens naar deze briljante animatie op  www.storyofstuff.com. Sneller studeren, eerder consumeren?
Maar het economisch systeem stort in rap tempo in. Niet dat men het doorheeft. De kredietcrisis wordt ‘opgelost’ met de methoden die hem veroorzaakten. Een brugklasser ziet dat het niet werkt. Was een miljard teveel voor hogesnelheidslijn of Betuwelijn ooit reden voor Kamervragen, miljarden voor failliete private banken en iedereen zwijgt. Een paar bankdirecteuren – topmensen, echte winnaars dus – met goudenhanddrukgarantie en individuele salarissen en bonussen waar onze hele TU riant op kan draaien, begraaien het en de miljarden staatssteun zijn niet aan te slepen.
Omdat wij het aan de TU kennelijk goed doen – prima ingenieurs afleveren, aardig onderzoek, goede citaties, fijne universiteit, veel eerstejaars – mogen wij dus bezuinigen. Maar moeten we daarom ook onze studenten (en medewerkers) nog verder opjagen en de angst aanpraten dat, wanneer ze niet rap studeren en excelleren, ze door een Chinese goudenmedaillewinnaar worden ingehaald?
Laten wij alsjeblieft beginnen om elkaar – student, medewerker, bestuur – niet gek te maken. Moeilijker is het niet. College, bestuur zo min mogelijk en probeer Den Haag en allerlei andere self proclaimed deskundigen, middelmatige bestuurders en kortzichtige politici, juist in deze tijden van de deur te houden. En als je dan iets extra’s wil doen, aai dan de snelle student net zoveel over de bol als de student die er wat langer over doet. De wereld hoeft echt niet sneller te draaien dan ze al doet.

Dr.ir. Coen Vermeeren is docent luchtvaart- en ruimtevaarttechniek en hoofd Studium Generale van de TU Delft.

www.storyofstuff.com

Haar smeekbede heeft weinig succes. Geen wonder. Ze draagt een groene regenponcho en haar gezicht is van bijpassende kleuren voorzien. Bovendien staat ze te roepen vanaf het bootje in het water voor 3mE. En op dit tijdstip is iedereen echt op weg naar iets waar hij op tijd wil zijn.

Het gebeurt allemaal onder het oog van anderhalve handvol meiden die zich op de kant hebben genesteld. Van hen is geen hulp te verwachten. “Zij heet Anne Vreeburg. Twintig jaar en ze studeert bij 3mE”, licht er een toe.

En een ander: “Ze gaat dit jaar bestuurswerk doen voor William Froude, de studievereniging van Maritieme Techniek. Anne wordt commissaris excursies.” En zij zelf? “Wij zijn haar Virgiel jaargenootjes en wij verneuken haar. Dat is traditie. Het is een soort straf, omdat ze door het bestuurswerk geen tijd meer heeft voor ons.”

De straf is om half vijf in de morgen begonnen. “We hebben haar thuis opgehaald, geblinddoekt en rondgereden, zodat ze dacht dat ze ergens gedropt zou worden. Daarna hebben we haar in een rubberboot gezet en op het bootje in het water bij 3mE achtergelaten.” Wel in goed gezelschap overigens. Naast Anne staat een rode koffer en ze heeft wat mondvoorraad meegekregen: koekjes en een halve fles cola.

 Om die koffer draait het. Daarin zit haar bestuurskleding. Maar de koffer zit op slot. Om de cijfercode van het slot te kraken, moet zij nummers achterhalen. En een van die nummers staat op een bootje dat een eind verderop in het water ligt. Met haar geroep probeert Anne passanten te bewegen voor haar te gaan kijken wat het nummer is.

Eindelijk – het is inmiddels kwart over acht – heeft Anne beet. Een tamelijk jonge man is bereid naar het bootje te kijken, maar kan tot afgrijzen van Anne geen nummer ontdekken. Of hij dan even bij 3mE binnen wil gaan kijken, probeert Anne. Hij doet ‘t. Zo haalt ze het eerste cijfer binnen.

“Ons doel is haar in elk geval tot kwart voor negen te laten zitten, zodat mensen die naar college komen haar zien”, meldt een van haar vriendinnen. “En dan halen we haar er misschien wel weer vanaf.” Het wordt voor allemaal een beproeving, want een kwartier ervoor geselt een regenbui het Mekelpark.