Neurologische ziektes als alzheimer en parkinson zijn dankzij allerlei soorten MRI-scan al jaren op te sporen. Toch is het stellen van een goede diagnose met behulp van de beelden vaak nog een hele toer.
Dat zou met het afstudeerproject van Wyke Huizinga bij technische natuurkunde weleens helemaal kunnen veranderen.
Zonder MRI -beelden zou de wereld er voor artsen – en voor patiënten – heel anders uitzien. Ze brengen ziektes in beeld die anders waarschijnlijk over het hoofd gezien zouden worden. Er is alleen één heikel puntje: de patiënt hoeft maar even te kuchen in de scanner, en de diagnose is niet meer betrouwbaar. Best te corrigeren, maar dat is een nauwkeurige, tijdrovende en dus dure klus. Dat moet toch beter kunnen? Wyke Huizinga (24) kreeg het voor elkaar. “Bij diffusiegewogen MRI wordt het magneetveld van de MRI -scanner op zo’n manier gezet, dat de diffusie van vocht in de hersenen meetbaar wordt. Zo kun je zenuwbanen in de hersenen reconstrueren, en sneller tot betere diagnoses komen. Daarvoor maakt de scanner meerdere (3D) beelden van het hetzelfde orgaan, maar steeds met andere magneetvelden en richtingen. Dat betekent niet alleen dat de patiënt doodstil moet blijven liggen om de diagnose betrouwbaar te houden, artefacten van het magneetveld van de scanner kunnen ook leiden tot vervormde beelden.” Rampzalig, want dat is alleen nog op te lossen door alle losse beelden één voor één te corrigeren. Huizinga bedacht een methode die al die losse beelden in één keer corrigeert: groupwise image registration in diffusion weighted MRI using a PCA based dissimilarity metric.
Ideaal voor het stellen van diagnoses door het hele lichaam, maar Huizinga spitste zich voor haar afstudeeronderzoek toe op de hersenen. Ze liep er maanden voor rond in het Erasmus Medisch Centrum, dat de opdracht gaf. Niet voor de hand liggend bij een studie technische natuurkunde. Haar afstudeerproject kwam dan ook vooral voort uit de minor biomedical engineering die ze volgde, en dan met name het vak medische beeldverwerking. Huizinga: “Ik heb altijd al een grote passie gehad voor de medische wereld. Twijfelde na het vwo tussen geneeskunde en technische natuurkunde. Het werd het laatste, maar de medische hoek bleef interessant.” Haar afstudeeropdracht hield volgens haar het perfecte midden tussen wiskunde, geneeskunde, uitdaging en programmeren, in C++. “Dat programmeren lag me wel”, lacht ze, “al moest ik het nog wel leren. Behalve werken met MatLab, had ik er nog helemaal geen ervaring mee.”
Gelukkig hoefde ze geen heel programma te ontwikkelen; ze kon haar methode zo invoeren in een al bestaand programma. “Het resultaat van de opdracht werd een paper, die ik heb ingestuurd voor de Miccai (Medical Image Computing and Computer Assisted Intervention), dit jaar in Japan.” En jawel: ze werd geselecteerd om het werk te presenteren op de workshop Diffusion Weighted MRI . Niet gek na slechts vijf jaar studie, waarvan één jaar bestuur bij muziekvereniging Krashna Musika. Het onderwerp laat haar dan ook niet zomaar los. “Ik ga nu beginnen aan een PhD bij het Erasmus MC. Daar maak ik een model van het ouder wordende brein.” Inderdaad: met als basis haar eigen methode.
Minimaal vijf jaar studie aan de TU Delft; niet alleen een aanwinst op je cv, maar vaak ook een nuttige aanvulling op de wetenschap. Tussen de stapels afstudeerscripties die jaarlijks op de TU verrijzen, steken regelmatig ware pareltjes de kop op. Zonde als die verdwijnen in de vergetelheid. Daarom vanaf dit nummer iedere twee weken in Delta Magazine: De Master.
Comments are closed.