‘Wie?’

Nee, er was niemand jarig. De taartjes waren over van het afscheid van Paul Rullmann. ‘Wie?’. Denkende dat het lag aan de invloed van een volle mond appel op de uitspraak herhaalden we onszelf. Een lege blik volgde. “Eén van de grote bazen. Collegelid.” Maar ook dat resulteerde in een simpel schouder ophalen. Maar het taartje was lekker hoor! Verbaasd zag ik de collega weglopen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat het niet gaat om wat je kent, maar wie je kent. Dit heeft me vaak ook mateloos geïrriteerd, om niet beoordeeld te worden op je inzet en resultaat, maar omdat je de goede mensen kent. En dat je daarnaast niet te verlegen bent om te roepen dat jij het klusje wel even klaart voor ze (tegen je nieuwe verhoogde tarief, dat was duidelijk toch?).

Ik zie hoe mensen dingen gedaan krijgen bij oude bekenden en dat het cold calling een lastige bezigheid is. Het heeft me soms ook terecht aangespoord om mijn gezicht te laten zien op social events die naast eigenbelang veel toegevoegde waarde kunnen hebben voor de organisatie. Het afscheid van Paul Rullmann heeft ons in ieder geval erg geholpen door de netwerkmogelijkheden. De TU is echter mede voor het vergeven van opdrachten aan ‘vriendjes’ eerder in opspraak geraakt. Er zijn talloze voorbeelden van hoe nepotisme organisaties ten val brengt. In een onderzoek uit 2010 blijkt dat bedrijven in de categorie beste werkgever het er beter van af brachten, omdat ze onder andere veel minder aan vriendjespolitiek deden. Bij dezen wil ik dus mijn bewondering uiten voor de ongetwijfeld briljante medewerker die bij het horen van de naam van een collegelid ongegeneerd zei: ‘wie?’. Ik zie een geweldige carrière in het verschiet.