Werkstuk

Gisteren heb ik tot diep in de nacht een werkstuk zitten maken over koraalriffen; dat was behoorlijk pittig. “Pap, ik moet morgen iets inleveren over koraal”, riep mijn kleine schat, terwijl ze met haar vriendje boven ging zitten blowen. Ooit las ik in een managementfolder dat het slimste kind van de klas haar huiswerk laat maken door het op-één-na slimste kind, tegen een kleine vergoeding. Onzin natuurlijk, ze geeft het aan d’r pa, want die doet het voor nop. De ravage die het studiehuis aanricht onder ouders van nu is niet te overzien.

Enfin, je begint met enige tegenzin aan zo’n klus, maar ben je eenmaal op gang, dan krijg je er lol in. Na een inleiding over biologische samenstelling, geografische ligging en het effect van versnelde zeespiegelstijging op koraalriffen kwam ik uiteindelijk terecht bij een wiskundig koraalmodel, gebouwd met een cellulaire automaat, waarmee ik de fractale dimensie van het Groot Barrièrerif kon doorrekenen. Machtig interessant, al zeg ik het zelf, en ik neem aan dat de biologieleraar dit alles ondertussen met rode oortjes zit te lezen.

Koraaldiertjes plakken aan elkaar vast en creëren zo de meest uiteenlopende vormen. Je kunt het vergelijken met breien: kabelsteek, kruissteek, wafelsteek, valse Turkse steek en ga zo maar door. Door een beetje te spelen met recht en averecht ontstaat een scala aan patronen. Huisvrouwen wisten dat natuurlijk al heel lang, maar sinds kort weten wiskundigen het ook. Volgens de geniale Franse wiskundige Benoit Mandelbrot is de hele natuur zelfs op die manier in elkaar gestoken. Het mooiste voorbeeld van een cellulaire automaat vind ik een bevruchte eicel, want die kan door middel van een kleine aanpassing van de celdelingen mutatitis mutandis overgaan in de meest uiteenlopende organismen. Je zou kunnen zeggen dat Onze Vader een geitenbreier is. Geen wonder, want zijn Zoon is een hippie. Goh, daarmee schep ik zomaar vanuit het niets een mooie titel voor het volgende werkstuk van de Delftse ingenieurs van de ziel.

Robert Fokkink

Er zijn drie soorten Nederlandse kinderen: hoogbegaafd, hogerbegaafd en hoogstbegaafd. Mijn dochter valt in de laagste categorie, dus ik moet wel bijspringen en haar helpen met haar

huiswerk. Gisteren heb ik tot diep in de nacht een werkstuk zitten maken over koraalriffen; dat was behoorlijk pittig. “Pap, ik moet morgen iets inleveren over koraal”, riep mijn kleine schat, terwijl ze met haar vriendje boven ging zitten blowen. Ooit las ik in een managementfolder dat het slimste kind van de klas haar huiswerk laat maken door het op-één-na slimste kind, tegen een kleine vergoeding. Onzin natuurlijk, ze geeft het aan d’r pa, want die doet het voor nop. De ravage die het studiehuis aanricht onder ouders van nu is niet te overzien.

Enfin, je begint met enige tegenzin aan zo’n klus, maar ben je eenmaal op gang, dan krijg je er lol in. Na een inleiding over biologische samenstelling, geografische ligging en het effect van versnelde zeespiegelstijging op koraalriffen kwam ik uiteindelijk terecht bij een wiskundig koraalmodel, gebouwd met een cellulaire automaat, waarmee ik de fractale dimensie van het Groot Barrièrerif kon doorrekenen. Machtig interessant, al zeg ik het zelf, en ik neem aan dat de biologieleraar dit alles ondertussen met rode oortjes zit te lezen.

Koraaldiertjes plakken aan elkaar vast en creëren zo de meest uiteenlopende vormen. Je kunt het vergelijken met breien: kabelsteek, kruissteek, wafelsteek, valse Turkse steek en ga zo maar door. Door een beetje te spelen met recht en averecht ontstaat een scala aan patronen. Huisvrouwen wisten dat natuurlijk al heel lang, maar sinds kort weten wiskundigen het ook. Volgens de geniale Franse wiskundige Benoit Mandelbrot is de hele natuur zelfs op die manier in elkaar gestoken. Het mooiste voorbeeld van een cellulaire automaat vind ik een bevruchte eicel, want die kan door middel van een kleine aanpassing van de celdelingen mutatitis mutandis overgaan in de meest uiteenlopende organismen. Je zou kunnen zeggen dat Onze Vader een geitenbreier is. Geen wonder, want zijn Zoon is een hippie. Goh, daarmee schep ik zomaar vanuit het niets een mooie titel voor het volgende werkstuk van de Delftse ingenieurs van de ziel.

Robert Fokkink