,,Het gaat niet zomaar om een simpel wereldrecord. De naam van onze faculteit en de faam van de Nederlandse vliegtuigbouw staan op het spel”, oreert rector Wakker.
Jeroen Bleijenbergh slikt even. Hij gaat het vliegtuig lanceren en had net zijn zenuwen een beetje onder controle, maar krijgt nu ineens de volledige verantwoordelijkheid voor de vaderlandse vliegtuigindustrie in de schoenen geschoven.
Ook de media beseffen het. Sinds voetbal oorlog is, is geen enkel spelletje ‘zomaar een spelletje’ meer. NOS, RTL, de landelijke bladen en zelfs het internationale persbureau Reuter hebben dan ook allemaal een afvaardiging naar het Sportcentrum gestuurd om deze dinsdagmiddag, 16 mei 1995, vast te leggen. ,,Leuker dan dat saaie oorlogstribunaal in Den Haag”, vinden de mannen van Reuter. De camera’s verdringen zich rondom Bleijenbergh en het zeventien kilo wegende gevaarte die het record moeten gaan vestigen. Het gaat om het grootste papieren vliegtuig dat ooit gebouwd is, met een spanwijdte van veertien meter.
Ter ere van het tiende lustrum van de vliegtuigbouwkundige studievereniging Leonardo da Vinci begonnen tien studenten en vijf TU-medewerkers vorig jaar met het project. Ze schreven een kartonfabrikant aan en kregen anderhalve ton papier thuisbezorgd; ze schreven het Guiness Book of Records aan en kregen een pakket guidelines voor een correct papieren vliegtuig op de mat. Na zes maanden ontwerpen, bouwen, rekenen en aanpassen (de papieren-vliegtuigcommissie van Guiness besloot plotseling dat hooguit 125-grams papier gebruikt mocht worden in plaats van de oude eis van 200-grams) ligt het toestel nu klaar op een drie meter hoge steigerconstructie in een hal van het Sportcentrum. Open deuren en tv-lampen zijn verboden, vanwege de bijbehorende stijgwinden.
Het apparaat moet minstens vijftig voet, 15.30 meter, afleggen om de recordpoging te laten slagen. Volgens de berekeningen zal hij echter, als hij eenmaal vliegt, veel verder komen en crashen tegen de muur van de zaal. Het moment suprème is de worp; als die goed gaat, lukt de vlucht.
Vijf leden van de bouwgroep beklimmen de stellage. Bleijenbergh, de uitwerper, kijkt als Ronald Koeman voor zijn strafschop tegen Duitsland op het EK van 1988. Op de tribunes wordt het stil. De vijf pakken het gevaarte op. Hij houdt het. Bleienbergh staat precies onder het zwaartepunt. Eén voor één laten de anderen los. De vleugels buigen akelig ver door. Even lijkt het erop dat het vliegtuig kantelt, maar Bleijenbergh weet het in balans te houden. Benauwde gezichten in de VIP-boxen, hier en daar kreetjes op de tribune. Nog nooit is het zo warm geweest in deze hal.
Dan, na een paar seconden met de zeventien kilo boven zijn hoofd, neemt Bleijenbergh zijn aanloop. En hij gooit. Het vliegtuig suist weg, mooi horizontaal. Bleienbergh laat zich voorover vallen, op een mat een meter lager, zodat hij de staart niet tegen zich aan krijgt. Daardoor ging een eerdere Engelse poging mis. Hij richt zich op, geknield, strekt zijn armen en balt zijn vuisten. Het vliegtuig zweeft over de vijftien-metergrens en slaat te pletter tegen de muur, op 35 meter. De leden van de bouwgroep bespringen matchwinnerBleijenberg, de supporters rennen juichend het veld op, het volkslied – ‘leve de vliegmachien’ – wordt aangeheven. Champagne knalt. De bouwgroep poseert voor tientallen fotografen voor het papieren wrak, voor de elftalfoto. De wereldkampioenen.
,,Het gaat niet zomaar om een simpel wereldrecord. De naam van onze faculteit en de faam van de Nederlandse vliegtuigbouw staan op het spel”, oreert rector Wakker. Jeroen Bleijenbergh slikt even. Hij gaat het vliegtuig lanceren en had net zijn zenuwen een beetje onder controle, maar krijgt nu ineens de volledige verantwoordelijkheid voor de vaderlandse vliegtuigindustrie in de schoenen geschoven.
Ook de media beseffen het. Sinds voetbal oorlog is, is geen enkel spelletje ‘zomaar een spelletje’ meer. NOS, RTL, de landelijke bladen en zelfs het internationale persbureau Reuter hebben dan ook allemaal een afvaardiging naar het Sportcentrum gestuurd om deze dinsdagmiddag, 16 mei 1995, vast te leggen. ,,Leuker dan dat saaie oorlogstribunaal in Den Haag”, vinden de mannen van Reuter. De camera’s verdringen zich rondom Bleijenbergh en het zeventien kilo wegende gevaarte die het record moeten gaan vestigen. Het gaat om het grootste papieren vliegtuig dat ooit gebouwd is, met een spanwijdte van veertien meter.
Ter ere van het tiende lustrum van de vliegtuigbouwkundige studievereniging Leonardo da Vinci begonnen tien studenten en vijf TU-medewerkers vorig jaar met het project. Ze schreven een kartonfabrikant aan en kregen anderhalve ton papier thuisbezorgd; ze schreven het Guiness Book of Records aan en kregen een pakket guidelines voor een correct papieren vliegtuig op de mat. Na zes maanden ontwerpen, bouwen, rekenen en aanpassen (de papieren-vliegtuigcommissie van Guiness besloot plotseling dat hooguit 125-grams papier gebruikt mocht worden in plaats van de oude eis van 200-grams) ligt het toestel nu klaar op een drie meter hoge steigerconstructie in een hal van het Sportcentrum. Open deuren en tv-lampen zijn verboden, vanwege de bijbehorende stijgwinden.
Het apparaat moet minstens vijftig voet, 15.30 meter, afleggen om de recordpoging te laten slagen. Volgens de berekeningen zal hij echter, als hij eenmaal vliegt, veel verder komen en crashen tegen de muur van de zaal. Het moment suprème is de worp; als die goed gaat, lukt de vlucht.
Vijf leden van de bouwgroep beklimmen de stellage. Bleijenbergh, de uitwerper, kijkt als Ronald Koeman voor zijn strafschop tegen Duitsland op het EK van 1988. Op de tribunes wordt het stil. De vijf pakken het gevaarte op. Hij houdt het. Bleienbergh staat precies onder het zwaartepunt. Eén voor één laten de anderen los. De vleugels buigen akelig ver door. Even lijkt het erop dat het vliegtuig kantelt, maar Bleijenbergh weet het in balans te houden. Benauwde gezichten in de VIP-boxen, hier en daar kreetjes op de tribune. Nog nooit is het zo warm geweest in deze hal.
Dan, na een paar seconden met de zeventien kilo boven zijn hoofd, neemt Bleijenbergh zijn aanloop. En hij gooit. Het vliegtuig suist weg, mooi horizontaal. Bleienbergh laat zich voorover vallen, op een mat een meter lager, zodat hij de staart niet tegen zich aan krijgt. Daardoor ging een eerdere Engelse poging mis. Hij richt zich op, geknield, strekt zijn armen en balt zijn vuisten. Het vliegtuig zweeft over de vijftien-metergrens en slaat te pletter tegen de muur, op 35 meter. De leden van de bouwgroep bespringen matchwinnerBleijenberg, de supporters rennen juichend het veld op, het volkslied – ‘leve de vliegmachien’ – wordt aangeheven. Champagne knalt. De bouwgroep poseert voor tientallen fotografen voor het papieren wrak, voor de elftalfoto. De wereldkampioenen.
Comments are closed.