‘Wel lekker, aardappelschijfjes zijn altijd wel lekker’

Zij zien een maaltijd in het vaak sfeerloze Aula-restaurant slechts als een redelijk alternatief voor het zelf stoeien met potten en pannen. Een klein vergelijkend warenonderzoek, ter gelegenheid van het eerste lustrum.

Het Aula-restaurant bestaat deze week vijf jaar. Sinds 1991 is de eettafel voor studenten en medewerkers van de universiteit niet meer te vinden in het pand waarin nu het Techniek Museum is gehuisvest, maar in de voormalige fietsenstalling onder het congrescentrum.

Om het lustrum onder de aandacht van het grote publiek te brengen, kondigde het Facilitair Bedrijf vorige week al activiteiten aan, waaronder goedkope dagschotels en ‘gratis versnaperingen’. Tevens werd de eetzaal opgefleurd met kleurige slingers en vrolijke ballonnen. Of het echt tijd is voor feesthoedjes hangt misschien ook af van de kwaliteit van het eten. De Delftsche Courant van 26 oktober was niet erg positief: ,,Toch jammer dat je na het gebruiken van een maaltijd in een restaurant moet constateren dat je voor het geld dat je hier uitgeeft aan de maaltijd, beter een praktisch kookboek ‘Koken voor kneuzen’ kunt aanschaffen”, aldus een kritische culinair kenner. Is het voor de normale burger ook zo erbarmelijk? Een paar meningen.

(Klik voor grotere foto)

Maandag, 17:17 uur . 19-Jarige student civiele techniek; de dagschotel, kotelet suisse met stroganoffsaus, doperwten en gebakken aardappelen, wordt gretig naar binnen geschrokt. Daarna volgt de halfvolle melk en de fruityoghurt. ,,Vandaag is het wel goed. Dat valt weer mee.” Hij eet hier één à twee keer in de maand, uit praktische overwegingen. De reden van vandaag: ,,Ik was officieel om half zes klaar en verder had ik vanavond geen andere afspraken.” Enigszins nerveus kijkt hij de camera in. ,,Zit ik zo goed?”

Maandag, 17:29 uur. VUT-ter en rasechte stamgast; hij eet hier al vier jaar elke dag. ,,Ik ben alleenstaand en dit is beter dan zelf thuis eten klaarmaken.” Vandaag is het soep, rode kool, aardappelpuree en een toetje, een vegetarische selectie uit het avondmenu. ,,Dit bevalt prima, maar over het algemeen zou de kwaliteit van het gebodene beter kunnen. Desnoods betaal ik wel een paar dubbeltjes meer.” Over de service niets dan goeds: ,,Het personeel is fantastisch en er heerst een gezellige sfeer.Ik heb ook wel eens bij de Koornbeurs gegeten, maar dat is een vuile lelijke paardestal. En die punkers, die ik overigens erg mag, zien er ook niet uit. Nee, hier loopt iedereen er tenminste verzorgd bij.”

Maandag, 17:42 uur. Eerstejaars industrieel ontwerpen. Dagmenu met cassis. Het bord is al bijna leeg. Met een vies gezicht verstopt hij een stuk bot in een servetje, dat ongeveer een meter van hem vandaan op tafel ligt. Zo te zien zitten er al meer etensresten in. Zijn tafelgenote: ,,Er zitten van die enge pootjes in. Het zag er uit als een filet, waar geen enge dingen in zaten.” Hij vindt het een beetje droog allemaal. Normaal geniet hij liever van zijn maaltijd bij de Koornbeurs. ,,Hartstikke gevaarlijk om hier te eten. Met die botjes breek je zo je kunstgebit doormidden!”

Maandag, 17:50 uur. Eerstejaars bouwkunde; ,,Maar ik eet hier helemaal niet zo vaak hoor!” Dit is haar derde keer pas. Een kwestie van bittere noodzaak, want thuis wordt een nieuwe vloer in de keuken gelegd. Zij en haar twee mannelijke huisgenoten geven zich eveneens over aan de dagschotel. Ze begint met de gebakken aardappelen. Na enige happen komt ze erachter dat haar flesje Spa groen niet geopend is. ,,Waar zit de opener eigenlijk?” Het eten smaakt haar wel. Veel zegt dat echter niet, want ze vindt het meeste wel lekker.

Maandag, 17:59 uur. Nog een eerstejaars bouwkunde, nog een dagmenu. Met enig gevoel voor stijl heeft ze haar bord van het dienblad afgehaald; dit in tegenstelling tot alle andere eters in het restaurant. ,,Ja, dat eet gewoon prettiger.” Voor het eerst sinds de Owee eet ze weer in het Aula-restaurant. Ze woont buiten Delft maar heeft er vanavond wel een afspraak. Op de vraag of ze dit eten lekker vindt knikt ze verlegen. ,,Wel lekker, aardappelschijfjes zijn altijd wel lekker…” En haar favoriete menu hier: ,,Dat zal dit wel zijn, aardappelschijfjes!”

Maandag, 18:04 uur. Student milieukunde aan de Hogeschool Delft en tevens technisch-commercieel medewerker binnendienst bij DOALL te Dordrecht; hij heeft een drukke dag achter de rug en is nu klaar voor de aanval. ,,Het smaakt me prima. Al het eten hier is voortreffelijk.” Al anderhalf jaar eet hij iedere maandag en woensdag in het restaurant van de universiteit. ,,Behalve dat ik hier regelmatig eet heb ik geen connecties met de TU.” Het liefst eet hij gebakken aardappelen en een balletje gehakt, vandaag geniet hij van het dagmenu. ,,Het is gezellig hier.”

Dinsdag, 17:42 uur. Medewerker Legermuseum, woonachtig te Delft. Hij eet ,,iets met rijst erbij” en een vlaflip, daarnaast eenalcoholvrij biertje. ,,Over het algemeen is het saai in het Aula-restaurant, kaal en steriel. Je hebt niet echt het idee dat je in een restaurant zit.” Hij eet hier ongeveer twee keer in de week. Gewoon als hij laat terug is van het werk en ‘s avonds nog een afspraak heeft. ,,Het is niet topkwaliteit, maar voor deze prijs kan het ermee door. Het is in ieder geval beter dan de mensa in Tilburg, waar ik gestudeerd heb. Het is hier ook drie gulden duurder, trouwens.” Nadat we hem weer alleen gelaten hebben, komt hij nog een keer terug: ,,Misschien kun je ook schrijven dat ik het zo jammer vind dat je hier geen leidingwater kunt krijgen.”

Dinsdag, 17:48 uur. Eerstejaars student civiele techniek. Op de vraag wat hij eet blijft het even stil, dan volgt een aarzelend antwoord: ,,Wist ik het maar.” Nadat we het menu hebben geraadpleegd blijkt het om kerrierijst met paprika te gaan. ,,De paprika is nog niet gesignaleerd.” Hij eet hier omdat op zijn kamer geen mogelijkheden tot koken zijn. Van zijn hospita krijgt hij ook niets. De sfeer in het restaurant vindt hij wel redelijk. Later komt hij hierop terug: ,,Eigenlijk is er niet echt veel sfeer.” Het bord is bijna leeg. Nog steeds is er geen paprika gesignaleerd.

Dinsdag, 17:59 uur. Docent bij Wiskunde en Informatica, hij geeft les in informatiesystemen en databases. Voor hem liggen een bakje frites, een frikadel, een kroket en zijn bril. ,,Die is alleen om kleine letters te onderscheiden.” Het eten omschrijft hij zelf als junkfood. Waarom geen gewoon menu? ,,Daar moest ik voor in de rij gaan staan en daar had ik gewoon geen zin in. De bediening hier is soms gewoon een beetje slow.” Maar hoe smaakt het eten hier nou eigenlijk? ,,Tja, voor junkfood is het wel aardig. Hier eten komt me goed uit met mijn werk en het is betaalbaar.”

Dinsdag, 18:13 uur. Ze doet ,,research in applied physics at the group of partical optics” en ze komt uit Rusland. De twee maanden dat ze nu in Nederland is eet ze bijna altijd bij het Aula-restaurant. Voor haar liggen twee bakjes, één met kerrierijst en één met sperziebonen en er staat een glas karnemelk. ,,It’s reasonable”, zegt ze met een vrolijk Russisch accent. Bij het nemen van de foto kan ze van opwinding haast niet ophouden met lachen. ,,When is it published? Where can I buy this newspaper?” Later komt ze achter ons aan: ,,Can you take another picture of me? I’ll pay for it!”

Dinsdag, 18:21 uur. Aio bij bouwkunde, Canadees, nu een jaar in Nederland. Hij praat Engels en Nederlands tegelijk. Tijdens het eten heeft hij zijn walkman aan. Voor hem ligt het boek ‘Technical Writing and Professional Communication’, naast hem ligt zijn pet en een Bounty puur. Op zijn dienblad staat eenbord met het avondmenu en een flesje Spa Lemon. Het eten is wel aardig: ,,It’s what you can expect for a cantine.” ‘s Avonds moet hij nog terug naar Bouwkunde om te werken. Op de vraag wat zijn favoriete maaltijd is in de Aula reageert hij lacherig: ,,I wouldn’t say the food is so good, I had favourites!”

Dinsdag, 18.35 uur. Vroeger was ze huisvrouw, vandaag eet ze in het Aula-restaurant. In verschillende schaaltjes liggen cordon blue, gebakken aardappels met mayonaise en spinazie. Ze eet bijna nooit hier, maar nu wordt bij de twee ouderen die haar vergezellen parket gelegd, zodat er geen maaltijd klaargemaakt kan worden. Straks gaan ze bij haar thuis koffie drinken. Op de vraag of ze even wil proeven om vervolgens haar mening te geven, moet ze even nadenken. Vervolgens vouwt ze haar handen en sluit haar ogen, een vluchtig gebed. Dan pakt ze haar vork en eet geïnteresseerd van de spinazie. ,,Ja, het smaakt me prima.”

Foto’s: Nout Steenkamp