Weggooikunst

Heerlijkomdat het niet mijn zooi is, maar die van hen. Zelf heb al genoeg troep op zolder.Altijd indrukwekkend is de oneindige wand met vergeelde,afgedankte boeken. Allemaal ooit geschreven door mensen,gebogen over eikenhouten bureaus. Toen dachten ze dat het een briljant idee was, een boek over gotische gutstechnieken (een historisch overzicht). Of een thriller over een jonge vrouw die naar de stad trekt en verliefd wordt op een eeneiige tweeling met een dubbelleven. Nu liggen al die jaren van toewijding te wachten op iemand die er nog vijftig cent voor over heeft. 

Er zijn mensen met verzamelwoede die thuis hun eigen kringloopdepot opbouwen. Ik heb ooit een programma gezien over een oude vrouw. Zij verzamelde en bewaarde alles wat ze op straat vond: meubels, kranten, lampenkappen. Ze bewaarde het voor… tja… ooit. “Je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt.” De cameraploeg had moeite om binnen te komen en de onderste laag van haar spullenberg was al deels aan het composteren. Oprechte tranen huilde ze, toen de filmploeg aan het einde al haar spullen in een container kieperde. Ik snap dat wel.

Weggooien is een kunst op zich. Neem nou mijn laptop. De harde schijf was weer bijna vol. Bij het opschonen ontdekte ik een mapje met digitale boeken. Vijftienduizend boeken! Een halve kilometer boekenplank met de beste schrijvers ter wereld, die een royale 8,5 gigabyte bezet hielden. Een digitaal dilemma: ik ga ze toch nooit lezen. Maar weggooien? Je weet maar nooit. Hetzelfde dilemma bij mijn vijftigduizend foto’s. En bij het snel groeiende aantal smartphone filmpjes – in HD natuurlijk, wantik wil elke lichtschakering van mijn fascinerende leven vangen – dat ik ooit nog eens tot een onvergetelijke documentaire wil monteren. Bewaren dus. Dilemma: mijn schijf is vol en niets mag weg.Gelukkig is de redding nabij en goedkoop: de externe schijf. Het elektronisch knieschot. Maar daar komt weer een dilemma bij want hoe maak ik nu een reservekopie van al die schijven? Hoera voor the cloud, de oneindige zee van onzichtbare opslagruimte. Voor al onze kostbare aantekeningen, selfies en home video’s. De Youtubezolder vult zich met honderd uur film per minuut. Facebookstreams,Googlemail, Twitterfeeds: bewaren, bewaren, dubbel bewaren. Goed bewaren, want … je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt. 

Gelukkig lijd ik niet aan verzamelwoede. Ik heb wel chronische weggooi-angst. Misschien kan ik daar wel een mooi boek over schrijven. Over vijftien jaar voor een prikkie te koop, bij de kringloopwinkel.