Watch out, Sinterklaas is coming to town!

Sinterklaas, a.k.a. Sint Nicholas, is a saint. He lives in Spain, has a long white beard, and every year in late November he boards his big steamboat and sails to Holland, accompanied by his white horse, Schimmel (Mold, yes, mold), and his servants, gangbangers by the name of Zwarte Piet (Black Pete).
His arrival here is the signal for Dutch kids to put their shoes in front of the fireplace (or more likely nowadays: next to central heating radiators). Prior to December 5th, Sint rides his horse up onto the roofs of Dutch homes and then sends Zwarte Piet down the chimney to put candy in each kid’s shoe, although, again, nowadays it’s more likely to be computer games or even cash filling the shoes than candies.

On Dec 5th, young and old alike exchange surprises, which are handmade presents, like, say, a papier-mâché Buddha with a real present hidden inside. With the surprise comes a rhyming poem (doggerel), written by the giver, who mentions things that have happened in the surprise receiver’s life, while also seizing on the opportunity to gently or not so gently make fun of some of that receiver’s character defects.
Speculaas and marzipan are Sinterklaas sweets. And pepernoten (mysterious brownish lumps) are what Zwarte Piet throws at passers-by. Darker-skinned international students may have a problem with Zwarte Piet, finding it politically incorrect for white folks to dress up like black men and go around scaring the bejesus out of little kids while, at the same time, working as a slave for the white Christian cracker on the horse.

To this, Dutchmen less sensitive to minority concerns would reply, ‘too bad, and if you don’t like it, why don’t you go back to where you came from’, while the better sort stress that Piet’s face has merely been blackened by chimney dust. But nowadays it doesn’t much matter, since Zwarte Piet’s traditional threat to put ‘bad’ kids in his sack and take them back to Spain is an offer most Dutch kids would happily accept – especially if they’re going to Ibiza.

De bibliotheek scoorde het best met een 7,5. Op verzoek van vooral de ondernemingsraad (or) vroeg de projectgroep evaluatie ondersteunende diensten medewerkers in een digitale enquête naar hun waardering van de dienstverlening.
Het ging daarbij om openingstijden, telefonische bereikbaarheid, klantvriendelijkheid, probleemoplossend vermogen, kwaliteit van de communicatie en de tijd die het duurt voordat vragen en klachten zijn behandeld.
Een op de vijf medewerkers vulde de enquête in en gaf F&C op alle punten het laagste cijfer (viermaal onder een zes), met uitzondering van de openingstijden. Personeel & organisatie (P&O) scoort nauwelijks beter.
“Nogal schokkend”, concludeert or-lid Daan Hoogwater (CMHF/AC-HOP) over de lage cijfers voor beide diensten. Manager Fred Rens van F&C vindt het juist niet zo vreemd dat deze twee laag scoren. “Je hebt het hier over activiteiten die achter de schermen plaatsvinden. Die duren voor je gevoel altijd lang.”
Het laagste cijfer krijgt F&C voor de tijd die het duurt om problemen op te lossen: een 5,4. Rens zegt dat uit onderzoek van KPMG blijkt dat de gemiddelde betaaltermijn van declaraties 23 dagen is. “Medewerkers moeten een declaratie invullen en in een postbakje gooien. Vervolgens moet de declaratie bij ons aankomen, waarna wij die in Basware zetten. Daarna moet de leidinggevende ook een handeling verrichten. In al die stappen kan vertraging optreden.”
Volgens Rens heeft F&C na de reorganisatie een moeizame start gehad, waarbij mensen terecht klaagden over langzame betaling. “Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Het duurt lang om je imago te keren.”
Uit de enquête blijkt verder dat vaak niet duidelijk is hoe een dienst te benaderen. Meest bekend is een servicepunt of het secretariaat van een afdeling. Medewerkers meer bekend maken met praktische zaken als formulieren is een prima idee volgens vier op de vijf medewerkers die de enquête invulden.