Wat kost mijn privacy?

Afgelopen week hoorde ik een nieuwsbericht over kinderspeelgoed dat Google zou ontwikkelen. Dat speelgoed zou worden uitgerust met camera’s, microfoons en andere sensoren. En de verzamelde gegevens worden gulzig opgezogen door de servers in Mountain View. Het is een grote schande.

“Dit gaat veel te ver” zei de radioverslaggever die er hoorbaar verstand van had. En ik was het grondig met hem eens. Dit kan zo niet langer! Maar ondertussen typ ik net als 98 procent van alle andere makke zoekschapen al mijn grote en kleine levensvragen in het zoekvenster van ‘de vijand’. En druk op enter.

Stotteraars hebben waarschijnlijk een bloedhekel aan Google. Want Google maakt continu je zinnen af. Net als een ongeduldige luisteraar die niet kan wachten tot je bent uit gestotterd, gaat hij raden wat je waarschijnlijk probeert te zeggen. En Google is nog erger, want het geeft meteen meerdere suggesties waaruit je mag kiezen. Jij begint met ‘Mijn probleem is ik st…’ en dan word je al onderbroken ‘..stotter een beetje?’ /’..sta verkeerd geparkeerd?’ /’..stop niet met drinken?’. Ik raad je aan dat eens in een offline gesprek te flikken. Daar maak je zeker vrienden mee.

Maar wat zeggen die Google-suggesties eigenlijk over ons? De suggesties die je krijgt, zijn de meest gebruikte zoektermen. Als ik ‘wat kost’ intyp, dan krijg ik het volgende lijstje: ‘Wat kost een auto?’ / ‘Wat kost een kind?’ / ‘Wat kost een postzegel?’. Blijkbaar zijn dat de vragen waar de meeste mensen mee rond lopen. In die volgorde ook. Het leven in een notendop: auto, kind, rouwkaart.

En typ ik ‘Wat is..’ dan krijg ik ‘Wat is mijn Iban?’ / ‘Wat is liefde?’ / ‘Wat is erfenis?’. Je zou bijna denken, als je niet eens weet wat liefde is en je je eigen rekeningnummer niet kent, wat moet je dan nog met een erfenis? Maar tegen wie praat ik dan eigenlijk? Want deze lijstjes ontstaan ook mede door mijn eigen gedrag op internet. Sterker nog, voornamelijk. Want ik heb mijn webbrowser standaard in de niet-privacymodus staan. En mijn hoofd dus standaard in de wél-struisvogelmodus. Ik weet dat mijn zoekgedrag wordt gevolgd en opgeslagen maar ik doe net alsof het niet zo is. Zet ik mijn browser in de ‘privacy’ stand, dan ziet het resultaat van ‘wat kost’ er heel anders uit. Dan is de prijs van een dakkapel en een kroon dominerend. En als ik ook nog de moeite doe om mijn IP-adres te verhullen (via de Tor-webbrowser), krijg ik weer andere resultaten (wat kost de boot naar Texel). En zo stuit ik op een innerlijke veenbrand in mijn geweten: mijn privacy kan me geen reet schelen, en Google weet het als geen ander. Het wordt tijd voor actie!

Ik ga dit tot de bodem uitzoeken! En ik begin met advies inwinnen bij een goede vriend die ik het meest vertrouw en die de meeste kennis van zaken heeft: Google. En ik heb het antwoord gevonden. Er blijkt een website te bestaan die mij stap voor stap uitlegt hoe ik mijn online privacy terug kan veroveren. Gratis! www.ikwilmijnprivacy.nl. Het enige dat ze van mij nodig hebben om hiermee te starten is… mijn volledige naam en e-mailadres.