Een Amerikaanse delegatie uit Louisiana bezocht Nederland vorige week. In een week kregen ze een snelcursus Nederlandse wateraanpak. Het mediacircus streek ook neer in Delft.
De monden vielen nog net niet open, maar diep onder de indruk waren ze wel. De vijftig leden van de Amerikaanse delegatie uit Louisiana verdrongen zich rond een groot bassin, waar golven werden opgewekt, van onderzoeksinstituut WL/Delft Hydraulics. “This is very impressive”, riep een lid van de stadsraad, die op een verhoginkje ging staan om het bassin goed te kunnen zien. Het was een waar mediacircus: tientallen televisiecamera’s draaiden om elke stap vast te leggen en fototoestellen klikten onafgebroken.
Niet alleen bij het bassin keken de Amerikanen hun ogen uit. Eerder op de dag toverde dr.Tony Minns, onderzoeker bij WL/Delft Hydraulics, een kaart op het scherm met een angstaanjagende voorspelling. “Als er niets wordt gedaan in Louisiana, ziet uw staat er in 2020 zo uit”, luidde zijn onheilspellende boodschap. Met een klik op de muis veranderde de kuststrook van de Amerikaanse staat in verbrokkelde eilandjes.
Gemompel steeg op uit de zaal. De flamboyante delegatieleider en senator van Louisiana Mary Landrieu verhief direct haar stem: “Dit is een dramatisch beeld. Dit is de reden dat we hier naar toe zijn gekomen. Nu ziet iedereen hoe wanhopig we zijn. Al driehonderd jaar wordt er door de overheid misbruik gemaakt van Louisiana. Te grote schepen varen over de Mississippi, er wordt naar olie geboord voor de kust. Louisiana gaat er aan onderdoor. We verdwijnen letterlijk in de oceaan en niemand doet er wat aan. Schandalig!”
De Amerikanen kwamen naar Delft om te leren van de Nederlandse wateraanpak na 1953. Terugblikkend op hun bezoek klonken lovende woorden. “WL/Delft Hydraulics is waarschijnlijk het beste onderzoeksinstituut ter wereld dat zich met water bezighoudt”, aldus Mary Landrieu. “Nederland is het voorbeeld dat je de voeten droog kan houden, zelfs onder zeeniveau.” Ingenieur en lid van het Huis van Afgevaardigen Johnny Bradbury was vooral onder de indruk van de onconventionele Nederlandse oplossingen. Door bijvoorbeeld niet alleen de dijken te verhogen, maar water ook meer ruimte te geven. “Dat ‘out of the box idea’ maakte op mij de meeste indruk.”
In alle toonaangevende Amerikaanse kranten werden na Katrina parallellen getrokken met de Nederlandse strijd tegen het water. Vooral de watersnoodramp van 1953 werd breed uitgemeten in de pers. “Landrieu vroeg ons om informatie over hoe Nederland daarna met water is omgegaan”, zegt Hans de Jong van de Nederlandse ambassade in Washington. “Toen hebben we contact gezocht met WL/Delft Hydraulics, omdat ze daar de meeste kennis in huis hebben.”
De aandacht voor Nederland na 1953 legde het onderzoeksinstituut bepaald geen windeieren: het mocht onder meer een presentatie geven voor het Amerikaanse congres. En nu streek de Amerikaanse delegatie neer in Delft. Prof.dr.ir. Huib de Vriend, directeur wetenschap en technologie van WL Delft Hydraulics en hoogleraar waterbouwkunde aan de TU Delft, is erg enthousiast over het bezoek. “Ik vind het heel vleiend dat ze hier langskwamen. De kennis van de delegatieleden verraste mij het meest. Het was zeker geen snoepreisje. Ze waren goed op de hoogte en hun vragen waren to the point. Landrieu zei dat ze zo’n instituut ook in Louisiana zouden moeten hebben. Daar was ik vooral trots op.”
De Vriend hoopt uiteraard dat die lovende woorden een vervolg krijgen. Een grote opdracht in Amerika, om te helpen met de wederopbouw en om het water buiten de deur te houden, ligt misschien in het verschiet. “Al jaren proberen we een voet aan de grond te krijgen op de Amerikaanse markt”, zegt De Vriend. “Dat lukt vrij aardig, maar het gaat mondjesmaat. Door alle positieve aandacht kan dat nu aantrekken.” Concrete aanbiedingen zijn er nog niet. “Als we bij projecten betrokken worden, opereren we vrijwel zeker onder een groot Amerikaans bedrijf.”
Volgens De Vriend moeten de Amerikanen zich niet blind staren op de technologie. “De mentaliteit moet ook veranderen. Na 1953 spraken we af dat zo’n ramp zich eens in de tienduizend jaar mag herhalen. Maar daar hangt wel een prijskaartje aan. In Amerika zijn overstromingen een randverschijnsel, de hele economie ligt niet plat na een dijkdoorbraak. In Nederland is dat anders. Als de Randstad onderloopt, hebben we een groot probleem.”
Die boodschap knoopten de delegatieleden goed in hun oren. “We hebben geleerd dat we onze problemen kunnen oplossen, dat is het belangrijkste”, zegt Landrieu. “Maar geldtekort is een groot probleem. De rest van Amerika moet ook inzien dat het belangrijk is om het water buiten de deur te houden.”
Landrieu was diep onder de indruk van de waterkennis van de gemiddelde Nederlander. “In Nederland worden mensen onderwezen over het gevaar van water, bij ons niet. Mensen bewust maken van de risico’s is heel belangrijk.” De Nederlanders zijn uitgenodigd om een tegenbezoek te brengen. “We waarderen het zeer dat wetenschappers ons willen helpen. Louisiana en Nederland zitten in hetzelfde schuitje in hun strijd tegen water. Therefore, we could be friends for a long time.”
De Amerikanen kwamen naar Delft om te leren van de Nederlandse wateraanpak na 1953. (Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)
De monden vielen nog net niet open, maar diep onder de indruk waren ze wel. De vijftig leden van de Amerikaanse delegatie uit Louisiana verdrongen zich rond een groot bassin, waar golven werden opgewekt, van onderzoeksinstituut WL/Delft Hydraulics. “This is very impressive”, riep een lid van de stadsraad, die op een verhoginkje ging staan om het bassin goed te kunnen zien. Het was een waar mediacircus: tientallen televisiecamera’s draaiden om elke stap vast te leggen en fototoestellen klikten onafgebroken.
Niet alleen bij het bassin keken de Amerikanen hun ogen uit. Eerder op de dag toverde dr.Tony Minns, onderzoeker bij WL/Delft Hydraulics, een kaart op het scherm met een angstaanjagende voorspelling. “Als er niets wordt gedaan in Louisiana, ziet uw staat er in 2020 zo uit”, luidde zijn onheilspellende boodschap. Met een klik op de muis veranderde de kuststrook van de Amerikaanse staat in verbrokkelde eilandjes.
Gemompel steeg op uit de zaal. De flamboyante delegatieleider en senator van Louisiana Mary Landrieu verhief direct haar stem: “Dit is een dramatisch beeld. Dit is de reden dat we hier naar toe zijn gekomen. Nu ziet iedereen hoe wanhopig we zijn. Al driehonderd jaar wordt er door de overheid misbruik gemaakt van Louisiana. Te grote schepen varen over de Mississippi, er wordt naar olie geboord voor de kust. Louisiana gaat er aan onderdoor. We verdwijnen letterlijk in de oceaan en niemand doet er wat aan. Schandalig!”
De Amerikanen kwamen naar Delft om te leren van de Nederlandse wateraanpak na 1953. Terugblikkend op hun bezoek klonken lovende woorden. “WL/Delft Hydraulics is waarschijnlijk het beste onderzoeksinstituut ter wereld dat zich met water bezighoudt”, aldus Mary Landrieu. “Nederland is het voorbeeld dat je de voeten droog kan houden, zelfs onder zeeniveau.” Ingenieur en lid van het Huis van Afgevaardigen Johnny Bradbury was vooral onder de indruk van de onconventionele Nederlandse oplossingen. Door bijvoorbeeld niet alleen de dijken te verhogen, maar water ook meer ruimte te geven. “Dat ‘out of the box idea’ maakte op mij de meeste indruk.”
In alle toonaangevende Amerikaanse kranten werden na Katrina parallellen getrokken met de Nederlandse strijd tegen het water. Vooral de watersnoodramp van 1953 werd breed uitgemeten in de pers. “Landrieu vroeg ons om informatie over hoe Nederland daarna met water is omgegaan”, zegt Hans de Jong van de Nederlandse ambassade in Washington. “Toen hebben we contact gezocht met WL/Delft Hydraulics, omdat ze daar de meeste kennis in huis hebben.”
De aandacht voor Nederland na 1953 legde het onderzoeksinstituut bepaald geen windeieren: het mocht onder meer een presentatie geven voor het Amerikaanse congres. En nu streek de Amerikaanse delegatie neer in Delft. Prof.dr.ir. Huib de Vriend, directeur wetenschap en technologie van WL Delft Hydraulics en hoogleraar waterbouwkunde aan de TU Delft, is erg enthousiast over het bezoek. “Ik vind het heel vleiend dat ze hier langskwamen. De kennis van de delegatieleden verraste mij het meest. Het was zeker geen snoepreisje. Ze waren goed op de hoogte en hun vragen waren to the point. Landrieu zei dat ze zo’n instituut ook in Louisiana zouden moeten hebben. Daar was ik vooral trots op.”
De Vriend hoopt uiteraard dat die lovende woorden een vervolg krijgen. Een grote opdracht in Amerika, om te helpen met de wederopbouw en om het water buiten de deur te houden, ligt misschien in het verschiet. “Al jaren proberen we een voet aan de grond te krijgen op de Amerikaanse markt”, zegt De Vriend. “Dat lukt vrij aardig, maar het gaat mondjesmaat. Door alle positieve aandacht kan dat nu aantrekken.” Concrete aanbiedingen zijn er nog niet. “Als we bij projecten betrokken worden, opereren we vrijwel zeker onder een groot Amerikaans bedrijf.”
Volgens De Vriend moeten de Amerikanen zich niet blind staren op de technologie. “De mentaliteit moet ook veranderen. Na 1953 spraken we af dat zo’n ramp zich eens in de tienduizend jaar mag herhalen. Maar daar hangt wel een prijskaartje aan. In Amerika zijn overstromingen een randverschijnsel, de hele economie ligt niet plat na een dijkdoorbraak. In Nederland is dat anders. Als de Randstad onderloopt, hebben we een groot probleem.”
Die boodschap knoopten de delegatieleden goed in hun oren. “We hebben geleerd dat we onze problemen kunnen oplossen, dat is het belangrijkste”, zegt Landrieu. “Maar geldtekort is een groot probleem. De rest van Amerika moet ook inzien dat het belangrijk is om het water buiten de deur te houden.”
Landrieu was diep onder de indruk van de waterkennis van de gemiddelde Nederlander. “In Nederland worden mensen onderwezen over het gevaar van water, bij ons niet. Mensen bewust maken van de risico’s is heel belangrijk.” De Nederlanders zijn uitgenodigd om een tegenbezoek te brengen. “We waarderen het zeer dat wetenschappers ons willen helpen. Louisiana en Nederland zitten in hetzelfde schuitje in hun strijd tegen water. Therefore, we could be friends for a long time.”
De Amerikanen kwamen naar Delft om te leren van de Nederlandse wateraanpak na 1953. (Foto: Hans Stakelbeek/FMAX)
Comments are closed.