Samen met twintig medestudenten biedt Nevzat Önal al vier jaar belangeloos huiswerkbegeleiding aan allochtone scholieren. Om de resultaten op te schroeven zijn er plannen voor een naschools ‘opvanghuis’, met minister Ritzen als beschermheer.
Samen met twintig medestudenten biedt Nevzat Önal al vier jaar belangeloos huiswerkbegeleiding aan allochtone scholieren. Om de resultaten op te schroeven zijn er plannen voor een naschools ‘opvanghuis’, met minister Ritzen als beschermheer.
Idealen
Op de middelbare school spande vijfdejaars elektrostudent Önal zich meer in dan zijn vrienden. ,,Ik ben op mijn zesde uit Turkije naar Nederland gekomen. De beginperiode hier was voor mij en mijn ouders heel zwaar. Voor mij was dat de motivatie om mijn best te doen op school, want zoiets wilde ik niet meer meemaken.”
Als allochtoon in de Haagse Schilderswijk is het maken van huiswerk echter niet zo vanzelfsprekend. ,,Mijn ouders hadden geen idee van het schoolsysteem. Mijn vader heeft mij bijvoorbeeld nooit gevraagd naar mijn huiswerk. Thuis werd ik hooguit mentaal opgevangen van school, enige hulp konden mijn ouders me niet bieden.”
Zijn vrienden misten zijn motivatie. ,,Het was heel moeilijk om niet meegetrokken te worden om na schooltijd allerlei dingen behalve huiswerk te doen. Vaak ging ik dus ook voetballen, om thuis mijn tijd vervolgens des te effectiever te benutten.”
Waar Önals vrienden genoegen namen met een mavo-diploma, ging hij zelf na het mavo-examen en 4-havo door naar het vwo. ,,Toen vond ik het al jammer dat mijn vrienden niet meer voor school deden. Maar op die leeftijd was het voor mij te moeilijk om hen verder te stimuleren. Ik vond wel dat ik er iets aan moest doen.”
Voetbal
Die gelegenheid diende zich aan in Delft. Als eerstejaars ging Önal voetballen bij het Sportcentrum. ,,Daar leerde ik studenten kennen die al een beetje huiswerkbegeleiding gaven, maar dan vooral aan kennissen. Toen hebben we afspraken gemaakt over hoe we die hulp aan meer mensen konden aanbieden.”
De TU’ers – vrijwel allemaal van Turkse afkomst – gingen naar de Delftse moskee om contacten te leggen. ,,Zo kwamen we natuurlijk alleen de religieuze allochtonen tegen. Maar via mond-op-mond-reclame en buurthuizen bereikten we daarna ook anderen.” Inmiddels zijn zo’n honderd scholieren begeleid.
In de buurthuizen worden leerlingen uit groep 8 en middelbare scholieren bijgespijkerd. Eindexamenleerlingen krijgen hun onderricht bij de studenten thuis. Bij Önal in de flat op de Aart van de Leeuwlaan geven alledrie zijn huisgenoten bijles.
,,De leerstof is heel gemakkelijk, dus ook met Duits kunnen we ze helpen. Maar eigenlijk is de daadwerkelijke bijles niet het belangrijkste. Vooral het voorbeeld dat wij geven telt. Wijzijn allemaal allochtonen die studeren aan de universiteit en als ze dat zien, denken ze: ‘Zij kunnen het, dus ik ook’.”
De twee keer per week anderhalf uur bijles is echter niet genoeg, vindt Önal. ,,Voor allochtone scholieren is de situatie thuis vaak verre van ideaal om goed te studeren. De ouders snappen het schoolsysteem niet en worden niet wijs uit de lesroosters. Kinderen kunnen hun ouders dus alles wijsmaken en overal rondhangen, terwijl ze zogenaamd op school zitten. Veel ouders vinden mavo al mooi genoeg, ze hebben geen idee van de verdere mogelijkheden. Sommige ouders leven bovendien in hun eigen wereldje. Via schotelantennes kijken ze alleen naar Turkse televisiekanalen, en het is altijd druk thuis met familieleden. Dat is geen goede omgeving om in te leren.”
Eten
Om dit probleem op te lossen, wil Önal een opvanghuis starten. ,,Het is de bedoeling dat we de scholieren zo’n jaar tot anderhalf jaar een beetje bij de ouders weghalen. Na school komen ze naar het opvanghuis, waar niet alleen huiswerk wordt gemaakt, maar waar ze ook spelletjes doen en eten. Dus het is niet alleen educatief, maar ook cultureel en sportief. In die omgeving leren we ze leren. Na die tijd kan het contact minder intensief worden.”
De ouders van de leerlingen zijn positief over het plan. Önal: ,,Dat zegt op zich ook al wat, dat de ouders blij zijn dat een kind voor een tijd ergens anders is. We willen daarom ook de ouders begeleiden, door bijvoorbeeld mee te gaan naar ouderavonden om uit te leggen wat een docent bedoelt. Dat doen we nu ook weleens. Verder proberen we ons bij de scholen op de achtergrond te houden.”
Om het opvanghuis te realiseren hebben Önal en de andere huiswerkbegeleiders een goede ruimte en spullen nodig. ,,We hebben al gepraat met Gino Scalzo, een raadslid van de PvdA. Die heeft ons ook in contact gebracht met minister Ritzen.” Inmiddels heeft Ritzen zich opgeworpen als beschermheer van het project. Binnenkort wordt over de concrete invulling van de steun gesproken.
,,Onlangs hoorde ik dat er in Nederland per jaar één miljard gulden wordt uitgetrokken voor achterstandskinderen. Een groot deel van deze groep wordt gevormd door allochtone scholieren. Een onderzoek over tweehonderd scholen heeft echter uitgewezen dat het geld niet goed wordt besteed. Dat vind ik ook niet zo vreemd: van bovenaf hulp bieden is veel moeilijker, dan van onderaf, zoals wij doen.”
De huiswerkhulp kost Önal zo’n twee dagen per week tijd. Behalve het voetballen, heeft Önal het daarnaast druk met afstuderen. ,,In juli hoop ik klaar te zijn, misschien ga ik daarna nog promoveren.”
Samen met twintig medestudenten biedt Nevzat Önal al vier jaar belangeloos huiswerkbegeleiding aan allochtone scholieren. Om de resultaten op te schroeven zijn er plannen voor een naschools ‘opvanghuis’, met minister Ritzen als beschermheer.
Idealen
Op de middelbare school spande vijfdejaars elektrostudent Önal zich meer in dan zijn vrienden. ,,Ik ben op mijn zesde uit Turkije naar Nederland gekomen. De beginperiode hier was voor mij en mijn ouders heel zwaar. Voor mij was dat de motivatie om mijn best te doen op school, want zoiets wilde ik niet meer meemaken.”
Als allochtoon in de Haagse Schilderswijk is het maken van huiswerk echter niet zo vanzelfsprekend. ,,Mijn ouders hadden geen idee van het schoolsysteem. Mijn vader heeft mij bijvoorbeeld nooit gevraagd naar mijn huiswerk. Thuis werd ik hooguit mentaal opgevangen van school, enige hulp konden mijn ouders me niet bieden.”
Zijn vrienden misten zijn motivatie. ,,Het was heel moeilijk om niet meegetrokken te worden om na schooltijd allerlei dingen behalve huiswerk te doen. Vaak ging ik dus ook voetballen, om thuis mijn tijd vervolgens des te effectiever te benutten.”
Waar Önals vrienden genoegen namen met een mavo-diploma, ging hij zelf na het mavo-examen en 4-havo door naar het vwo. ,,Toen vond ik het al jammer dat mijn vrienden niet meer voor school deden. Maar op die leeftijd was het voor mij te moeilijk om hen verder te stimuleren. Ik vond wel dat ik er iets aan moest doen.”
Voetbal
Die gelegenheid diende zich aan in Delft. Als eerstejaars ging Önal voetballen bij het Sportcentrum. ,,Daar leerde ik studenten kennen die al een beetje huiswerkbegeleiding gaven, maar dan vooral aan kennissen. Toen hebben we afspraken gemaakt over hoe we die hulp aan meer mensen konden aanbieden.”
De TU’ers – vrijwel allemaal van Turkse afkomst – gingen naar de Delftse moskee om contacten te leggen. ,,Zo kwamen we natuurlijk alleen de religieuze allochtonen tegen. Maar via mond-op-mond-reclame en buurthuizen bereikten we daarna ook anderen.” Inmiddels zijn zo’n honderd scholieren begeleid.
In de buurthuizen worden leerlingen uit groep 8 en middelbare scholieren bijgespijkerd. Eindexamenleerlingen krijgen hun onderricht bij de studenten thuis. Bij Önal in de flat op de Aart van de Leeuwlaan geven alledrie zijn huisgenoten bijles.
,,De leerstof is heel gemakkelijk, dus ook met Duits kunnen we ze helpen. Maar eigenlijk is de daadwerkelijke bijles niet het belangrijkste. Vooral het voorbeeld dat wij geven telt. Wijzijn allemaal allochtonen die studeren aan de universiteit en als ze dat zien, denken ze: ‘Zij kunnen het, dus ik ook’.”
De twee keer per week anderhalf uur bijles is echter niet genoeg, vindt Önal. ,,Voor allochtone scholieren is de situatie thuis vaak verre van ideaal om goed te studeren. De ouders snappen het schoolsysteem niet en worden niet wijs uit de lesroosters. Kinderen kunnen hun ouders dus alles wijsmaken en overal rondhangen, terwijl ze zogenaamd op school zitten. Veel ouders vinden mavo al mooi genoeg, ze hebben geen idee van de verdere mogelijkheden. Sommige ouders leven bovendien in hun eigen wereldje. Via schotelantennes kijken ze alleen naar Turkse televisiekanalen, en het is altijd druk thuis met familieleden. Dat is geen goede omgeving om in te leren.”
Eten
Om dit probleem op te lossen, wil Önal een opvanghuis starten. ,,Het is de bedoeling dat we de scholieren zo’n jaar tot anderhalf jaar een beetje bij de ouders weghalen. Na school komen ze naar het opvanghuis, waar niet alleen huiswerk wordt gemaakt, maar waar ze ook spelletjes doen en eten. Dus het is niet alleen educatief, maar ook cultureel en sportief. In die omgeving leren we ze leren. Na die tijd kan het contact minder intensief worden.”
De ouders van de leerlingen zijn positief over het plan. Önal: ,,Dat zegt op zich ook al wat, dat de ouders blij zijn dat een kind voor een tijd ergens anders is. We willen daarom ook de ouders begeleiden, door bijvoorbeeld mee te gaan naar ouderavonden om uit te leggen wat een docent bedoelt. Dat doen we nu ook weleens. Verder proberen we ons bij de scholen op de achtergrond te houden.”
Om het opvanghuis te realiseren hebben Önal en de andere huiswerkbegeleiders een goede ruimte en spullen nodig. ,,We hebben al gepraat met Gino Scalzo, een raadslid van de PvdA. Die heeft ons ook in contact gebracht met minister Ritzen.” Inmiddels heeft Ritzen zich opgeworpen als beschermheer van het project. Binnenkort wordt over de concrete invulling van de steun gesproken.
,,Onlangs hoorde ik dat er in Nederland per jaar één miljard gulden wordt uitgetrokken voor achterstandskinderen. Een groot deel van deze groep wordt gevormd door allochtone scholieren. Een onderzoek over tweehonderd scholen heeft echter uitgewezen dat het geld niet goed wordt besteed. Dat vind ik ook niet zo vreemd: van bovenaf hulp bieden is veel moeilijker, dan van onderaf, zoals wij doen.”
De huiswerkhulp kost Önal zo’n twee dagen per week tijd. Behalve het voetballen, heeft Önal het daarnaast druk met afstuderen. ,,In juli hoop ik klaar te zijn, misschien ga ik daarna nog promoveren.”
Comments are closed.