Het schijnt dat je last van je bloeddruk krijgt als je de hele tijd met de lift op en neer gaat. Mensen zijn niet gemaakt om zich in verticale richting te verplaatsen.
Toch zal de gemiddelde gebruiker van de Elektro-flat per jaar al snel duizend liftreizen maken.
Drie bouwvakkers stappen in op de vierde verdieping:
,,Wat heb jij daar nou?”
,,Die pen heb ik gekregen, komt uit Capelle.”
,,Dat zal dan wel lekker schrijven”, grijnst zijn buurman.
De eerste wil uitstappen: ,,Nee, je moet hier niet heen… één keer promotie per twee maanden is meer dan genoeg.” Hilariteit. Op de dertiende verdieping stapt de eerste lachend uit. Zijn collega’s vervolgen hun liftgesprek:
,,Je meent het. Dus jullie gaan voorlopig nog door hier?”
,,Ja, we zijn voorlopig wel bezig, er moeten nog units worden neergezet, en dan nog van die dingen komen.”
Op de achttiende is de lift weer leeg.
Keer op keer laten wij ons meevoeren door de lift. Iedere kansloze poging om aan de zwaartekracht te ontsnappen lijkt het hokje kleiner te maken. Medereizigers staren voor zich uit, of kijken naar het display. Een enkeling probeert een moeizaam claustrofobisch gesprek aan de gang te houden.
Een man en een vrouw stappen in, op de twaalfde etage. Ze bekijken samen een ansichtkaart: ,,Ja, dat ziet er oké uit, hoor.”
,,Op skivakantie…”, klinkt het mistroostig.
De vier sneeuwwitte systeemwanden worden slechts onderbroken door 47 knoppen en een sleutelgat. Het bedieningspaneel van de lift is net als in een vliegtuigcockpit dubbel uitgevoerd.
,,Met z’n sneeuwscooter door Canada.”
,,Daar ligt wel sneeuw.”
Eén schacht verder:
,,But where did they find the results?”
,,I don’t know, Carl was trying to get the job done and..”
,,Here it is.”
,,Jullie komen er nog niet uit?”, vraagt de Nederlander behulpzaam.
We moeten naar de eenentwintigste.
,,Dan heb je de goeie te pakken.”
,,
Het schijnt dat je last van je bloeddruk krijgt als je de hele tijd met de lift op en neer gaat. Mensen zijn niet gemaakt om zich in verticale richting te verplaatsen. Toch zal de gemiddelde gebruiker van de Elektro-flat per jaar al snel duizend liftreizen maken.
Drie bouwvakkers stappen in op de vierde verdieping:
,,Wat heb jij daar nou?”
,,Die pen heb ik gekregen, komt uit Capelle.”
,,Dat zal dan wel lekker schrijven”, grijnst zijn buurman.
De eerste wil uitstappen: ,,Nee, je moet hier niet heen… één keer promotie per twee maanden is meer dan genoeg.” Hilariteit. Op de dertiende verdieping stapt de eerste lachend uit. Zijn collega’s vervolgen hun liftgesprek:
,,Je meent het. Dus jullie gaan voorlopig nog door hier?”
,,Ja, we zijn voorlopig wel bezig, er moeten nog units worden neergezet, en dan nog van die dingen komen.”
Op de achttiende is de lift weer leeg.
Keer op keer laten wij ons meevoeren door de lift. Iedere kansloze poging om aan de zwaartekracht te ontsnappen lijkt het hokje kleiner te maken. Medereizigers staren voor zich uit, of kijken naar het display. Een enkeling probeert een moeizaam claustrofobisch gesprek aan de gang te houden.
Een man en een vrouw stappen in, op de twaalfde etage. Ze bekijken samen een ansichtkaart: ,,Ja, dat ziet er oké uit, hoor.”
,,Op skivakantie…”, klinkt het mistroostig.
De vier sneeuwwitte systeemwanden worden slechts onderbroken door 47 knoppen en een sleutelgat. Het bedieningspaneel van de lift is net als in een vliegtuigcockpit dubbel uitgevoerd.
,,Met z’n sneeuwscooter door Canada.”
,,Daar ligt wel sneeuw.”
Eén schacht verder:
,,But where did they find the results?”
,,I don’t know, Carl was trying to get the job done and..”
,,Here it is.”
,,Jullie komen er nog niet uit?”, vraagt de Nederlander behulpzaam.
We moeten naar de eenentwintigste.
,,Dan heb je de goeie te pakken.”
Het schijnt dat je last van je bloeddruk krijgt als je de hele tijd met de lift op en neer gaat. Mensen zijn niet gemaakt om zich in verticale richting te verplaatsen. Toch zal de gemiddelde gebruiker van de Elektro-flat per jaar al snel duizend liftreizen maken.
Drie bouwvakkers stappen in op de vierde verdieping:
,,Wat heb jij daar nou?”
,,Die pen heb ik gekregen, komt uit Capelle.”
,,Dat zal dan wel lekker schrijven”, grijnst zijn buurman.
De eerste wil uitstappen: ,,Nee, je moet hier niet heen… één keer promotie per twee maanden is meer dan genoeg.” Hilariteit. Op de dertiende verdieping stapt de eerste lachend uit. Zijn collega’s vervolgen hun liftgesprek:
,,Je meent het. Dus jullie gaan voorlopig nog door hier?”
,,Ja, we zijn voorlopig wel bezig, er moeten nog units worden neergezet, en dan nog van die dingen komen.”
Op de achttiende is de lift weer leeg.
Keer op keer laten wij ons meevoeren door de lift. Iedere kansloze poging om aan de zwaartekracht te ontsnappen lijkt het hokje kleiner te maken. Medereizigers staren voor zich uit, of kijken naar het display. Een enkeling probeert een moeizaam claustrofobisch gesprek aan de gang te houden.
Een man en een vrouw stappen in, op de twaalfde etage. Ze bekijken samen een ansichtkaart: ,,Ja, dat ziet er oké uit, hoor.”
,,Op skivakantie…”, klinkt het mistroostig.
De vier sneeuwwitte systeemwanden worden slechts onderbroken door 47 knoppen en een sleutelgat. Het bedieningspaneel van de lift is net als in een vliegtuigcockpit dubbel uitgevoerd.
,,Met z’n sneeuwscooter door Canada.”
,,Daar ligt wel sneeuw.”
Eén schacht verder:
,,But where did they find the results?”
,,I don’t know, Carl was trying to get the job done and..”
,,Here it is.”
,,Jullie komen er nog niet uit?”, vraagt de Nederlander behulpzaam.
We moeten naar de eenentwintigste.
,,Dan heb je de goeie te pakken.”
Do you have a question or comment about this article?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.