Verkouden

Letterlijk. Mijn longen zijn behangen met mosgroene pluchen gordijnen en voordat ik iets kan zeggen moet ik eerst rochelen en mijn keel schrapen als een hoogbejaarde shagroker. Daarbij moet ik erg uitkijken dat ik niet uitbarst in een verschrikkelijke blafhoest waarbij soms een puntje groen pluche of, erger nog, kauwgum-roze long mee naar buiten probeert te glippen. “Je klinkt als een zeehond”, zegt mijn echtgenoot terwijl hij verstoord van zijn Macbook opkijkt. Ik vind zeehond nog een milde term. Zelf zat ik meer te denken aan een olifant, of een misthoorn, maar misschien wordt hij toch wat dovig.



Eerst zaten de holtes in mijn hoofd gevuld met purschuim, wat mij het gevoel gaf dat mijn brein drie maten te klein was voor mijn schedel. Een combinatie van natte wattenbollen en te strakke werkhelm, zoiets. Maar langzamerhand is het purschuim gaan smelten en druipen en sinds ik gisteren thuis alle papieren zakdoekjes heb opgesnoten loop ik nu zonder enige gêne met een wc-rol in de zak van mijn vest rond. Behalve op het werk, waar de rollen te groot zijn om mee te nemen en ik een doos TU-tissues als must-have accessoire meesleep.



Maar ondanks pluche, purschuim en druipsteengrotten gaat het alweer een stuk beter dan afgelopen weekend. Toen had ik koortsachtige nachtmerries over kerstbomen die ik moest kopen terwijl ik ze niet wilde en over zeehonden die applaudisseerden als ik iets stond te vertellen (“je hoorde jezelf ”, zei mijn echtgenoot). Ik had de energie van een dweil die over een emmer hangt en de power van een uitgelubberd elastiekje. Maar soms moest ik toch echt mijn bed uit op zoek naar iets om mijn keelpijn te stillen. Mijn keel voelde namelijk aan of ik een egel had opgevreten waaraan een grote hap vindaloo curry was blijven steken. Er woedde een permanente schoorsteenbrand van binnen die alleen kon worden geblust met sap of spa of groene thee of gewoon liters water.



En het ergste is nog dat je van niemand enige sympathie krijgt. “O, ik heb dat ook zo erg gehad”, zeggen collega’s, en: “Ja volgens mij ben ik ook ziek aan het worden”. En mijn echtgenoot moppert: “Nou zo voelde ik me toen ik je vorige week van Schiphol moest halen omdat er geen treinen reden”. “Baba, kun je be de zaddoke eben aangeben want be deus is zo bestopt”, zegt mijn dochter. En dus lijd ik maar in stilte. Mij zult u niet meer horen over mijn kwalen. Behalve hier in mijn column dan. Bent u trouwens al verkouden geweest? Nee? Dan zou ik na het lezen van dit stukje echt maar even de handen gaan wassen. Je weet per slot van rekening maar nooit.

Ellen Touw is hoofd van de dienst onderwijs- en studentenzaken bij Civiele Techniek en Geowetenschappen en beleidsadviseur internationalisering. 

Halbe-heffing
De maatregel waartegen dit protest wordt georganiseerd is de zogenoemde Halbe-heffing. Dit houdt in dat door iedere student (ook die nu al studeert!) een boete van 3000 euro bovenop het normale collegegeld moet worden betaald als hij of zij langer dan nominaal plus één jaar over zijn of haar bachelor of master doet. Bovendien hebben deze studenten ook geen recht meer op hun OV-jaarkaart. Daarbovenop moeten de universiteiten ook 3000 euro boete betalen voor iedere student die ‘te lang’ over zijn studie doet.

Onderwijskwaliteit
Niet alleen de student wordt dus beboet, maar ook de onderwijsinstellingen krijgen de rekening gepresenteerd. Onderwijskwaliteit zal hier dus direct onder lijden en dat raakt dus iedereen. Niet alleen de ‘langstudeerders’. Bovendien zullen er naar schatting landelijk 2500 docenten ontslagen worden als deze plannen doorgaan.

Symboolpolitiek
Dit is onacceptabel. Voldoende, goed opgeleide docenten zijn immers nodig om genoeg kwalitatief hoogstaande studenten af te leveren. Dit kabinet geeft aan de ambitie te hebben om de Nederlandse kenniseconomie bij de top 5 van de wereld te laten horen. Dit is totaal niet in lijn met de plannen van dit kabinet en deze ambitie noemen duidt meer op symboolpolitiek, dan een daadwerkelijke doelstelling.

Bezuiniging
Deze maatregel is domweg een bezuiniging en draait niet om resultaten. Het kabinet schept met deze maatregel de illusie studenten die alleen maar op de bank hangen en geen punten halen keihard aan te pakken. Niets is minder waar.

Uitblinken
De studenten die het te verduren krijgen zijn degenen die het niet verdienen. Juist omdat ze uitblinken en bereid zijn meer te doen, dan in het curriculum van hen verwacht wordt (langere stage, studeren in het buitenland, bestuurswerk, enz.) of studenten die buiten hun schuld vertraging oplopen (ziekte, persoonlijke omstandigheden, enz.). Daarbovenop is het onacceptabel, dat de huidige student achteraf geconfronteerd wordt met gevolgen van een maatregel waar hij nooit op kon anticiperen.

Onacceptabel
Concluderend is de manier, waarop de overheid bezuinigt op het hoger onderwijs onacceptabel. Kom dus vrijdag 21 januari om 13:00 naar het Malieveld voor het protest tegen de grootste bezuiniging op het hoger onderwijs sinds 1988. Toen heeft het protest geleid tot sterke wijziging van de kabinetsplannen, nu is het aan ons om dit weer af te dwingen.

Freek Lamboo is voorzitter van de Delftse studentenvakbond VSSD