Heden bespreken wij het vieren van de verjaardag in werkverband. Ter bevordering van de discussie hierbij mijn onwrikbare standpunt: de verjaardag dient op de werkplek niet gevierd te worden.
Het is een ongewenste intimiteit.
Maar, toegegeven, men kan het vieren van de verjaardag ook zien als een warm gebeuren, waarin het gegeven dat de mens een integraal wezen is, waarbij het van een bepaalde kunstmatigheid getuigt om de thuis- en de werksituatie te scheiden, waarbij vorm gegeven kan worden aan een positieve uitwisseling van gevoelsstromen tussen collega’s onderling, waarbij de algemene werkssfeer daar best wel als het ware dus van kan meeprofiteren. Ook zijn er mensen die het gewoon hartelijk vinden. Anderen zien het als de enige manier om van hun kleingeld af te komen. Dit zijn vooral degenen die hiertoe vroeger de collecte in de kerk gebruikten.
Het aantal gevallen waarin de verjaardag bevredigend afgehandeld wordt is sporadisch. Het absolute dieptepunt in deze wordt gevormd door de faculteit der Technische Bestuurskunde, waar alle verjaardagen van het personeel in het faculteitskrantje gepubliceerd worden. Daar staat dus elke morgen de hele faculteit wel ergens te feliciteren. Het schijnt overigens dat dit idee is ingevoerd door iemand die familie is van de banketbakker om de hoek.
De twee meest abjecte elementen van het verjaarsritueel zijn De Kring en Het Gebak. Geen enkel sociologisch onderzoek heeft nog kunnen ontraadselen hoe het komt dat familieleden en collega’s, die in het normale dagelijks leven zeer ontspannen met elkaar omgaan, tot houten klazen verworden wanneer eenmaal De Kring tijdens de verjaarsviering is gevormd.
Gebak is nog erger dan taart. Van taart kan je tenminste een klein stukje nemen, maar het dictaat van de beleefdheid vereist dat zelfs de laatste kruimels van het snoezige onderliggende kleedje worden geschraapt. Het meest decadente wat op dit gebied ooit bij ons langskwam was een slagroom-orgie van één complete vierkante meter, waar een Rwandees vluchtelingenkamp een week op had kunnen leven. De vakgroep had het ding binnen een uur achter de kiezen.
Een radicale, maar zeer onelegante oplossing voor het verjaarsvraagstuk werd gevonden door een vakgroepgenoot die twee taarten neerzette, maar het zelf vervolgens dusdanig druk bleek te hebben dat hij naliet te melden dat hij zèlf niet aanwezig kon zijn. Daar zaten wij dus met z’n allen mooi voor aap, met ons ingestudeerde liedje, toespraakje, gemacraméde deurversierinkje en boekenbonnetje.
Tot slot een concept-richtlijn uniforme verjaarsviering TU Delft. Per 1 januari 1996 stort iedereen vijfendertig gulden in de kas. Daarvan worden per vakgroep (laatste taak voor de vakgroep in ’96) van die mooie TU-truien ingekocht en op de respectievelijke verjaardagen uitgereikt. De portier van het hoofdgebouw heeft een enorme voorraad. Het is heel handig als de vakgroep samen op schoolreisje gaat, dan raak je elkaar niet zo gauw kwijt, en buitenstaanders zien ook eerder wat er aan de hand is. En na 31 december 1996, als iedereen een TU-trui heeft, wordt er nooit meer iets aan verjaardagen gedaan. En niet te heet wassen die trui, want dan kunnen we weer opnieuw beginnen.
Heden bespreken wij het vieren van de verjaardag in werkverband. Ter bevordering van de discussie hierbij mijn onwrikbare standpunt: de verjaardag dient op de werkplek niet gevierd te worden. Het is een ongewenste intimiteit.
Maar, toegegeven, men kan het vieren van de verjaardag ook zien als een warm gebeuren, waarin het gegeven dat de mens een integraal wezen is, waarbij het van een bepaalde kunstmatigheid getuigt om de thuis- en de werksituatie te scheiden, waarbij vorm gegeven kan worden aan een positieve uitwisseling van gevoelsstromen tussen collega’s onderling, waarbij de algemene werkssfeer daar best wel als het ware dus van kan meeprofiteren. Ook zijn er mensen die het gewoon hartelijk vinden. Anderen zien het als de enige manier om van hun kleingeld af te komen. Dit zijn vooral degenen die hiertoe vroeger de collecte in de kerk gebruikten.
Het aantal gevallen waarin de verjaardag bevredigend afgehandeld wordt is sporadisch. Het absolute dieptepunt in deze wordt gevormd door de faculteit der Technische Bestuurskunde, waar alle verjaardagen van het personeel in het faculteitskrantje gepubliceerd worden. Daar staat dus elke morgen de hele faculteit wel ergens te feliciteren. Het schijnt overigens dat dit idee is ingevoerd door iemand die familie is van de banketbakker om de hoek.
De twee meest abjecte elementen van het verjaarsritueel zijn De Kring en Het Gebak. Geen enkel sociologisch onderzoek heeft nog kunnen ontraadselen hoe het komt dat familieleden en collega’s, die in het normale dagelijks leven zeer ontspannen met elkaar omgaan, tot houten klazen verworden wanneer eenmaal De Kring tijdens de verjaarsviering is gevormd.
Gebak is nog erger dan taart. Van taart kan je tenminste een klein stukje nemen, maar het dictaat van de beleefdheid vereist dat zelfs de laatste kruimels van het snoezige onderliggende kleedje worden geschraapt. Het meest decadente wat op dit gebied ooit bij ons langskwam was een slagroom-orgie van één complete vierkante meter, waar een Rwandees vluchtelingenkamp een week op had kunnen leven. De vakgroep had het ding binnen een uur achter de kiezen.
Een radicale, maar zeer onelegante oplossing voor het verjaarsvraagstuk werd gevonden door een vakgroepgenoot die twee taarten neerzette, maar het zelf vervolgens dusdanig druk bleek te hebben dat hij naliet te melden dat hij zèlf niet aanwezig kon zijn. Daar zaten wij dus met z’n allen mooi voor aap, met ons ingestudeerde liedje, toespraakje, gemacraméde deurversierinkje en boekenbonnetje.
Tot slot een concept-richtlijn uniforme verjaarsviering TU Delft. Per 1 januari 1996 stort iedereen vijfendertig gulden in de kas. Daarvan worden per vakgroep (laatste taak voor de vakgroep in ’96) van die mooie TU-truien ingekocht en op de respectievelijke verjaardagen uitgereikt. De portier van het hoofdgebouw heeft een enorme voorraad. Het is heel handig als de vakgroep samen op schoolreisje gaat, dan raak je elkaar niet zo gauw kwijt, en buitenstaanders zien ook eerder wat er aan de hand is. En na 31 december 1996, als iedereen een TU-trui heeft, wordt er nooit meer iets aan verjaardagen gedaan. En niet te heet wassen die trui, want dan kunnen we weer opnieuw beginnen.
Comments are closed.