Van Dale wenst weduwenverbranding

Dus het is uitgavenpatroon, zoals het ook studentenkamer en getijdenstroom is. Let wel: de regel geldt alleen voor combinaties van woorden die ook los kunnen voorkomen. Hij gaat dus niet op voor bijvoorbeeld woorden op -loos of -lijk. Dus we schrijven stateloos naast statenbijbel, zedeloos en zedelijk naast zedenmisdrijf, en dadeloos naast dadendrang.

Nu kon het helaas niet bij deze simpele regel blijven. Er zijn woorden op e, die in het meervoud behalve en ook een s kennen. Die krijgen volgens de nieuwe regels geen tussen-n. Dus: gemeenteraad, hoogtevrees, want we mogen gemeenten of gemeentes zeggen en hoogtes en hoogten.

Boze tongen beweren dat de verantwoordelijke taalkundigen vervolgens voor allerlei woorden een meervoud hebben verzonnen op s. Zo konden ze veel vaker de bestaande spelling met e behouden. Het valt in elk geval op dat woorden die vroeger alleen een meervoud op en hadden (weide, weduwe, keuze), in het nieuwe Groene Boekje plotseling een meervoud op s erbij hebben gekregen. Gevolg: weduwepensioen, weidevogel, keuzemogelijkheid.

Van Dale vond dat maar niets en bedacht een eigen regel: als het linkerwoord op e eindigt, blijft dat altijd een e, behalve als het om een persoon gaat. Dus: uitgavepatroon en klassejustitie, maar weduwenverbranding. Het Groene Boekje daarentegen schrijft uitgavenpatroon en klassenjustitie voor, naast weduweverbranding.

Als u bedenkt dat hiermee nog maar een fractie van de problemen met de tussen-n is besproken, vraagt u zich ongetwijfeld verbijsterd af wie voor deze chaos verantwoordelijk is. U wordt op uw wenken bediend: inmiddels is een buitenparlementair onderzoek naar de nieuwe spelling gepubliceerd. Een citaat: ,,… in een ondoorzichtig proces van besluitvorming [is] een groot aantal ad hoc-beslissingen genomen over de spellingregels.”

Heeft de TU een te hoog uitgavenpatroon of uitgavepatroon? Taalkundig lijkt die vraag gemakkelijk te beantwoorden. De regel is immers: schrijf in samenstellingen en, behalve natuurlijk als er helemaal geen meervoud op en bestaat (collegezaal, rijstebrij). Dus het is uitgavenpatroon, zoals het ook studentenkamer en getijdenstroom is. Let wel: de regel geldt alleen voor combinaties van woorden die ook los kunnen voorkomen. Hij gaat dus niet op voor bijvoorbeeld woorden op -loos of -lijk. Dus we schrijven stateloos naast statenbijbel, zedeloos en zedelijk naast zedenmisdrijf, en dadeloos naast dadendrang.

Nu kon het helaas niet bij deze simpele regel blijven. Er zijn woorden op e, die in het meervoud behalve en ook een s kennen. Die krijgen volgens de nieuwe regels geen tussen-n. Dus: gemeenteraad, hoogtevrees, want we mogen gemeenten of gemeentes zeggen en hoogtes en hoogten.

Boze tongen beweren dat de verantwoordelijke taalkundigen vervolgens voor allerlei woorden een meervoud hebben verzonnen op s. Zo konden ze veel vaker de bestaande spelling met e behouden. Het valt in elk geval op dat woorden die vroeger alleen een meervoud op en hadden (weide, weduwe, keuze), in het nieuwe Groene Boekje plotseling een meervoud op s erbij hebben gekregen. Gevolg: weduwepensioen, weidevogel, keuzemogelijkheid.

Van Dale vond dat maar niets en bedacht een eigen regel: als het linkerwoord op e eindigt, blijft dat altijd een e, behalve als het om een persoon gaat. Dus: uitgavepatroon en klassejustitie, maar weduwenverbranding. Het Groene Boekje daarentegen schrijft uitgavenpatroon en klassenjustitie voor, naast weduweverbranding.

Als u bedenkt dat hiermee nog maar een fractie van de problemen met de tussen-n is besproken, vraagt u zich ongetwijfeld verbijsterd af wie voor deze chaos verantwoordelijk is. U wordt op uw wenken bediend: inmiddels is een buitenparlementair onderzoek naar de nieuwe spelling gepubliceerd. Een citaat: ,,… in een ondoorzichtig proces van besluitvorming [is] een groot aantal ad hoc-beslissingen genomen over de spellingregels.”