Utopia

Het begon vanochtend al bij het fietsenrek. Ik had een plek vooraan, helemaal vooraan bij het gebouw. Geen rij bij de koffiezetautomaat. Dat dit soort dagen bestaan. De hele dag lekker kunnen doen wat ik moest doen: mijn hoofd in een boek, schrijven aan mijn onderzoeksopzet. Geen studenten aan mijn bureau die eventueel misschien een afstudeerplek zoeken. Geen semi-interessante meisjes die in klittende groepjes hun project komen presenteren. En geen rij bij de koffiezetautomaat. Het is rustig op het lab. Op een prettige manier.

We gaan eten in de kantine en zijn eigenlijk te laat om de drukte te vermijden. En toch staat er geen rij. Zelfs de soep is warm (zo’n dag is het ja). De tafels in de kantine zijn schoon en opgeruimd. Niks van de dagelijks stortvloed achtergelaten koffiekopjes, puntenslijpsel en blikjes die je normaal van tafel moet vegen. Op de terugweg loop ik even langs de repro om een kleurenprintje op te halen. De man achter de balie drinkt een kopje koffie en leest een Metro. Hij helpt me snel en vriendelijk en binnen vijftien seconden sta ik weer buiten.

Ik krijg het gevoel dat er een salarisverhoging in de lucht hangt. Volgens mij is het fileprobleem binnenkort opgelost. Vandaag halen alle bouko’s zonder moeite hun wiskundevakken. Volgens mij heb ik binnenkort een vriendin. En er staat weer geen rij bij de koffiezetautomaat.

Op dit soort dagen is de TU zoals ze zou moeten zijn: een oase van academische rust. Dit is universiteit zoals universiteit bedoeld is. T met een grote U. Waar wetenschappers eindelijk het werk doen waarvoor ze zijn ingehuurd. Wie de TU op dit soort dagen ziet, kan niet anders dan concluderen dat we een aantal keer per jaar dicht bij de ideale werkomgeving komen. Geen student te bekennen. Lang leve de witte week.

Jasper van Kuijk

Vandaag was een mooie dag. Er hing een vreemd soort gloed over de campus: vanilla skies. En niet alleen omdat het eindelijk zomer is. Alles klopte gewoon. Het begon vanochtend al bij het fietsenrek. Ik had een plek vooraan, helemaal vooraan bij het gebouw. Geen rij bij de koffiezetautomaat. Dat dit soort dagen bestaan. De hele dag lekker kunnen doen wat ik moest doen: mijn hoofd in een boek, schrijven aan mijn onderzoeksopzet. Geen studenten aan mijn bureau die eventueel misschien een afstudeerplek zoeken. Geen semi-interessante meisjes die in klittende groepjes hun project komen presenteren. En geen rij bij de koffiezetautomaat. Het is rustig op het lab. Op een prettige manier.

We gaan eten in de kantine en zijn eigenlijk te laat om de drukte te vermijden. En toch staat er geen rij. Zelfs de soep is warm (zo’n dag is het ja). De tafels in de kantine zijn schoon en opgeruimd. Niks van de dagelijks stortvloed achtergelaten koffiekopjes, puntenslijpsel en blikjes die je normaal van tafel moet vegen. Op de terugweg loop ik even langs de repro om een kleurenprintje op te halen. De man achter de balie drinkt een kopje koffie en leest een Metro. Hij helpt me snel en vriendelijk en binnen vijftien seconden sta ik weer buiten.

Ik krijg het gevoel dat er een salarisverhoging in de lucht hangt. Volgens mij is het fileprobleem binnenkort opgelost. Vandaag halen alle bouko’s zonder moeite hun wiskundevakken. Volgens mij heb ik binnenkort een vriendin. En er staat weer geen rij bij de koffiezetautomaat.

Op dit soort dagen is de TU zoals ze zou moeten zijn: een oase van academische rust. Dit is universiteit zoals universiteit bedoeld is. T met een grote U. Waar wetenschappers eindelijk het werk doen waarvoor ze zijn ingehuurd. Wie de TU op dit soort dagen ziet, kan niet anders dan concluderen dat we een aantal keer per jaar dicht bij de ideale werkomgeving komen. Geen student te bekennen. Lang leve de witte week.

Jasper van Kuijk