Deze column had kunnen gaan over de schietpartij op Virginia Tech vorige week maandag waarbij 33 dodelijke slachtoffers vielen. Ik had namelijk in diezelfde week een Chinese afstudeerder die na het krijgen van een magere ‘7’ en een stevige preek over zijn inzet (en het ontbreken daarvan) in huilen uitbarstte.
Maar in plaats van te grijpen naar zijn Uzi om het personeelsbestand van TBM flink uit te dunnen, reed deze Aziaat na het drogen van zijn (oprechte) tranen in zijn lease-auto (vermoed ik) weer terug naar het hoofdkantoor van het bedrijf waar hij al enkele maanden werkte. Groot leed, klein leed. Maar geen verhaal.
Iets anders dus. Uren schrijven. Voor mijn komst naar TBM heb ik een aantal jaren gewerkt bij KPN, waardoor ik een goede vergelijking kan maken tussen een commercieel bedrijf en een overheidsorganisatie. Wat mij opvalt (en tegenvalt) is dat er zelfs bij een overheidsorganisatie zo commercieel gedacht wordt. Het is logisch dat een commerciële organisatie de kosten in de gaten houdt en voortdurend op zoek is naar manieren om winst te maken. Maar dat een van de eerste vragen die aan mij gesteld werd achter mijn werkplek bij de universiteit luidde: “Zo, Patrick, hoe ga jij je salariskosten terugverdienen, en nog een beetje meer dan dat?”, lijkt mij toch niet de bedoeling. Als econoom valt mij op dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen economie en financiën. Een econoom snapt dat een universiteit gebaat is bij goede studenten en goedbetaalde wetenschappers, terwijl een financieel expert denkt aan veel studenten en losse arbeidscontracten. Ik heb het vermoeden dat op de TU Delft de tweede categorie in het management oververtegenwoordigd is. Overigens zou een goed oog voor financiën betekenen dat een hoogleraar die niet presteert niet de helft van zijn jaarlijkse bonus van tienduizend euro moet inleveren, maar de volledige bonus alsmede zijn arbeidscontract. Maar dat is weer een ander verhaal.
Goed, uren schrijven. Klinkt leuk. Beetje structuur aanbrengen, weten wat iedereen precies doet. We doen toch niet moeilijk over een beetje registreren? Maar uren schrijven is typisch een voorbeeld van een hellend vlak. Eerst alleen het verlof en de derde-geldstroomprojecten. Ik ben geen doemdenker maar uiteindelijk zal ieder uurtje financieel verantwoord moeten worden waardoor de academische vrijheid van de universiteit beknot zal worden. Risico nemen, praten met wetenschappers van een totaal andere discipline met wie je zou kunnen werken, een ‘gek’ boek lezen. Het zal allemaal de kop worden ingedrukt. Einde universiteit.
Ik ben tegen geld over de balk gooien maar met deze vorm van commercieel denken gooit de universiteit haar eigen glazen in omdat we uiteindelijk niet worden ‘afgerekend’ op geld maar op wetenschappelijke prestaties. Overigens moet men zich ook realiseren dat commercieel denken verplichtingen schept tegenover het personeel. Waar blijft mijn lease-auto? En mijn dertiende maand? Immers: if you pay peanuts, you get monkeys.
In het bedrijfsleven denkt men inmiddels weer anders over het uren schrijven. Een universiteit die van het bedrijfsleven leert is een goede zaak maar achter verouderde managementconcepten aanlopen is gevaarlijk. Oftewel: waarop boek ik het half uurtje waarin ik deze column heb geschreven?
Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Deze column had kunnen gaan over de schietpartij op Virginia Tech vorige week maandag waarbij 33 dodelijke slachtoffers vielen. Ik had namelijk in diezelfde week een Chinese afstudeerder die na het krijgen van een magere ‘7’ en een stevige preek over zijn inzet (en het ontbreken daarvan) in huilen uitbarstte. Maar in plaats van te grijpen naar zijn Uzi om het personeelsbestand van TBM flink uit te dunnen, reed deze Aziaat na het drogen van zijn (oprechte) tranen in zijn lease-auto (vermoed ik) weer terug naar het hoofdkantoor van het bedrijf waar hij al enkele maanden werkte. Groot leed, klein leed. Maar geen verhaal.
Iets anders dus. Uren schrijven. Voor mijn komst naar TBM heb ik een aantal jaren gewerkt bij KPN, waardoor ik een goede vergelijking kan maken tussen een commercieel bedrijf en een overheidsorganisatie. Wat mij opvalt (en tegenvalt) is dat er zelfs bij een overheidsorganisatie zo commercieel gedacht wordt. Het is logisch dat een commerciële organisatie de kosten in de gaten houdt en voortdurend op zoek is naar manieren om winst te maken. Maar dat een van de eerste vragen die aan mij gesteld werd achter mijn werkplek bij de universiteit luidde: “Zo, Patrick, hoe ga jij je salariskosten terugverdienen, en nog een beetje meer dan dat?”, lijkt mij toch niet de bedoeling. Als econoom valt mij op dat er geen onderscheid wordt gemaakt tussen economie en financiën. Een econoom snapt dat een universiteit gebaat is bij goede studenten en goedbetaalde wetenschappers, terwijl een financieel expert denkt aan veel studenten en losse arbeidscontracten. Ik heb het vermoeden dat op de TU Delft de tweede categorie in het management oververtegenwoordigd is. Overigens zou een goed oog voor financiën betekenen dat een hoogleraar die niet presteert niet de helft van zijn jaarlijkse bonus van tienduizend euro moet inleveren, maar de volledige bonus alsmede zijn arbeidscontract. Maar dat is weer een ander verhaal.
Goed, uren schrijven. Klinkt leuk. Beetje structuur aanbrengen, weten wat iedereen precies doet. We doen toch niet moeilijk over een beetje registreren? Maar uren schrijven is typisch een voorbeeld van een hellend vlak. Eerst alleen het verlof en de derde-geldstroomprojecten. Ik ben geen doemdenker maar uiteindelijk zal ieder uurtje financieel verantwoord moeten worden waardoor de academische vrijheid van de universiteit beknot zal worden. Risico nemen, praten met wetenschappers van een totaal andere discipline met wie je zou kunnen werken, een ‘gek’ boek lezen. Het zal allemaal de kop worden ingedrukt. Einde universiteit.
Ik ben tegen geld over de balk gooien maar met deze vorm van commercieel denken gooit de universiteit haar eigen glazen in omdat we uiteindelijk niet worden ‘afgerekend’ op geld maar op wetenschappelijke prestaties. Overigens moet men zich ook realiseren dat commercieel denken verplichtingen schept tegenover het personeel. Waar blijft mijn lease-auto? En mijn dertiende maand? Immers: if you pay peanuts, you get monkeys.
In het bedrijfsleven denkt men inmiddels weer anders over het uren schrijven. Een universiteit die van het bedrijfsleven leert is een goede zaak maar achter verouderde managementconcepten aanlopen is gevaarlijk. Oftewel: waarop boek ik het half uurtje waarin ik deze column heb geschreven?
Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.
Comments are closed.