Uit Delftse bronnen: de hoogbouw

Afgelopen maand was in het nieuws dat de iconische hoogbouw van EWI misschien wel tegen de vlakte gaat. Wat voor een gebouw is het eigenlijk?

Op 19 juni 1962 sloeg rector magnificus Ralph Kronig de eerste paal voor het nieuwe gebouw voor Elektrotechniek, ontworpen door Geert Drexhage. Het zou 90 meter hoog worden, 85 meter lang en 18 meter diep. Tegenwoordig wordt het gezien als een zuiver voorbeeld van functionalisme in de architectuur. Bijzonder aan het gebouw is de dubbele gevel van glas en staal. Tussen de twee lagen bevindt zich een geventileerde strook, waarin leidingen en zonwering zijn aangebracht.

Drexhage ging wat betreft de inrichting niet over één nacht ijs. In een klein kubusvormig gebouwtje testte hij een aantal proefkamers. Hij deed dit vooral om vast te stellen wat de ideale afmetingen van een ‘standaardvertrek’ moest worden – identieke kamers waarvan er in de hoogbouw 450 geplaatst zouden worden. Anderzijds was het een goede manier om uit te vinden hoe de glazen gevel het beste kon worden gebouwd.

Gigantische uitbreiding TU

Het gebouw is typerend voor de gigantische uitbreiding die de TU Delft na de Tweede Wereldoorlog heeft gekend. Al het onderzoek en onderwijs verhuisde vanuit de binnenstad naar de Wippolder. De Mekelweg – toen trouwens geen park maar goeddeels parkeerplaats – was de as waarlangs een gloednieuwe wijk verrees. Tegelijkertijd werden ook ontwikkelingsplannen gemaakt voor andere delen van Delft, zoals de Voorhof. Ook dat zou een wijk worden met veel hoogbouw. Op 25 november 1967 werd het gebouw geopend door minister Veringa van Onderwijs en Wetenschappen.

Tegenwoordig is het grootste bezwaar dat de hogere verdiepingen van het gebouw alleen als kantoor gebruikt kunnen worden. Daarnaast is het onderhoud aan de gevel zeer kostbaar. Of het gebouw daadwerkelijk gesloopt gaat worden is nog maar afwachten: het heeft de status van een monument. Feit is dat een deel van het gebouw al rond de zomer leeg moet worden opgeleverd.