Twitterature

“OH MY GOD I’M IN HELL.” De toon is gezet. Zo begint Twitterature treffend met Miltons classic ‘Paradise Lost’.

Twitterature wil het onmogelijke: meesterwerken samenvatten in zo’n twintig tweets vol met hedendaagse turbotaal en tweetkreten als WTF, LOL en OMG.

Natuurlijk doet Twitterature de boeken tekort. Maar het is een onweerstaanbare vraag: hoe zouden
Hamlet, Odysseus en Dracula twitteren? Blijkbaar met veel kreten en gescheld. Neem Hamlet: “WTF IS POLONIUS DOING BEHIND THE CURTAIN???”

LOL! Opvallend hoe geestig een tweet over Kafka’s ‘Metamorfose’ is. ‘I seem to have transformed into a large bug. No solution on Web MD’.

Waren ze allemaal maar zo gevat… In Tweets zijn ‘Jane Eyre’ en ‘Pride and Prejudice’ helaas net zo saai als verhaal in boekvorm. Gaap!

WTF! Geen tweets van Pierre Aronnax uit ‘20.000 mijlen onder zee’ van Jules Verne? Vast geen bereik onder de zeespiegel.

BTW: waar zijn de tweets van Zotheid – uit Erasmus’ ‘Lof der Zotheid’? Of van Franz Biberkopf uit ‘Berlin Alexanderplatz’ van Alfred Döblin?

Vraag me wel af hoeveel een lezer begrijpt van de tweets als die de boeken niet gelezen heeft.

Hoogtepunt: bitchy Medea. Bladerend door een glossy met hot Spartan sextips vraagt ze haar ‘gals’ om advies over vreemdgaande man. Geniaal!

Conclusie: echte literatuur wordt het natuurlijk niet. Maar wat zijn deze tweets kernachtige en geinige samenvattingen van boeken!

‘Twitterature’ toont hoe hilarisch tweets kunnen zijn. Maar ook hoe goed meesterwerken in elkaar zitten. Het zet aan om ze te (her)lezen.

Alexander Aciman & Emmett Rensin, ‘Twitterature. The Worlds
Greatest Books Retold Through Twitter’, Penguin, 146p., 9,95 euro.

De beste tweets uit Twitterature.

‘Oedipus the King’ by Sophocles: ‘PARTY IN THEBES!!!!! Nobody cares I killed that old dude, plus this woman is ALL OVER ME! Total MILF.’
‘The Great Gatsby’ by F. Scott Fitzgerald: ‘NEVER MIND! THIS GUY KNOWS HOW TO PAAARRRRTTTTYYYY!! Quick: Gatsby’s house!!! Txt for directions.’
‘Doctor Faustus’ by Christoper Marlowe: ‘Jesus. The contract is so hardcore and ironclad that Houdini couldn’t escape. But Satan came back and made an offer I can’t refuse.’
‘The Iliad’ by Homer: ‘Sittin’ on the beach playing sad songs. Oh, my tortured soul. ‘Just sittin’ on the beach of the Aegean, wastin’ tiiimmmmeeee…’

Wedstrijd
Stap in de voetsporen van de studenten van de Universiteit van Chicago. Delta roept lezers op om tweets op te sturen van belangrijke wetenschappers over hun ontdekkingen. Maximale lengte 140 tekens. Voorbeeld:

‘Ik ben doodop. De hele dag geprobeerd te berekenen dat de gouden kroon van Hiëro nep is. Eerst maar eens in bad. Plons. WTF. Eureka, eureka!’

Inzenden tot maandag 1 maart 12.00 uur. De leukste tweets verschijnen in Delta en op ons twitterkanaal.

Een slapende reus die het klimaat op zijn kop kan zetten, zo zou je Antarctica kunnen zien. Op dit continent ligt negen maal zoveel ijs als op Groenland. Vooral het Westelijk deel, de zogenaamde West Antarctic Ice Sheet baart klimatologen zorgen. Als de gletsjers die daar voor het continent dobberen wegdrijven, kan een deel van het aanpalende landijs de zee in schuiven.
Het gevolg van deze enorme ijsverschuiving: wereldwijd vijf à zes meter zeespiegelstijging. Althans, dat dacht men decennia lang. Onderzoekers van de TU en de Universiteit van Bristol zijn tot heel andere inzichten gekomen. Zij berekenden dat het zeeniveau gemiddeld ‘slechts’ 3,3 meter stijgt. En minstens even belangwekkend: ze concluderen ook dat de zee niet overal evenveel stijgt. Sterker nog, rondom Antarctica daalt het zeeniveau zelfs. Kind van de rekening is Noord-Amerika. Daar stijgt de zee met een kwart meer dan het gemiddelde. Voor de Nederlandse kust zorgt het smeltwater voor de gemiddelde stijging van 3,3 meter.
De wetenschappers van de Universiteit van Bristol concluderen na bestudering van de onderliggende bodemstructuur, dat de ijsverschuiving minder groot is dan altijd werd aangenomen. Als de gletsjers verdwijnen, blijft volgens hen een groot deel van het ijs dat boven het zeeniveau op de rotsen ligt, stabiel op zijn plek. Alleen het ijs dat onder het zeeniveau op een rotsbodem rust, verdwijnt in zee. De onderzoekers leidden dit vooral af uit nieuwe, preciezere observatiesatellieten die met radar en laser onder meer de dikte van de ijslaag meten boven en onder het zeespiegelniveau.
De onderzoekers dr. Riccardo Riva en dr. Bert Vermeersen, van het Delft Institute of Earth Observation and Space Systems (L&R), berekenden vervolgens hoe het smeltwater zich over de oceanen zou verdelen. “Er spelen verschillende effecten”, legt Vermeersen uit. “Het (mogelijke) in zee storten van het landijs leidt in de zeeën rond Antarctica tot een daling van de zeespiegel door het wegvallen van de zwaartekracht van het afgesmolten ijs.” Logischerwijs leidt dit fenomeen daardoor juist tot een extra stijging op andere plekken. “Verder krijgt de rotatie-as van de aarde een iets andere oriëntatie door de licht gewijzigde mondiale massa-verdeling na het afschuiven van het Zuidpoolijs. Deze zogenaamde ‘poolvlucht’ van de rotatie-as zorgt ervoor dat de zeespiegel extra kan stijgen of dalen, afhankelijk van de positie op het aardoppervlak ten opzichte van de West Antarctic Ice Sheet.” Door geavanceerde numerieke modelleringen wisten de Delftenaren de combinatie van de verschillende effecten in kaart te brengen.
Toch blijven de voorspellingen nog enigszins natte vinger werk. Om precies te weten hoe het smeltwater zich verdeelt, is een exact overzicht van de zwaartekrachtvelden van de aarde nodig. Doordat de massa in en op de planeet niet gelijk is verdeeld, verschillen de zwaartekracht en de gravitatieversnelling van plaats tot plaats. Daardoor ontstaan er hoogteverschillen in het water. De Amerikaans Duitse satelliet Grace (Gravity Recovery And Climate Experiment) meet die zwaartekrachtvelden al sinds 2002. Maar de metingen kunnen nog een stuk nauwkeuriger.
Vermeersen hoopt dat de onlangs gelanceerde Goce (Gravity field and steady-state Ocean Circulation Explorer) van ESA tot veel nauwkeurigere modelleringen leidt. Goce moet de zwaartekrachtvelden met zo’n nauwkeurigheid meten dat aan de hand van de data de geoïde op de centimeter nauwkeurig gereconstrueerd kan worden. De geoïde is de vorm die de aarde zou hebben als zij helemaal bedekt zou zijn met een onbeweeglijke laag water. Een geheel blauwe planeet dus zonder invloeden van wind, temperatuur, getijden en andere stromingen. Dat is geen gladde globe. Het lijkt meer op een gebutst appeltje. Pas als de geoïde helemaal in kaart is gebracht kunnen onderzoekers volgens Vermeersen nauwkeurig uitrekenen hoe het smeltwater zich zal verspreiden. “De geoïde is de missing link in de aardwetenschappen.”