Times Square moet Art Square worden

Het is een wild plan, geeft Justus Bruns (22) toe. Maar, blijkt uit het betoog van de vierdejaars IO-student, wel degelijk serieus. Met zeven anderen werkt hij keihard aan het Art Square-idee. Er is een stichting in de maak. “Want bij dit soort ideeën gaat het meestal om vijf procent inspiratie en 95 procent transpiratie.”

Het inspiratiedeel staat als een huis. “Ik loop al twee jaar rond met het idee dat als ik rijk zou zijn, ik zo veel mogelijk opvallende billboards zou kopen om ter beschikking te stellen aan kunstenaars. Ik denk dat er veel mensen rondlopen die iets inspirerends kunnen en daarmee de wereld triggeren.” Die mensen hebben in Bruns’ ogen in de huidige samenleving veel te weinig ruimte in verhouding tot de mensen die via advertenties frisdranken en de laatste elektronische gadgets aanprijzen.

Maar ja, realiseert Bruns zich, rijk worden zit er voorlopig niet in. Toch wil hij proberen tijd en ruimte op zo veel mogelijk billboards te kopen om er kunst op kwijt te kunnen. Toen hij zijn idee vertelde aan ‘iemand van de nrc next-blog’, werd die heel enthousiast. “We zijn samen aan de slag gegaan.”
Inmiddels rolt het balletje flink. “We hebben een team van acht mensen uit diverse steden; studenten en ex-studenten.” Het eerste doel is om Times Square in New York te veroveren. “Dat is de grootste en bekendste advertentieplek in de wereld en in het financiële hart van de wereld.” Daarmee zetten ze hoog in, ook wat betreft de kosten. Uit een artikel op internet uit 2000 bleek dat een billboard op een prominente plek op het beroemde plein omgerekend 166 duizend euro per maand kostte. “Heel grof geschat kost het veertig miljoen euro per jaar om op Times Square een jaar lang het grootste deel van de billboards af te huren.”

“Via onder meer Facebook en Twitter willen we mensen overhalen geld te doneren, zo van één tot tien euro. Maar meer mag ook. Met hun bijdragen willen we advertentieruimte kopen.”

Intussen benadert Bruns ook kunstenaars. “Iemand van onze groep kent de kunstwereld. We hebben al contacten in China, Zuid-Afrika, België, Kenia, Zuid-Amerika en Australië”, somt Bruns op. “We hebben er ook veel in de Verenigde Staten, waar ons idee veel aandacht krijgt. De kunstenaars zijn heel enthousiast, omdat ze via de ruimte op Times Square de reguliere wereld binnenkomen en niet meer verstopt zitten in galeries en musea.”
Ondanks al het enthousiasme weet Bruns dat het niet makkelijk wordt. “We krijgen straks van veel mensen geld en daar moeten we iets goeds voor teruggeven, iets wat de gevers het mooist en coolst vinden. En je moet de kunstenaars tevreden stellen. Als je een half uur hebt, kun je ze waarschijnlijk niet allemaal heel kort laten zien. Je moet dus selecteren.”

Een ander probleem is het verkrijgen van tijd en ruimte op de billboards. “De ruimte is verhuurd, soms voor heel lang. Coca Cola zit al sinds 1920 op Times Square. Je moet er tussen zien te komen. We hopen via media-aandacht en contacten met de eigenaren van de billboards ruimte te krijgen. Ik denk dat dit van het hele idee het meest gecompliceerd is.”
Een simpel idee dus, maar wel lastig uit te voeren, vat Bruns samen. “Er is nog veel werk te doen. Misschien is het een mooie case om te verwerken in mijn master design for interaction. Ik moet het mijn docent nog vragen, maar bij deze weet hij het dus nu.” 

Marjon Ruijter (22), technische wiskunde.
Marjon Ruijter: Het prijzen en hedgen van opties met Levy-processen.

“Ik heb onderzocht hoe je met behulp van wiskundige modellen beter kunt ‘hedgen’: koersrisico beperken door aandelen en opties te combineren.
Ik heb twee modellen voor aandelenkoersen bestudeerd aan de hand waarvan je prijzen voor opties kunt bepalen. Vervolgens heb ik gekeken hoe je het beste risico’s kunt spreiden met combinaties van aandelen en opties. Een model waarin, net als in de werkelijkheid, grote sporadische koerssprongen voorkomen bleek ingewikkelder dan een model waarin die sprongen niet zitten. Maar de resultaten waren beter.
Ik heb tijdens mijn bachelor twee vakken van de minor finance gevolgd. Dat sprak me wel aan. Veel mensen om me heen hebben het idee dat ik feeling voor het onderwerp heb. Maar mijn project is in de eerste plaats wiskundig. Mijn begeleider vroeg op een gegeven moment of ik de prijzen in de echte markt wilde volgen, of dat ik wilde simuleren. Toen dacht ik: nou, ik vind simuleren ook wel goed.
Ik heb vier jaar over mijn bachelor gedaan. Daarvan heb ik één jaar fulltime bestuur gedaan bij de studievereniging Christiaan Huygens. In de master toegepaste wiskunde doe ik nog twee vakken op het gebied van financiële wiskunde. Hierna ik wil ik misschien bij een financiële instelling gaan werken. Maar dat weet ik nog niet zeker. Ik vind veel onderwerpen leuk.”

Had jij het bindend studieadvies overleefd?
“Ik haalde mijn propedeuse in het eerste jaar. In mijn studievereniging wordt er veel over het bindend advies gediscussieerd. Het achterliggende idee is dat studenten niet pas in hun vierde of vijfde jaar uitvallen. Ik vind het wel een goed plan. Het gaat trouwens maar om de helft van het aantal studiepunten.”

Het is een wild plan, geeft Justus Bruns (22) toe. Maar, blijkt uit het betoog van de vierdejaars IO-student, wel degelijk serieus. Met zeven anderen werkt hij keihard aan het Art Square-idee. Er is een stichting in de maak. “Want bij dit soort ideeën gaat het meestal om vijf procent inspiratie en 95 procent transpiratie.”

Het inspiratiedeel staat als een huis. “Ik loop al twee jaar rond met het idee dat als ik rijk zou zijn, ik zo veel mogelijk opvallende billboards zou kopen om ter beschikking te stellen aan kunstenaars. Ik denk dat er veel mensen rondlopen die iets inspirerends kunnen en daarmee de wereld triggeren.” Die mensen hebben in Bruns’ ogen in de huidige samenleving veel te weinig ruimte in verhouding tot de mensen die via advertenties frisdranken en de laatste elektronische gadgets aanprijzen.

Maar ja, realiseert Bruns zich, rijk worden zit er voorlopig niet in. Toch wil hij proberen tijd en ruimte op zo veel mogelijk billboards te kopen om er kunst op kwijt te kunnen. Toen hij zijn idee vertelde aan Ernst-Jan Pfauth van de nrc next-blog, werd die heel enthousiast. “We zijn samen aan de slag gegaan.”
Inmiddels rolt het balletje flink. “We hebben een team van acht mensen uit diverse steden; studenten en ex-studenten.” Het eerste doel is om Times Square in New York te veroveren. “Dat is de grootste en bekendste advertentieplek in de wereld en in het financiële hart van de wereld.” Daarmee zetten ze hoog in, ook wat betreft de kosten. Uit een artikel op internet uit 2000 bleek dat een billboard op een prominente plek op het beroemde plein omgerekend 166 duizend euro per maand kostte. “Heel grof geschat kost het veertig miljoen euro per jaar om op Times Square een jaar lang het grootste deel van de billboards af te huren.”

“Via onder meer Facebook en Twitter willen we mensen overhalen geld te doneren, zo van één tot tien euro. Maar meer mag ook. Met hun bijdragen willen we advertentieruimte kopen.”

Intussen benadert Bruns ook kunstenaars. “Iemand van onze groep kent de kunstwereld. We hebben al contacten in China, Zuid-Afrika, België, Kenia, Zuid-Amerika en Australië”, somt Bruns op. “We hebben er ook veel in de Verenigde Staten, waar ons idee veel aandacht krijgt. De kunstenaars zijn heel enthousiast, omdat ze via de ruimte op Times Square de reguliere wereld binnenkomen en niet meer verstopt zitten in galeries en musea.”
Ondanks al het enthousiasme weet Bruns dat het niet makkelijk wordt. “We krijgen straks van veel mensen geld en daar moeten we iets goeds voor teruggeven, iets wat de gevers het mooist en coolst vinden. En je moet de kunstenaars tevreden stellen. Als je een half uur hebt, kun je ze waarschijnlijk niet allemaal heel kort laten zien. Je moet dus selecteren.”

Een ander probleem is het verkrijgen van tijd en ruimte op de billboards. “De ruimte is verhuurd, soms voor heel lang. Coca Cola zit al sinds 1920 op Times Square. Je moet er tussen zien te komen. We hopen via media-aandacht en contacten met de eigenaren van de billboards ruimte te krijgen. Ik denk dat dit van het hele idee het meest gecompliceerd is.”
Een simpel idee dus, maar wel lastig uit te voeren, vat Bruns samen. “Er is nog veel werk te doen. Misschien is het een mooie case om te verwerken in mijn master design for interaction. Ik moet het mijn docent nog vragen, maar bij deze weet hij het dus nu.”