Tijdloos

Ik belandde laatst op een blog over een mogelijke ‘zombieapocalyps’. Blijkbaar zijn er mensen die een ontwrichte samenleving idealiseren waarin de mens als een wolf de ruïnes van onze beschaving afstruint. Op hun hoede voor kwaadgezinde (voormalige) soortgenoten zoeken ze naar eten en beschutting voor de eigen troep.

En inderdaad, in de populaire media ligt er op het moment een redelijke focus op dergelijke dystopieën. Een wereldramp die de mensheid bijna uitroeit, tegelijk met de samenleving zoals wij die nu kennen.

Zelfs op Discovery Channel staat het grootste gedeelte van de zendtijd in het teken van survival. met series variërend van ex-mariniers in de jungle tot het alledaagse leven in alaska. In eerste instantie snapte ik de aantrekkingskracht van overlevingsdrift absoluut niet, maar juist daarom hield het me bezig. Ik denk dat het door de bijna onophoudelijke stress van het dagelijkse leven komt.

De voornaamste oorzaak van dagelijkse stress is namelijk overbelasting. te veel, te moeilijk, te zwaar, maar vooral te weinig tijd. Wat is nou dé bouwsteen voor de ideale vakantie? Precies, niks! Dat heerlijke tijdloze niks, dat missen we in onze ren-spring-vlieg samenleving. De enige echte zorg op vakantie is dat er gegeten moet wor- den. Verder hoeft er helemaal niks en mag alles eindeloos duren.

Dat siert de wereld van onze ideale non-beschaving ook. Dat middelbare stel in alaska trekt een hele dag uit om een stapel planken bij de meest nabije nederzetting van geconcentreerde beschaving vandaan te halen en vervolgens nog een week om deze door de sneeuw te scooteren naar hun blokhut. In een apocalyptische zombie-dystopie komt de meest dringende stress gorgelend op je af schuifelen. Een kort spervuur doet het probleem weer van de hand. Ik zou nooit ofte nimmer het comfort van onze samenleving opgeven, maar ik snap nu wat rijkdom is. tijd is rijkdom, tijd om te leven. Oei, tijd om die opdracht af te maken!