Een drankje uit je thermosfles, terwijl je loom op je matje uitrust van een potje frisbee in het park. Jammer dat je de hele tijd op je tas moet letten. Tenzij je een Lounge ’n Safe hebt, natuurlijk.
“Er bestaan wel tassen met een afsluitbaar vakje voor waardevolle spullen, maar dan kunnen ze alsnog je hele tas meenemen”, zegt IO-student Luuk Akkerman (23). Strandbezoek na parkbezoek liep hij tegen het probleem aan. Kwam dat even mooi uit dat loungekussenfabrikant Smooff vorig jaar voor de bachelor-eindprojecten op zoek was naar een compleet nieuw product om zijn assortiment mee uit te breiden. “Wát precies, lag helemaal open”, vertelt Akkerman. “Als het maar voldeed aan een paar basiseisen als ‘mobility’ en ‘comfort’.” Voor een relatief jong bedrijf was dat wat al te breed, bleek uit de bedrijfs- en marktanalyse, dus zocht hij het in de lijn van de opvouwbare loungekussens die het bedrijf al produceerde. Eindconclusie: Nederland lounget erop los, liefst in de buitenlucht. “Maar ja, zo’n loungekussen sleep je niet zomaar mee. Een rugzak wél. Dus bedacht ik er één met een zelfopblazend matje dat er standaard in zit, en er via een speciaal luikje uit is te halen.”
Leuk, maar nog niet revolutionair, vond Akkerman. Dus besloot hij tijdens een Eureka-moment zijn rugzak deels van Kevlar te maken. Met geen mogelijkheid open te snijden. Het matje van zijn zelfgebouwde prototype bevestigde hij met Kevlar linten aan de rugzak. Knappe kop die de eigenaar nog kan bestelen. “Of ze moeten de hele tas, compleet met een twee meter lang matje jatten. Maar dat loopt nogal in de gaten”, lacht Akkerman.
Zijn ‘Lounge ’n Safe’ werd gekozen als één van de beste drie eindontwerpen, maar is niet meteen in productie genomen. “Ze wilden er een jaar later pas serieus naar kijken, hadden er eerder de middelen niet voor. Toevallig keek ik pas even op hun site; hebben ze een vergelijkbare rugzak in hun assortiment opgenomen.” Even tot tien tellen, zou je zeggen, maar niet voor de IO-student. “Ik had het leuk gevonden als ze het me even hadden laten weten, maar iedereen kent de ongeschreven basisregel op de TU: als je iets echt goeds bedenkt waar je later je geld mee zou willen verdienen, gebruik je het níet zomaar voor een project.” Alles wat binnen de TU ontworpen wordt, is in eerste instantie eigendom van de TU. Toch had zijn Lounge ’n Safe nog een leuk staartje: Akkerman werd dankzij zijn praktische ervaring aangenomen als hoofd van het productieteam van de nieuwe zonneracewagen Nuna 6. Zijn master integrated product design staat dus even ‘on hold’. Geen straf. “Ik mag nu anderhalf jaar alleen maar ontwerpen.”
Eerst ontkent iedereen, zegt IO-studente Sacha van Ginhoven. Pas als je een tijdje in zo’n sloppenwijk zit, en vertelt hoe gênant wij het vinden als iemand direct nadat je hebt zitten poepen op hetzelfde toilet gaat, dan komen zij ook met verhalen over de ongemakken van de ontlasting. En die zijn fors in de sloppenwijk Kibera, in de Keniase hoofstad Nairobi. Zo fors dat mensen zich gedwongen zien om in de beslotenheid van het eigen huis op een plastic zak te poepen en die in een onbewaakt ogenblik over de muur te gooien, zodat de steegjes vol liggen met poep in plastic. Maak je geen illusies, vertelde een Amerikaan die er al langer zat. Everyone uses the flying toilet.
Voor het Zweedse bedrijf Peepoople was die hygiënische nachtmerrie aanleiding voor het ontwikkelen van een speciaal poepzakje, de Peepoo bag. Het zakje ontsmet de ontlasting, waardoor de inhoud én het biologisch afbreekbare zakje na verloop van één tot twee jaar als meststof op het land gebruikt kunnen worden.
Maar hoe breng je zoiets aan de man? Dat was de masteropdracht aan een team van vijf IO-studenten die samen een integrated design project deden. Vorig jaar brachten ze twee maanden door in Kibera. Ze spraken daar met bewoners om erachter te komen wat hun werkelijke behoeften en problemen zijn. De studenten sliepen met de bewoners in de ommuurde plots waar mensen zich ’s avonds terugtrekken. Niemand gaat er in het donker over straat.
“We wilden een systeem ontwerpen dat voorziet in distributie van de zakjes tot en met de inzameling”, vertelt IO-student Willem Lysen. De studenten bedachten dat de inzameling het beste gedaan kon worden door iemand die ervoor betaald wordt. De wijkbewoners willen graag op een andere manier van hun poepzakjes af en zouden daar ook voor willen betalen. De studenten schatten dat een Peepoo Collector een euro per uur kan verdienen. Volgens hun inschattingen is dat genoeg om iemand te bewegen het vuile werk te doen. Bovendien letten ze er bij het ontwerp van een starterskit op dat een inzamelaar niet met de poep in aanraking komt, en dat hij trots kan zijn op zijn appelgroene stofjas en kruiwagen. Alle attributen in de starterskit, inclusief de verzamelbus en de zak eronder, zijn zo ontworpen dat ze lokaal gemaakt worden.
Het is een goed ontwerp geworden, vindt projectleider Camilla Wirseen van Peepoople. Maar het model is slechts een van de mogelijkheden. Misschien brengen de kinderen de zakjes wel. Misschien is werving via een soort Tupperwareparties voor vrouwen effectief. De input van de studenten is waardevol, vindt ze, maar haar bedrijf moet verder kijken. De introductie staat gepland voor september.
www.peepoople.wordpress.com
www.peepoople.com
Comments are closed.