Een topuniversiteit laat beroemde gastsprekers respectabele lezingen houden. Delft dus ook. Met ingang van aanstaande zaterdag (technologiedag) is er de Simon Stevin-lezing.
De eerste uitverkorene is informatietheoreticus prof.dr. T. Kailath van de Californische Stanford universiteit, alwaar hij enkele weken geleden nog peinsde over wat hij precies zou gaan zeggen.
Palo Alto, Silicon Valley, bakermat en epicentrum van de computerindustrie. Stanford University ligt er in de late zomerzon bij als een vakantieoord. Onder een van de vele palmen speelt een studente gitaar, terwijl een familie wasberen een struik even verderop afzoekt naar iets eetbaars. De hele campus heeft een consequente architectuur: zandstenen laagbouw met zuiltjes, Romaanse bogen en roestbruine dakpannen. Ook de moderne betonnen gebouwen zijn aan de Mexicaans ogende stijl aangepast.
De werkkamer van prof.dr. Thomas Kailath toont alle tekenen van intensief gebruik. De boekenkasten zijn overvol – alleen de bovenste planken blijven goeddeels ongebruikt, want de hoogleraar is nogal klein van stuk. Ook de vloer dient als papieropslagplaats. Er is nog net plaats voor vier rode stoelen om gasten te kunnen ontvangen. Op het bureau ligt een uitdraai van de web-site van de Eindhovense studievereniging Simon Stevin, de plek waar Kailath het snelst informatie kon vinden over de man naar wie de lezing genoemd is die hij zaterdag zal houden.
,,Tsja, ik moet eigenlijk eens opruimen”, verzucht Kailath, vermoedelijk wetend dat hij daar geen tijd voor heeft, om vervolgens over te stappen op de lezing, die hem ook de nodige tijd zal kosten: ,,Als je mij vraagt een technische lezing te houden, schud ik hem zo uit mijn mouw, maar een algemeen verhaal, dat is een uitdaging.” De titel heeft hij in elk geval al: ‘Research universities: looking before and after‘.
Een topuniversiteit laat beroemde gastsprekers respectabele lezingen houden. Delft dus ook. Met ingang van aanstaande zaterdag (technologiedag) is er de Simon Stevin-lezing. De eerste uitverkorene is informatietheoreticus prof.dr. T. Kailath van de Californische Stanford universiteit, alwaar hij enkele weken geleden nog peinsde over wat hij precies zou gaan zeggen.
Palo Alto, Silicon Valley, bakermat en epicentrum van de computerindustrie. Stanford University ligt er in de late zomerzon bij als een vakantieoord. Onder een van de vele palmen speelt een studente gitaar, terwijl een familie wasberen een struik even verderop afzoekt naar iets eetbaars. De hele campus heeft een consequente architectuur: zandstenen laagbouw met zuiltjes, Romaanse bogen en roestbruine dakpannen. Ook de moderne betonnen gebouwen zijn aan de Mexicaans ogende stijl aangepast.
De werkkamer van prof.dr. Thomas Kailath toont alle tekenen van intensief gebruik. De boekenkasten zijn overvol – alleen de bovenste planken blijven goeddeels ongebruikt, want de hoogleraar is nogal klein van stuk. Ook de vloer dient als papieropslagplaats. Er is nog net plaats voor vier rode stoelen om gasten te kunnen ontvangen. Op het bureau ligt een uitdraai van de web-site van de Eindhovense studievereniging Simon Stevin, de plek waar Kailath het snelst informatie kon vinden over de man naar wie de lezing genoemd is die hij zaterdag zal houden.
,,Tsja, ik moet eigenlijk eens opruimen”, verzucht Kailath, vermoedelijk wetend dat hij daar geen tijd voor heeft, om vervolgens over te stappen op de lezing, die hem ook de nodige tijd zal kosten: ,,Als je mij vraagt een technische lezing te houden, schud ik hem zo uit mijn mouw, maar een algemeen verhaal, dat is een uitdaging.” De titel heeft hij in elk geval al: ‘Research universities: looking before and after‘.
Comments are closed.