Sponsors

br />
Menig op deze technologiedag aanwezige grijsaard heeft in het bedrijfsleven namelijk nog een flinke vinger in de pap. Geen slecht idee dus om je op zo’n dag van je beste zijde te laten zien. Dat doet bijvoorbeeld de nieuwe bibliotheek, die nog wat gaten in de begroting heeft. Voor het eerst zal het grote publiek een kijkje mogen nemen. Maar voor het zo ver is, worden de aanwezigen lekker opgewarmd.

De aanwezigen worden vergast op de in artistiek zwart gehulde architecte en Mecanoo-directrice Francine Houben, ondanks haar veertig plus nog altijd een zeer charmante verschijning. Ze doet wat onhandig waar het de technische zaken als microfoon, licht en ‘rood aanwijspijltje’ betreft, maar van een goede architect verwachten we niet anders.

Houben snijdt het probleem TU-wijk aan. De gebouwen zijn mooi, en met de Mekelweg is volgens haar weinig mis. Het is de ruimte tússen de gebouwen die ‘onprettig’ is. Waar zijn de bloemenweiden waarin studenten zich in vredige rust aan elkaar en de studie wijden? Gras, gras en nog eens gras dus op en rond de nieuwe bibliotheek. Buurman en ‘gekke kikker’ Aula werd door haar eveneens getracteerd op een flinke dosis groen.

,,Een soort kathedraal”, hebben verschillende mensen Houben in het oor gefluisterd over het nieuwe gebouw. ,,Omdat het een soort rust en meditatie afdwingt.” Saharakleuren contrasteren met diepblauwe verten; een stuk boomschors stond model voor de desk; de paadjes lopen kriskras in plaats van recht en hoekig. Kortom: in de nieuwe bibliotheek zullen sfeer en intellect tot ongekende hoogten worden opgestuwd.

Bibliothecaris Leo Waaijers maakt de show af. Functie voor functie, ruimte voor ruimte neemt hij het gebouw door; en zijn redenaarstong vermaakt met mooie metaforen. ,,Een norse oude man met een schitterende vriendin”, over het duo bieb en aula. Deze laatste mocht niet te veel in zijn glorie worden aangetast, zo luidde de opdracht. ,,Helaas is daar weinig van terecht gekomen”, glundert Waaijers.

Houben had potentiële sponsors al voorzichtig attent gemaakt op de mogelijkheden. Voordat de zaal het nieuwe heiligdom daadwerkelijk mag betreden, doet Waaijers er nog een flinke schep bovenop. In het levensonderhoud van de driehonderd computers met de veelbesproken personal composer is nog niet voorzien. Verkeert het scherm in ijdele staat, dan zal als dank de naam van de pleegouders verschijnen. ,,Snel intekenen”, waarschuwt Waaijers met een kwinkslag. ,,Het zal hard gaan.”

Alumni worden ze genoemd. De heren op leeftijd voor wie de TU deze zaterdag voor de tweede maal de zogenoemde Technologiedag organiseerde. Uit eerbied voor hun grijze haren? Uit respect voor de vormgevers van het naoorlogse Nederland? Zou kunnen, maar mogelijk spelen ook andere motieven een rol.

Menig op deze technologiedag aanwezige grijsaard heeft in het bedrijfsleven namelijk nog een flinke vinger in de pap. Geen slecht idee dus om je op zo’n dag van je beste zijde te laten zien. Dat doet bijvoorbeeld de nieuwe bibliotheek, die nog wat gaten in de begroting heeft. Voor het eerst zal het grote publiek een kijkje mogen nemen. Maar voor het zo ver is, worden de aanwezigen lekker opgewarmd.

De aanwezigen worden vergast op de in artistiek zwart gehulde architecte en Mecanoo-directrice Francine Houben, ondanks haar veertig plus nog altijd een zeer charmante verschijning. Ze doet wat onhandig waar het de technische zaken als microfoon, licht en ‘rood aanwijspijltje’ betreft, maar van een goede architect verwachten we niet anders.

Houben snijdt het probleem TU-wijk aan. De gebouwen zijn mooi, en met de Mekelweg is volgens haar weinig mis. Het is de ruimte tússen de gebouwen die ‘onprettig’ is. Waar zijn de bloemenweiden waarin studenten zich in vredige rust aan elkaar en de studie wijden? Gras, gras en nog eens gras dus op en rond de nieuwe bibliotheek. Buurman en ‘gekke kikker’ Aula werd door haar eveneens getracteerd op een flinke dosis groen.

,,Een soort kathedraal”, hebben verschillende mensen Houben in het oor gefluisterd over het nieuwe gebouw. ,,Omdat het een soort rust en meditatie afdwingt.” Saharakleuren contrasteren met diepblauwe verten; een stuk boomschors stond model voor de desk; de paadjes lopen kriskras in plaats van recht en hoekig. Kortom: in de nieuwe bibliotheek zullen sfeer en intellect tot ongekende hoogten worden opgestuwd.

Bibliothecaris Leo Waaijers maakt de show af. Functie voor functie, ruimte voor ruimte neemt hij het gebouw door; en zijn redenaarstong vermaakt met mooie metaforen. ,,Een norse oude man met een schitterende vriendin”, over het duo bieb en aula. Deze laatste mocht niet te veel in zijn glorie worden aangetast, zo luidde de opdracht. ,,Helaas is daar weinig van terecht gekomen”, glundert Waaijers.

Houben had potentiële sponsors al voorzichtig attent gemaakt op de mogelijkheden. Voordat de zaal het nieuwe heiligdom daadwerkelijk mag betreden, doet Waaijers er nog een flinke schep bovenop. In het levensonderhoud van de driehonderd computers met de veelbesproken personal composer is nog niet voorzien. Verkeert het scherm in ijdele staat, dan zal als dank de naam van de pleegouders verschijnen. ,,Snel intekenen”, waarschuwt Waaijers met een kwinkslag. ,,Het zal hard gaan.”