Slecht voornemen

Door de hoofdredacteur. Waar het blijft. Nee, je moet deze week al, de vakantie is voorbij. Morgenochtend om negen uur graag. Het is dat Jupiter in mijn teken staat deze maand, anders zou het me nooit lukken. Alles wat ik nu onderneem heeft echter grote kans van slagen.

Ik ben er dol op. Wanneer een tijdschriftredactie flink wat bladvulling bij elkaar verzint en daar Ram of Tijger bovenzet is de kans groot dat ik de verkoop met een exemplaar doe stijgen. Astrologie is favoriet; voor numerologie, tarot en handlezen moet je zelf te veel moeite doen. Ik heb mijn toekomst het liefst in hapklare brokken voorspeld.

Ten tijde van een jaarwisseling word ik op mijn wenken bediend in horoscopenland. Tussen alle wintermode, vertrouwelijke verhalen en geheime tips van sterren wordt de lezer getrakteerd op pagina’s sterrenwichelarij. Ik put er moed uit.

Het zijn namelijk zware tijden. Ik ben bijna-burger en dat is moeilijk. Op het breukvlak van ranzig studentenhuis en kraakheldere doorzonwoning wordt er aan twee kanten getrokken. Ik zit in de reüniecommissie en organiseer de eerstejaarsmusical, ik studeer bijna af en moet nog een tweedejaars vak doen, ik ben binnenkort ingenieur en lees nog mijn horoscoop.

Je kunt tegenstribbelen, maar verzet heeft geen zin. Het burgerschap is onvermijdelijk. Mijn laatste studiedaad heeft zojuist zelfs zijn licht vooruit geworpen in een van de meer sublieme uitingen van burgerlijkheid: het goede voornemen.

Waarom je per se tot 1 januari moet wachten tot uitvoering is mij een raadsel, maar ik pas mij braaf aan. Ik moet wel. In april kocht ik een rok voor mijn afstuderen in juni. Juni werd krap. Ik doe over mijn hele studie lang en om dan opeens in zes maanden af te studeren zou wel een enorme trendbreuk zijn, dus kreeg ik uitstel tot augustus. Uiteindelijk verstreek 1999 titelloos en besloot ik eind december de rok te dragen voor deze spontaan zou desintegreren. Even proefdraaien, dacht ik. Maar de rok had helaas andere ideeën en het verschrikkelijke besef drong door: ik moet afvallen.

Eigenlijk is afvallen een slecht voornemen. Toen ik na een Indiareis drie weken lang niets kon binnenhouden en van de weeromstuit alleen nog maar kookboeken las, besloot ik dat vrijwillig niet eten belachelijk en verwerpelijk is. Bovendien blijkt dat ook telkens. Op de middelbare school heb ik klasgenoot Jennifers caloriedieet eens ernstig verstoord door haar gewone Coca Cola te serveren in plaats van de Light-variant. Zij was woest, maar haar moeder belde ‘s avonds op om me te bedanken. In Amerika zijn rijke kinderen ondervoed omdat hun liefhebbende ouders hen alleen light-producten voorschotelen. Een oud-huisgenote leefde periodiek op mueslirepen of milkshakes, en maar jojoën. Brood- en fruitdiëten, Montignac, pillen, afslankriemen en (de nieuwste variant) het bloedgroepdieet (dat mij wil transformeren van een vagetariër in een carnivoor) trachten al sinds jaar en dagmijn geliefde horoscopen van de pagina’s te verdringen. Verschrikkelijk. Toch moet ik er aan geloven, wil ik die rok dragen tijdens mijn afstuderen (dat opeens veel te snel dichterbij komt).

Gelukkig is mijn gezondheidshoroscoop bemoedigend: ‘Door Jupiter vind je de kracht om een barrière te slechten en dat sinds lang slepende probleem te verhelpen.’ Ik pak de fiets en ga naar volleybaltraining. Bij een burgerclub.

Het moest een keer gebeuren: de nachtmerrie van iedereen die net-niet-regelmatig een stukje schrijft. Juist als je beseft dat je nog geen idee hebt waar je je volgende column mee zult vullen, word je gebeld. Door de hoofdredacteur. Waar het blijft. Nee, je moet deze week al, de vakantie is voorbij. Morgenochtend om negen uur graag. Het is dat Jupiter in mijn teken staat deze maand, anders zou het me nooit lukken. Alles wat ik nu onderneem heeft echter grote kans van slagen.

Ik ben er dol op. Wanneer een tijdschriftredactie flink wat bladvulling bij elkaar verzint en daar Ram of Tijger bovenzet is de kans groot dat ik de verkoop met een exemplaar doe stijgen. Astrologie is favoriet; voor numerologie, tarot en handlezen moet je zelf te veel moeite doen. Ik heb mijn toekomst het liefst in hapklare brokken voorspeld.

Ten tijde van een jaarwisseling word ik op mijn wenken bediend in horoscopenland. Tussen alle wintermode, vertrouwelijke verhalen en geheime tips van sterren wordt de lezer getrakteerd op pagina’s sterrenwichelarij. Ik put er moed uit.

Het zijn namelijk zware tijden. Ik ben bijna-burger en dat is moeilijk. Op het breukvlak van ranzig studentenhuis en kraakheldere doorzonwoning wordt er aan twee kanten getrokken. Ik zit in de reüniecommissie en organiseer de eerstejaarsmusical, ik studeer bijna af en moet nog een tweedejaars vak doen, ik ben binnenkort ingenieur en lees nog mijn horoscoop.

Je kunt tegenstribbelen, maar verzet heeft geen zin. Het burgerschap is onvermijdelijk. Mijn laatste studiedaad heeft zojuist zelfs zijn licht vooruit geworpen in een van de meer sublieme uitingen van burgerlijkheid: het goede voornemen.

Waarom je per se tot 1 januari moet wachten tot uitvoering is mij een raadsel, maar ik pas mij braaf aan. Ik moet wel. In april kocht ik een rok voor mijn afstuderen in juni. Juni werd krap. Ik doe over mijn hele studie lang en om dan opeens in zes maanden af te studeren zou wel een enorme trendbreuk zijn, dus kreeg ik uitstel tot augustus. Uiteindelijk verstreek 1999 titelloos en besloot ik eind december de rok te dragen voor deze spontaan zou desintegreren. Even proefdraaien, dacht ik. Maar de rok had helaas andere ideeën en het verschrikkelijke besef drong door: ik moet afvallen.

Eigenlijk is afvallen een slecht voornemen. Toen ik na een Indiareis drie weken lang niets kon binnenhouden en van de weeromstuit alleen nog maar kookboeken las, besloot ik dat vrijwillig niet eten belachelijk en verwerpelijk is. Bovendien blijkt dat ook telkens. Op de middelbare school heb ik klasgenoot Jennifers caloriedieet eens ernstig verstoord door haar gewone Coca Cola te serveren in plaats van de Light-variant. Zij was woest, maar haar moeder belde ‘s avonds op om me te bedanken. In Amerika zijn rijke kinderen ondervoed omdat hun liefhebbende ouders hen alleen light-producten voorschotelen. Een oud-huisgenote leefde periodiek op mueslirepen of milkshakes, en maar jojoën. Brood- en fruitdiëten, Montignac, pillen, afslankriemen en (de nieuwste variant) het bloedgroepdieet (dat mij wil transformeren van een vagetariër in een carnivoor) trachten al sinds jaar en dagmijn geliefde horoscopen van de pagina’s te verdringen. Verschrikkelijk. Toch moet ik er aan geloven, wil ik die rok dragen tijdens mijn afstuderen (dat opeens veel te snel dichterbij komt).

Gelukkig is mijn gezondheidshoroscoop bemoedigend: ‘Door Jupiter vind je de kracht om een barrière te slechten en dat sinds lang slepende probleem te verhelpen.’ Ik pak de fiets en ga naar volleybaltraining. Bij een burgerclub.