‘Sabbaticals allow you time to think’

As part of the industrial design faculty’s 40th anniversary celebrations, dr. Steve Batill recently gave an open lecture about his recent experiences as a visiting scholar at the world famous IDEO design consultancy in California.
Certainly a fringe benefit of being an academic is a  sabbatical, the chance to take a year off for research, contemplation, travel… sleeping late. And Batill is certainly making the most of his break from his duties at Notre Dame, where he is a professor in the aerospace and mechanical engineering faculty. Having spent the first four months of his sabbatical as a visiting scholar at IDEO, arguably the world’s top design consultancy, whose past creations include Apple’s first mouse, Microsoft’s second mouse, the Palm V PDA and Steelcase’s Leap chair, Batill is now enjoying a six-month visiting professorship at TU Delft’s Faculty of Industrial Design Engineering’s product innovation management department. And before returning to the US later this year, he’ll also stop off in London to teach some classes.

Nice work if you can get it, as they say in the States.
“Oh yes, it’s one of the great benefits of an academic position, periodically having the opportunity to go and explore new areas or focus-in on your specific interests. Back home I’ve been the department chair and associate dean for nine years, which means you spend most of your time helping others do what they want to do, and not doing as many of the things that might have originally gotten you interested in being a professor. So this has been a very exciting year.”

What are the benefits of a sabbatical year, besides the obvious change of scenery and daily routine?
“Probably the biggest effect it has is allowing you time to think. Often in normal work environments, where you’re working as part of an organisation, and you have the responsibilities within that organisation to contribute, you can get so tied up in your day-to-day commitments that often you don’t have time to step back and think. But when you’re a visitor somewhere, you do have time to think. And by going to a variety of different places, you have the chance to find out what’s common. There are common issues that people always must deal with, and so you appreciate how other people deal with the same issues you’ve had to deal with in your own institution.”

Why did you decide to come to TU Delft?
“With a year to spend on sabbatical, I just sat down and said to myself: ‘if I could go anywhere I wanted to…’ I wanted to spend time outside the US, to see how design was taught and perceived outside the US. So I looked at international universities, was aware of some of Petra Badke-Schaub’s work, so decided to apply to the Fulbright scholars program to come here. In the TU’s product innovation management department, which Professor Badke-Schaub is the head of, there’s a really wonderful mix of people, and that mix is actually a fairly reasonable representation of what you find in the real world, which makes this a particularly good place to be.”

You’re an aerospace engineer and professor, so why did you seek such different environments, like IDEO and TU Delft’s industrial design faculty?
“Because getting into different environments forces you to think differently and to appreciate how others approach problems differently, even the same kinds of problems you may face.
IDEO, as a design consultancy in the practice of doing design, has a very, very broad group of people working there, and many of them do very different kinds of things and come from many different kinds of backgrounds.”

Is it also the case that TU Delft and IDEO are interested in seeing how you think and what you think about them?
“It is. When you’re within an organisation, you probably take your organisation for granted, may not recognise the strong points, or some weak points, because you’re immersed in it. I guess I’ve had that opportunity – especially at IDEO, where I helped them reflect on some of the things they were doing.”

But IDEO and TU Delft do have things in common, like the focus on designers and how they think and work in teams?
“That’s right, and that’s what I teach. I teach team-based design and design methodologies, so all of these things are tied together. An added benefit of being an academic is that you get to explore how other people approach problems. So, for example, seeing how psychologists or social scientists approach problems, which is different than how engineers may approach problems, that’s a benefit from immersing yourself in a group. But I’m not a designer, I’m an engineer, an educator. I’m interested in design. So going to IDEO, a place full of designers, to help them think a bit about what they do, was a somewhat daunting challenge, but also very satisfying.”

With so much upheaval in the world at the moment, what would say is the greatest challenge facing mankind in the 21st century?
“Well, the same challenges that have been the greatest in the past several centuries. All of them are related to human failings, but most importantly I’d say that dealing with the sustainability of non-renewable sources is the greatest challenge.”

Do you have a favourite place in Delft?
“I have several. I really enjoy the Kobus Kuch, and I also enjoy Locus Publicus and its wide variety of beers.”

And a favourite Dutch food?
“I’d have to say the pea soup, which is really wonderful, and also these little triangular things with walnuts, although I don’t know what they’re called.”

Is there a book that changed your life in some way?
“There are several, but just to name two, I’d say Dietrich Dorner’s ‘The Logic of Failure’, and ‘The Sciences of the Artificial’ by Herbert Simon.”

If not an engineer, what other profession would you like to have had?
“I considered architecture, but then buildings didn’t seem as interesting to me as space. So I set out to solve problems in that area.”

What do you miss most about the US?
“My daughters. They’re now married, but you always miss family. Other than that I don’t miss it much, although that of course can change over time.”

Ineens zat hij als ‘Japandeskundige’ in Studio Sport uitgebreid commentaar te leveren bij de beelden van het WK-schaatsen in Inzell. Marnix ten Kortenaar, 25-jarige aio bij het IRI en ex-Nederlands schaatskampioen bij de junioren, komt woorden tekort als het onderwerp Japan ter sprake komt.

Als achtjarige stond de kleine Marnix al op de schaats. Zes jaar later werd hij voor de eerste maal Nederlands kampioen bij de junioren. Onder Leen Pfrommer zat hij drie jaar lang in de Jong Oranje ploeg, en hij haalde een vierde plaats op het WK-junioren. Zijn pogingen om in de kernploeg te komen werden onderbroken door een plotseling avontuur in Japan.

Multinational Sankyo wilde een ploeg vormen die, zoals in het wielrennen, uit meerdere nationaliteiten zou bestaan om ermee internationale toernooien te bezoeken. Een idee dat overigens nooit van de grond is gekomen. Daarnaast was men benieuwd naar de schaats- en trainingstechnieken van de Hollanders. Via een contact met een Japanse schaatser werd Ten Kortenaar gevraagd naar Japan te komen.

,,Het begon allemaal heel vaag. Ik werd opgebeld, in oktober 1990. ‘Can you come to Japan‘, hoorde ik iemand zeggen. Ik dacht laat ik maar ‘ja’ zeggen, ik kan altijd nog terugkrabbelen. En of ik meteen maar de volgende dag wilde komen. Spontaan besloot ik het risico te nemen. Dus ik zei: ‘Moeder, ik ga morgen naar Japan, ik kom over een jaar weer terug’. Mijn moeder vroeg of ik gek geworden was.”

Ten Kortenaar had net een jaar mislukte farmacie-studie achter de rug. Ma zag de juist gestarte studie scheikunde in Leiden ook al de mist ingaan, maar de uitdaging trok hem. ,,Voor ik het wist zat ik in een of ander Boeddhistisch dorpje bij een oud mesjokke vrouwtje op de grond in een kimono rijst te eten. Ik dacht: Shit, dit is echt de verkeerde keus geweest. Ik ga volgende week weer naar huis.” Maar het aangeboden salaris deed hem snel van gedachten veranderen. Op de ijsbaan van Hokkaido, in het koude noorden, maakte hij als leraar en rijder deel uit van een schaatsploeg, waarvan de huidige bondscoach de trainer was.

Idioten

,,In het begin dacht ik dat ik tussen een stel idioten terecht was gekomen. Je hoorde iedereen schreeuwen en zingen. Ieder groepje schaatsers had zijn eigen strijdkreten en -liederen en die werden allemaal tijdens het trainen afgebruld. Ik vond de een nog grappiger dan de ander. En ik groette ze allemaal en iedereen boog altijd heel diep als ik langskwam. Dan nam ik mijn petje af en zij allemaal buigen. Echt letterlijk zoals je je Japan voorstelt.”

,,Dat kopiëren van de Japanners heb ik ook ondervonden. Als ik op een hometrainer fietste en ik deed een bepaald duurschema, stonden er drie trainers met videocamera en notitieblok mee tekijken. De volgende dag kwam ik terug in het trainingscentrum. Werden er ineens vijf of zes hometrainers uit een vrachtwagen geladen. Dan moesten al die schaatsertjes, waaronder Noake die nu vierde geworden is bij het WK, precies de schema’s doen die ik de dag daarvoor had afgewerkt. Ze gooiden de training van de ene op de andere dag gewoon om. Dat maakte wel indruk.”

Toch gelooft Ten Kortenaar niet dat de Japanners door zijn ‘wijze lessen’ nu zo hard schaatsen: ,,Het is een ontwikkeling die in die tijd ongeveer is ingezet. Ik heb er een steentje aan bijgedragen. Je mag verwachten met de Olympische Spelen in Nagano voor de deur, over twee jaar, en een overdekte ijsbaan, waar sowieso vaak kleine techniekschaatsertjes een pre hebben, dat die ontwikkeling nog niet ten einde is. Ik vind het voor het Nederlandse schaatsen wel goed. Niet dat ik het Rintje of Ids misgun, maar fleurt de sport op als er wat meer strijd geleverd wordt. Ik ben wel een beetje teleurgesteld dat ze maar derde en vierde zijn geworden in Inzell.”

Gefrustreerd

Figuur 1 Ten Kortenaar: ,,Ik ben een schaatsdier geweest”

Eind december, eerder dan de bedoeling, ging Ten Kortenaar terug naar Nederland. ,,Als ik me wilde plaatsen voor de kernploeg dan moest ik het nationaal kampioenschap rijden. Daar hadden ze wel begrip voor. In Nederland heb ik het NK gereden. Zesde geworden, geloof ik. Derde op de vijf kilometer achter Visser en Veldkamp, maar nog voor Ritsma en Zandstra. Ik verwachtte toen in de kernploeg te komen maar op de een of andere manier is dat niet gebeurd. Waarschijnlijk reed ik toch net niet hard genoeg. Je moet daar gewoon niet te lang bij stilstaan anders word je zo’n gefrustreerde ex-topsporter.”

Toch heeft Ten Kortenaar zijn schaatsambities niet helemaal in de ijskast gezet: ,,Deze zomer wil ik weer met vol gas gaan trainen. Volgende winter wil ik er dan op de een of andere manier weer staan. Twee jaar gasgeven en daarna is het schluss met het schaatsen en schluss met het aio-schap. Dan ga ik wat rustiger leven.”

,,Ik ben een schaatsdier geweest, maar nu vind ik scheikunde ook best leuk. Schaatsen is superhard. Voetballers hoor je altijd naar smoesjes zoeken. Het ligt nooit aan de voetballer zelf. Bij schaatsen is dat niet zo. Je komt over de finish en je ziet je tijd. Of het nou goed is of slecht, je hebt het altijd zelf gedaan. Ik hou daar wel van. Met een bepaald doel bezig zijn waarvan je weet dat het niet zozeer van externe factoren afhangt. Ik geloof dat dat de reden is dat zoveel mensen met sport bezig zijn.”

,,Dat vind ik bijvoorbeeld aan onderzoek doen ook leuk. Dat je een hoge mate van zelfinbreng hebt in je eigen lot. Jij doet het onderzoek, jij leest de boeken, jij publiceert je resultaten en jij doet je experimenten. Als je het twintig jaar lang doet word je een geflipte grijsaard die uiteindelijk in een stoffig lab rondhangt waar iedereen meer medelijden mee heeft dan sympathie, maar mijn mening is dat die mensen zeker niet ongelukkiger zijn.”