Rusland

br />
Het plan is om eind deze maand met het hele gezin vijf dagen naar St. Petersburg te gaan. Mijn vader (81 inmiddels) wil al heel lang naar de Hermitage. Zijn hartslag wordt sinds vorig jaar gecontroleerd door een pacemaker en zijn oren worden bijgestaan door batterijen, dus de wereldvermaarde kunstverzameling moet nu op stel en sprong bekeken worden voor ook zijn ogen het begeven.

Anderhalf jaar geleden waren we ter ere van zijn tachtigste verjaardag in Lissabon. Voor het eerst in vijftien jaar waren we met z’n allen op vakantie en omdat dat een verrassend succes was, mogen we nu weer mee. Dus terwijl half Nederland last-minute, easy en goedkoop alsnog richting zon vliegt, doet de familie Kleef verwoede pogingen om visa te krijgen voor Rusland.

Dat blijkt niet eenvoudig. Geen visa zonder de zogenaamde ‘Rusland-verklaringen’ van de verschillende zorgverzekeraars, volledig ingevulde immigratieformulieren en twee pasfoto’s per persoon. En zonder visa voorlopig ook nog geen boekingen van vluchten of hotels. Mijn broertje heeft er inmiddels een hard hoofd in gekregen dat het allemaal nog gaat lukken voor onze geplande vertrekdatum. Hij is piloot en in die hoedanigheid al vele malen in Rusland geweest. Maar ook na 11 september worden piloten minder intensief gescreend dan een kunstminnend Nederlands gezin.

Mijn broertje en zijn vrouw hebben speciaal voor dit tripje een tweede paspoort moeten aanschaffen. De Russische ambassade wil alle documenten namelijk tien dagen bekijken en een piloot en stewardess komen niet ver zonder. Mijn oudste zus en haar vriend rijden momenteel nog – met hun paspoorten – in een camper door Australië. Mijn middelste zus vliegt voor haar werk heel Europa door en moet dus ook goed in haar agenda kijken om een periode te vinden waarin ze tien dagen zonder paspoort kan. En mijn eigen nieuwe paspoort ligt al twee weken op het stadhuis van Amsterdam dat ieder middag om half vier sluit en op zaterdag helemaal niet open gaat. Maar eind deze week hopen we alle paspoorten bij elkaar te hebben. Als bij de ambassade in Den Haag alles op rolletjes verloopt, kunnen we misschien nog net op tijd de opties op onze vliegtickets omzetten in een echte boeking en een hotel uitzoeken.

Mijn middelste zus belde gisteren nog even met een verzoekje. “Alsjeblieft Marie-José, verzin even een alternatief beroep voor op dat immigratieformulier. Als je ‘journalist’ invult, zijn we weer vier weken verder.” Mijn vader denkt ondertussen na over een zinnetje dat moet worden toegevoegd aan zijn testament. Als er iets met het vliegtuig, het hotel of een bus gebeurt, dan is er geen Kleef meer over om iets te erven. Waarom wilden we ook alweer naar Rusland? Oh ja, we gaan kunst kijken. De Hermitage zal het gedonder waard blijken.

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.

Weken zijn we er al mee bezig. Ik zou bijna zeggen dat het organiseren van onze trip naar Rusland op de planning van een militaire operatie begint te lijken, maar dat is een beetje wrange vergelijking na het afschuwelijke nieuws van de afgelopen week.

Het plan is om eind deze maand met het hele gezin vijf dagen naar St. Petersburg te gaan. Mijn vader (81 inmiddels) wil al heel lang naar de Hermitage. Zijn hartslag wordt sinds vorig jaar gecontroleerd door een pacemaker en zijn oren worden bijgestaan door batterijen, dus de wereldvermaarde kunstverzameling moet nu op stel en sprong bekeken worden voor ook zijn ogen het begeven.

Anderhalf jaar geleden waren we ter ere van zijn tachtigste verjaardag in Lissabon. Voor het eerst in vijftien jaar waren we met z’n allen op vakantie en omdat dat een verrassend succes was, mogen we nu weer mee. Dus terwijl half Nederland last-minute, easy en goedkoop alsnog richting zon vliegt, doet de familie Kleef verwoede pogingen om visa te krijgen voor Rusland.

Dat blijkt niet eenvoudig. Geen visa zonder de zogenaamde ‘Rusland-verklaringen’ van de verschillende zorgverzekeraars, volledig ingevulde immigratieformulieren en twee pasfoto’s per persoon. En zonder visa voorlopig ook nog geen boekingen van vluchten of hotels. Mijn broertje heeft er inmiddels een hard hoofd in gekregen dat het allemaal nog gaat lukken voor onze geplande vertrekdatum. Hij is piloot en in die hoedanigheid al vele malen in Rusland geweest. Maar ook na 11 september worden piloten minder intensief gescreend dan een kunstminnend Nederlands gezin.

Mijn broertje en zijn vrouw hebben speciaal voor dit tripje een tweede paspoort moeten aanschaffen. De Russische ambassade wil alle documenten namelijk tien dagen bekijken en een piloot en stewardess komen niet ver zonder. Mijn oudste zus en haar vriend rijden momenteel nog – met hun paspoorten – in een camper door Australië. Mijn middelste zus vliegt voor haar werk heel Europa door en moet dus ook goed in haar agenda kijken om een periode te vinden waarin ze tien dagen zonder paspoort kan. En mijn eigen nieuwe paspoort ligt al twee weken op het stadhuis van Amsterdam dat ieder middag om half vier sluit en op zaterdag helemaal niet open gaat. Maar eind deze week hopen we alle paspoorten bij elkaar te hebben. Als bij de ambassade in Den Haag alles op rolletjes verloopt, kunnen we misschien nog net op tijd de opties op onze vliegtickets omzetten in een echte boeking en een hotel uitzoeken.

Mijn middelste zus belde gisteren nog even met een verzoekje. “Alsjeblieft Marie-José, verzin even een alternatief beroep voor op dat immigratieformulier. Als je ‘journalist’ invult, zijn we weer vier weken verder.” Mijn vader denkt ondertussen na over een zinnetje dat moet worden toegevoegd aan zijn testament. Als er iets met het vliegtuig, het hotel of een bus gebeurt, dan is er geen Kleef meer over om iets te erven. Waarom wilden we ook alweer naar Rusland? Oh ja, we gaan kunst kijken. De Hermitage zal het gedonder waard blijken.

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.