Een doorsnee theatershow van Alex d’Electrique heeft veel weg van een vulkaanuitbarsting. De nieuwste voorstelling ‘Disaster Musical’ speelt zich af op een ruimteschip.
Binnen de Nederlandse theaterwereld neemt Alex d’Electrique een bijzondere positie in. De groep rondom auteur/acteur Ko van den Bosch heeft zijn roots in de anarchistische kraaktijd rond 1980 en is sindsdien een vaste verschijning in het clubcircuit. Het kon niet uitblijven dat de groep ook het pluche van de schouwburg veroverde, zoals de laatste jaren het geval is – uiteraard tot groot genoegen van de abonnementhouders.
Alex d’Electrique maakt totaaltheater in de overtreffende trap. De inhoud is vaak ontleend aan de werkelijkheid, maar deze wordt door elkaar gehutseld tot een absurdistische cocktail van bizarre voorvallen, waarin doorgaans veel bloed, sperma en ander vocht vloeit. Geluidscollages zorgen voor het muzikale behang en steevast eist ook het rookkanon een hoofdrol op. De gestoorde randdebielen die zich in deze apocalyps proberen staande te houden, blinken niet uit in wederzijds respect.
De voorstellingen van Alex d’Electrique, zoals in het recente verleden ‘Onthoofde Hand’, ‘Cutup/Uppercut’ of ‘Het Periodiek systeem der Elementen’, zijn dus bij uitstek geschikt om aanstaande schoonmoeders mee naartoe te nemen. De gespierde taal van Ko van den Bosch, de fijnzinnige omgang tussen de seksen en de geweldsexplosies verschaffen aardig wat gespreksstof voor na de voorstelling. Daar komt bij dat veel vrouwen een zwak hebben voor een oerman als Ko – al zullen ze dat natuurlijk nooit toegeven.
In het toneelbeeld van ‘Disaster Musical’ pronkt een mooi voorbeeld van die zucht tot overmaatse overdrijving van Alex d’Electrique. Er staat een gigantisch stapelbed van vier verdiepingen hoog. Terwijl de muziekcompilaties van Wim Conradi hun ritmisch werk doen, zien we een aantal schimmige figuren onrustig woelen onder bergen dekens. Hier zijn mensen bezig om wakker te worden, zoveel is duidelijk. Alleen het heerschap in het bovenste bed maakt geen aanstalten om op te staan, verdiept als hij is in het nooddruftige spel met zijn zaadstengel.
We bevinden ons in een ruimteschip waarvan de vierkoppige bemanning volgens plan ontwaakt uit een honderddertigjarige winterslaap. Men komt er al snel achter dat de proefratten aan boord een flinke bres in de voedselvoorraad hebben geslagen, maar gelukkig is er voldoende wodka. De fles met de lichtgevende inhoud zweeft aan een (on-)zichtbaar koord en schiet alle kanten op. Dat we in de ruimte zijn, zullen we weten ook.
Het vloeibare ontbijt biedt genoeg ammunitie om de ruzies voort tezetten die abrupt afliepen toen ze werden ingevroren. Lena, de enige vrouw aan boord, heeft het zwaar te verduren onder de vileine woorden- en dadendrang van Boiler en Chris, vooral als blijkt dat ze zijn vergeten wat het doel is van hun missie. De leider van de vlucht, die hen vanaf de aarde op het beeldscherm welkom heet, rept er evenmin van. Het zal hem ook een worst wezen, want hij is immers al lang dood.
Zombie
De enige die uitsluitsel kan bieden is Doc, maar die is zo geconcentreerd met zijn lid aan het spelen dat hij van het bovenste stapelbed met zijn hersens knalhard op de vloer valt. Kennelijk doorkruiste het ruimteschip net een zwaartekracht-zône. Als een zombie zien we hem vervolgens door het ruimteschip dwalen. Chris weet er wel raad mee. Hij wil hem het liefst meteen afmaken, want in deze staat is hij alleen maar tot last. Dat hij en Boiler de zaken grondig aanpakken blijkt ook later, als Lena drie zwarte, doodgevroren tenen bij haarzelf ontdekt. De heren willen deze er maar wat graag afhakken.
Het ziet er niet best uit, daarboven in de kosmos. Lena maakt zichzelf opzichtig op. Daar houden de Russen van, verwacht ze. Of deze haar nog kunnen redden valt te bezien. Het ruimteschip is namelijk ten prooi gevallen aan een buitenaardse vijand die bezig is de bemanning cel voor cel te kopiëren. Op zoek naar hulp, gooit men een lege wodkafles met een briefje door het ronde venster de ruimte in. Om de kans op contact te vergroten, besluiten ze in razend tempo ook de overige wodkaflessen soldaat te maken.
Zoals gebruikelijk bij Alex d’Electrique ontaardt de voorstelling in een volkomen chaos. Toch heeft Ko van den Bosch de ontreddering weleens flamboyanter neergezet en zijn ook de morbide grappen lang niet altijd leuk. Als parodie op een ruimtereis had er beslist meer ingezeten. Dat neemt niet weg dat schoonmoeders zich mateloos zullen opwinden over deze puberale schertsvertoning. Dat kan de bemanning van Alex d’Electrique in ieder geval in zijn zak steken.
‘Disaster Musical’ van Alex d’Electrique staat vr. 17 apr. om 20.15 uur in Theater de Veste. Kassa: 015-2121312.
,
Binnen de Nederlandse theaterwereld neemt Alex d’Electrique een bijzondere positie in. De groep rondom auteur/acteur Ko van den Bosch heeft zijn roots in de anarchistische kraaktijd rond 1980 en is sindsdien een vaste verschijning in het clubcircuit. Het kon niet uitblijven dat de groep ook het pluche van de schouwburg veroverde, zoals de laatste jaren het geval is – uiteraard tot groot genoegen van de abonnementhouders.
Alex d’Electrique maakt totaaltheater in de overtreffende trap. De inhoud is vaak ontleend aan de werkelijkheid, maar deze wordt door elkaar gehutseld tot een absurdistische cocktail van bizarre voorvallen, waarin doorgaans veel bloed, sperma en ander vocht vloeit. Geluidscollages zorgen voor het muzikale behang en steevast eist ook het rookkanon een hoofdrol op. De gestoorde randdebielen die zich in deze apocalyps proberen staande te houden, blinken niet uit in wederzijds respect.
De voorstellingen van Alex d’Electrique, zoals in het recente verleden ‘Onthoofde Hand’, ‘Cutup/Uppercut’ of ‘Het Periodiek systeem der Elementen’, zijn dus bij uitstek geschikt om aanstaande schoonmoeders mee naartoe te nemen. De gespierde taal van Ko van den Bosch, de fijnzinnige omgang tussen de seksen en de geweldsexplosies verschaffen aardig wat gespreksstof voor na de voorstelling. Daar komt bij dat veel vrouwen een zwak hebben voor een oerman als Ko – al zullen ze dat natuurlijk nooit toegeven.
In het toneelbeeld van ‘Disaster Musical’ pronkt een mooi voorbeeld van die zucht tot overmaatse overdrijving van Alex d’Electrique. Er staat een gigantisch stapelbed van vier verdiepingen hoog. Terwijl de muziekcompilaties van Wim Conradi hun ritmisch werk doen, zien we een aantal schimmige figuren onrustig woelen onder bergen dekens. Hier zijn mensen bezig om wakker te worden, zoveel is duidelijk. Alleen het heerschap in het bovenste bed maakt geen aanstalten om op te staan, verdiept als hij is in het nooddruftige spel met zijn zaadstengel.
We bevinden ons in een ruimteschip waarvan de vierkoppige bemanning volgens plan ontwaakt uit een honderddertigjarige winterslaap. Men komt er al snel achter dat de proefratten aan boord een flinke bres in de voedselvoorraad hebben geslagen, maar gelukkig is er voldoende wodka. De fles met de lichtgevende inhoud zweeft aan een (on-)zichtbaar koord en schiet alle kanten op. Dat we in de ruimte zijn, zullen we weten ook.
Het vloeibare ontbijt biedt genoeg ammunitie om de ruzies voort tezetten die abrupt afliepen toen ze werden ingevroren. Lena, de enige vrouw aan boord, heeft het zwaar te verduren onder de vileine woorden- en dadendrang van Boiler en Chris, vooral als blijkt dat ze zijn vergeten wat het doel is van hun missie. De leider van de vlucht, die hen vanaf de aarde op het beeldscherm welkom heet, rept er evenmin van. Het zal hem ook een worst wezen, want hij is immers al lang dood.
Zombie
De enige die uitsluitsel kan bieden is Doc, maar die is zo geconcentreerd met zijn lid aan het spelen dat hij van het bovenste stapelbed met zijn hersens knalhard op de vloer valt. Kennelijk doorkruiste het ruimteschip net een zwaartekracht-zône. Als een zombie zien we hem vervolgens door het ruimteschip dwalen. Chris weet er wel raad mee. Hij wil hem het liefst meteen afmaken, want in deze staat is hij alleen maar tot last. Dat hij en Boiler de zaken grondig aanpakken blijkt ook later, als Lena drie zwarte, doodgevroren tenen bij haarzelf ontdekt. De heren willen deze er maar wat graag afhakken.
Het ziet er niet best uit, daarboven in de kosmos. Lena maakt zichzelf opzichtig op. Daar houden de Russen van, verwacht ze. Of deze haar nog kunnen redden valt te bezien. Het ruimteschip is namelijk ten prooi gevallen aan een buitenaardse vijand die bezig is de bemanning cel voor cel te kopiëren. Op zoek naar hulp, gooit men een lege wodkafles met een briefje door het ronde venster de ruimte in. Om de kans op contact te vergroten, besluiten ze in razend tempo ook de overige wodkaflessen soldaat te maken.
Zoals gebruikelijk bij Alex d’Electrique ontaardt de voorstelling in een volkomen chaos. Toch heeft Ko van den Bosch de ontreddering weleens flamboyanter neergezet en zijn ook de morbide grappen lang niet altijd leuk. Als parodie op een ruimtereis had er beslist meer ingezeten. Dat neemt niet weg dat schoonmoeders zich mateloos zullen opwinden over deze puberale schertsvertoning. Dat kan de bemanning van Alex d’Electrique in ieder geval in zijn zak steken.
‘Disaster Musical’ van Alex d’Electrique staat vr. 17 apr. om 20.15 uur in Theater de Veste. Kassa: 015-2121312.
Binnen de Nederlandse theaterwereld neemt Alex d’Electrique een bijzondere positie in. De groep rondom auteur/acteur Ko van den Bosch heeft zijn roots in de anarchistische kraaktijd rond 1980 en is sindsdien een vaste verschijning in het clubcircuit. Het kon niet uitblijven dat de groep ook het pluche van de schouwburg veroverde, zoals de laatste jaren het geval is – uiteraard tot groot genoegen van de abonnementhouders.
Alex d’Electrique maakt totaaltheater in de overtreffende trap. De inhoud is vaak ontleend aan de werkelijkheid, maar deze wordt door elkaar gehutseld tot een absurdistische cocktail van bizarre voorvallen, waarin doorgaans veel bloed, sperma en ander vocht vloeit. Geluidscollages zorgen voor het muzikale behang en steevast eist ook het rookkanon een hoofdrol op. De gestoorde randdebielen die zich in deze apocalyps proberen staande te houden, blinken niet uit in wederzijds respect.
De voorstellingen van Alex d’Electrique, zoals in het recente verleden ‘Onthoofde Hand’, ‘Cutup/Uppercut’ of ‘Het Periodiek systeem der Elementen’, zijn dus bij uitstek geschikt om aanstaande schoonmoeders mee naartoe te nemen. De gespierde taal van Ko van den Bosch, de fijnzinnige omgang tussen de seksen en de geweldsexplosies verschaffen aardig wat gespreksstof voor na de voorstelling. Daar komt bij dat veel vrouwen een zwak hebben voor een oerman als Ko – al zullen ze dat natuurlijk nooit toegeven.
In het toneelbeeld van ‘Disaster Musical’ pronkt een mooi voorbeeld van die zucht tot overmaatse overdrijving van Alex d’Electrique. Er staat een gigantisch stapelbed van vier verdiepingen hoog. Terwijl de muziekcompilaties van Wim Conradi hun ritmisch werk doen, zien we een aantal schimmige figuren onrustig woelen onder bergen dekens. Hier zijn mensen bezig om wakker te worden, zoveel is duidelijk. Alleen het heerschap in het bovenste bed maakt geen aanstalten om op te staan, verdiept als hij is in het nooddruftige spel met zijn zaadstengel.
We bevinden ons in een ruimteschip waarvan de vierkoppige bemanning volgens plan ontwaakt uit een honderddertigjarige winterslaap. Men komt er al snel achter dat de proefratten aan boord een flinke bres in de voedselvoorraad hebben geslagen, maar gelukkig is er voldoende wodka. De fles met de lichtgevende inhoud zweeft aan een (on-)zichtbaar koord en schiet alle kanten op. Dat we in de ruimte zijn, zullen we weten ook.
Het vloeibare ontbijt biedt genoeg ammunitie om de ruzies voort tezetten die abrupt afliepen toen ze werden ingevroren. Lena, de enige vrouw aan boord, heeft het zwaar te verduren onder de vileine woorden- en dadendrang van Boiler en Chris, vooral als blijkt dat ze zijn vergeten wat het doel is van hun missie. De leider van de vlucht, die hen vanaf de aarde op het beeldscherm welkom heet, rept er evenmin van. Het zal hem ook een worst wezen, want hij is immers al lang dood.
Zombie
De enige die uitsluitsel kan bieden is Doc, maar die is zo geconcentreerd met zijn lid aan het spelen dat hij van het bovenste stapelbed met zijn hersens knalhard op de vloer valt. Kennelijk doorkruiste het ruimteschip net een zwaartekracht-zône. Als een zombie zien we hem vervolgens door het ruimteschip dwalen. Chris weet er wel raad mee. Hij wil hem het liefst meteen afmaken, want in deze staat is hij alleen maar tot last. Dat hij en Boiler de zaken grondig aanpakken blijkt ook later, als Lena drie zwarte, doodgevroren tenen bij haarzelf ontdekt. De heren willen deze er maar wat graag afhakken.
Het ziet er niet best uit, daarboven in de kosmos. Lena maakt zichzelf opzichtig op. Daar houden de Russen van, verwacht ze. Of deze haar nog kunnen redden valt te bezien. Het ruimteschip is namelijk ten prooi gevallen aan een buitenaardse vijand die bezig is de bemanning cel voor cel te kopiëren. Op zoek naar hulp, gooit men een lege wodkafles met een briefje door het ronde venster de ruimte in. Om de kans op contact te vergroten, besluiten ze in razend tempo ook de overige wodkaflessen soldaat te maken.
Zoals gebruikelijk bij Alex d’Electrique ontaardt de voorstelling in een volkomen chaos. Toch heeft Ko van den Bosch de ontreddering weleens flamboyanter neergezet en zijn ook de morbide grappen lang niet altijd leuk. Als parodie op een ruimtereis had er beslist meer ingezeten. Dat neemt niet weg dat schoonmoeders zich mateloos zullen opwinden over deze puberale schertsvertoning. Dat kan de bemanning van Alex d’Electrique in ieder geval in zijn zak steken.
‘Disaster Musical’ van Alex d’Electrique staat vr. 17 apr. om 20.15 uur in Theater de Veste. Kassa: 015-2121312.
Do you have a question or comment about this article?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.