Met ‘Rouge’ heeft Krysztof Kieslowsky, naar eigen zeggen, een punt gezet achter zijn carrière. Het derde deel uit zijn trilogie ‘Trois Couleurs’ is stilistisch een lust voor het oog.
Inhoudelijk gaat de film evenwel mank aan een overdaad aan cryptische betekenissen en zelfverwijzingen.
Krysztof Kieslowsky is zonder twijfel één van de grootste Europese filmmakers van het laatste decennium. Zijn Poolse films uit de jaren tachtig en sommige delen van ‘Dekalog’ hebben nu al de status van klassiekers. Over de films die hij in de jaren negentig maakte met Franse co-producenten, zoals ‘La double vie de Veronique’ en de eerste twee delen van de trilogie ‘Trois Couleurs’, zijn de meningen verdeeld. Ze zijn esthetisch fraai vormgegeven maar neigen naar pretentieuze zwaarwichtigheid.
In dit opzicht roept ‘Rouge’, het derde deel uit het drieluik, door zijn raadselachtigheid nog meer twijfels op dan de voorgaande delen ‘Bleu’ en ‘Blanc’. De titel van de film verwijst naar de rode kleur in de Franse vlag die staat voor broederschap. Voor zover Kieslowsky dit thema überhaupt al aansnijdt dan is het in negatieve zin, namelijk het ontbreken ervan in onze samenleving.
Dat lijkt nog het best tot uitdrukking te komen in het personage van een rechter in ruste (in een mooie rol van Jean-Louis Trintignant) wiens hobby het is om telefonische gesprekken af te luisteren. Deze gedesillusioneerde man leeft na de scheiding met zijn vrouw alleen met een hond. Met zijn medebroeders en zusters schijnt hij niet veel op te hebben.
Wanneer hoofdrolspeelster Valentine (Irene Jacob) bij hem aanklopt nadat ze zijn viervoeter heeft aangereden wacht haar dan ook niet een overdaad aan begrip en medemenselijkheid. Afgestoten door zijn afluisterpraktijken staat ze zelfs op het punt hem aan te geven. Maar op het laatste moment bedenkt ze zich want de kluizenaar heeft haar nieuwsgierigheid gewekt.
Het mysterie in de film wordt vergroot door de aanwezigheid van een jonge rechtenstudent die na het behalen van zijn bul door zijn vriendin in de steek wordt gelaten. Er blijkt een opvallende overeenkomst tussen hem en de rechter in ruste. Wat zich veertig jaar geleden heeft afgespeeld in het leven van de rechter lijkt zich te herhalen in het leven van de aspirant rechter.
De rechter in ruste vat liefde op voor Valentine maar hij beseft dat ze veertig jaar te laat komt. Ze is voorbestemd om de geliefde te worden van de aspirant rechter. Wanneer beiden onafhankelijk van elkaar een bootreis maken naar Engeland en het schip vervolgens kapseist, blijken zij – plus de liefdeskoppels uit ‘Bleu’ en ‘Blanc’ – de enige overlevenden.
De rechter in ruste lijkt als een god het lot met een onzichtbare hand te schikken. Hij zorgt ervoor dat de kracht van de liefde alles overwint. Met deze metafysische boodschap neemt Kieslowsky, als een regisseur in ruste, afscheid van zijn discipelen.
‘Rouge’ is te zien in Lantaren/Venster en het Haags Filmhuis.
Met ‘Rouge’ heeft Krysztof Kieslowsky, naar eigen zeggen, een punt gezet achter zijn carrière. Het derde deel uit zijn trilogie ‘Trois Couleurs’ is stilistisch een lust voor het oog. Inhoudelijk gaat de film evenwel mank aan een overdaad aan cryptische betekenissen en zelfverwijzingen.
Krysztof Kieslowsky is zonder twijfel één van de grootste Europese filmmakers van het laatste decennium. Zijn Poolse films uit de jaren tachtig en sommige delen van ‘Dekalog’ hebben nu al de status van klassiekers. Over de films die hij in de jaren negentig maakte met Franse co-producenten, zoals ‘La double vie de Veronique’ en de eerste twee delen van de trilogie ‘Trois Couleurs’, zijn de meningen verdeeld. Ze zijn esthetisch fraai vormgegeven maar neigen naar pretentieuze zwaarwichtigheid.
In dit opzicht roept ‘Rouge’, het derde deel uit het drieluik, door zijn raadselachtigheid nog meer twijfels op dan de voorgaande delen ‘Bleu’ en ‘Blanc’. De titel van de film verwijst naar de rode kleur in de Franse vlag die staat voor broederschap. Voor zover Kieslowsky dit thema überhaupt al aansnijdt dan is het in negatieve zin, namelijk het ontbreken ervan in onze samenleving.
Dat lijkt nog het best tot uitdrukking te komen in het personage van een rechter in ruste (in een mooie rol van Jean-Louis Trintignant) wiens hobby het is om telefonische gesprekken af te luisteren. Deze gedesillusioneerde man leeft na de scheiding met zijn vrouw alleen met een hond. Met zijn medebroeders en zusters schijnt hij niet veel op te hebben.
Wanneer hoofdrolspeelster Valentine (Irene Jacob) bij hem aanklopt nadat ze zijn viervoeter heeft aangereden wacht haar dan ook niet een overdaad aan begrip en medemenselijkheid. Afgestoten door zijn afluisterpraktijken staat ze zelfs op het punt hem aan te geven. Maar op het laatste moment bedenkt ze zich want de kluizenaar heeft haar nieuwsgierigheid gewekt.
Het mysterie in de film wordt vergroot door de aanwezigheid van een jonge rechtenstudent die na het behalen van zijn bul door zijn vriendin in de steek wordt gelaten. Er blijkt een opvallende overeenkomst tussen hem en de rechter in ruste. Wat zich veertig jaar geleden heeft afgespeeld in het leven van de rechter lijkt zich te herhalen in het leven van de aspirant rechter.
De rechter in ruste vat liefde op voor Valentine maar hij beseft dat ze veertig jaar te laat komt. Ze is voorbestemd om de geliefde te worden van de aspirant rechter. Wanneer beiden onafhankelijk van elkaar een bootreis maken naar Engeland en het schip vervolgens kapseist, blijken zij – plus de liefdeskoppels uit ‘Bleu’ en ‘Blanc’ – de enige overlevenden.
De rechter in ruste lijkt als een god het lot met een onzichtbare hand te schikken. Hij zorgt ervoor dat de kracht van de liefde alles overwint. Met deze metafysische boodschap neemt Kieslowsky, als een regisseur in ruste, afscheid van zijn discipelen.
‘Rouge’ is te zien in Lantaren/Venster en het Haags Filmhuis.
Comments are closed.