Toen ik zes was, geloofde ik dat het niet lang zou duren tot er mensen op de maan zouden wonen. En anders zouden er op zijn minst vakantieparken komen met supergave springkussens waarop je meters de lucht in vloog.
Ruimtevaart leefde in de jaren tachtig; spannend was het en vol beloftes.
Pas jaren later ontdekte ik dat de laatste man op de man daar in 1972 was, bijna tien jaar voor mijn geboorte. Ik leerde meer teleurstellende feiten over ruimtevaart. De eerste maanwandeling van Neil Armstrong en Buzz Aldrin was bijvoorbeeld niet echt een epische verkenningstocht. Hun complete route past makkelijk op de markt van Delft. En ook de reis van onze eigen astronaut André Kuipers in het internationale ruimtestation bleek minder spectaculair dan ik dacht. Wetenschapsjournalist Govert Schilling beeldde in zijn werkkamer een keer uit hoe ver weg Kuipers was. Als de aarde een bolletje van veertig centimeter is, dan staat de maan op zo’n twaalf meter afstand. Het internationale ruimtestation hangt op die schaal ongeveer één centimeter boven de aarde. We gaan dus al jaren niet meer zo ver de ruimte in.
Kortom: ik geloofde niet meer in mijn jeugdfantasie van op de maan wonen. Daarom was ik zo verbaasd toen ik begin deze maand Bas Lansdorp op TEDxDelft hoorde spreken over zijn droom: zorgen dat er in 2023 mensen op Mars wonen. In het kleine schaalmodel van Govert Schilling zou Mars al zo’n tien kilometer verderop zijn. Dus dat is een serieuze ruimtereis.
Lansdorp legde uit dat het grootste probleem bij Marsmissies is dat we niet in staat zijn om mensen van Mars terug te halen. Zijn oplossing: vergeet de terugweg en maak er een enkele reis van. Lansdorp wil stap voor stap spullen naar Mars sturen, zodat in 2023 vier pioniers zich daar permanent kunnen vestigen. Volgens hem kan dat met bestaande technologie als zonnepanelen, rovers en ruimtepakken.
Hij heeft ook al bedacht hoe hij de hele missie gaat betalen: uit reclame-inkomsten. In een wereldwijde realityshow mag het publiek kiezen wie de eerste bewoners van Mars zijn. Daarna kan iedereen via webcams hun reis en leven volgen. De geschatte zes miljard dollar voor de eerste missie (dat lijkt me trouwens een wat laag bedrag, het kostte al ruim twee miljard dollar om een robotje op Mars te zetten) zijn een fractie van de kosten van de Olympische Spelen.
Dit plan heeft bizarre implicaties, vooral voor degenen die alles achterlaten om naar Mars te gaan. En toch, het is zo’n spannend idee om echt het heelal te gaan verkennen. Ik weet niet of het allemaal haalbaar is, maar ik voel me weer net zo enthousiast over deze ruimtedroom als toen ik zes was.
Comments are closed.