Ik liep naar de tv-kamer en plofte neer in de ranzigste bank, zo’n typische buisbank die je overal in de wereld in studentenhuizen aantreft, versleten, kleurloos en vol onbestemde vlekken waarvan je de herkomst niet wil weten.
Ik viste de afstandsbediening uit een plasje dietcoke, begon mijn dagelijkse zoektocht langs de honderdvijfentwintig zenders en eindigde op de zenderzender, de tv-gids, het meest bekeken kanaal.
Ik keek op mijn horloge. Eén minuut drieënvijftig. Niet slecht, maar dat moest sneller kunnen. In Delft krijg ik altijd een lading geschreeuw en etensresten over me heen als ik te snel zap; hier gebeurt dat als je ergens langer dan een halve seconde blijft hangen.
Toch wordt er af en toe wel echt gekeken; vooral ‘The Simpsons’ en ‘Friends’ zijn populair. Die programma’s zijn zo goed dat zelfs de aftiteling onderbroken wordt voor reclame, en daarna gewoon weer doorgaat. Maar die middag was ik daar niet naar op zoek. Ik probeerde ‘Avalon’ te vinden, een soort ‘Melrose Place’, een serie over een studentenhuis.
Avalon is zo’n typische real life soap, waarin je niet meteen door hebt of het nou echt gebeurd is of niet. Avalon gaat over een coop, een studentenhuis met een stuk of twintig bewoners, die lief en leed en al het eten delen. Een van de hoofdpersonen is Russ, een marinier die in het huis geplaatst werd toen Avalon in het begin van de serie aan anarchie en de waterpijp ten onder dreigde te gaan.
Russ, jaar of zesentwintig, Koeweitveteraan (wat toch nooit zo stoer zal klinken als Vietnamveteraan; het klinkt als een oorlog in noord-Groningen), houdt orde in het huis. Een cynische vent die in Koeweit aan de dood ontsnapte – ‘de bodybags waren al gelabeld’ – en in Avalon gevreesd is om de boetes die hij uitdeelt als je je werk niet doet. Ten bucks.
Russ gaat blind voor Daniëlle, de huisdroomvrouw waar iedereen blind voor gaat, wat niet zo raar is want ze heeft een oude Volvo stationcar en een meisje in een oude Volvo stationcar is bijna net zo mooi als een meisje op de fiets met een prei in haar rugzak, vind ik. Ze wees hem af toen hij haar een paar weken terug ten huwelijk vroeg. Is er een ander?
Dat zou dan Greg kunnen zijn, die altijd briefjes onder haar deur door schuift, hoewel zij die nooit beantwoordt. Greg is een werkloze revolutionair, die waarschijnlijk in de volgende aflevering een vergeldingsactie begint tegen de bewoners van een radicaal-vegetarisch huis dat een briefje in Avalon had opgehangen met de mededeling: ,,You suck!”
Gregs plan is afvalvlees te gaan kopen in de Mexicaanse buurt en daarmee het vegetarische huis te bekogelen. Greg begon zijn vleesoorlog met een mooie toespraak: ,,I’ve been a loser all my life – but I’m gonna win this war.”
Een van Gregs samenzweerders is Shannon. Shannon is altijd in geldnood ondanks haar online verbinding met het plaatselijke plasmacentrum. Zij deed het met de voormalige bewoner van kamer vijftien, die met een – zij het mislukte – zelfmoordpoging uit de serie werd geschreven.
Verder heb je nog Hana, die geen ondergoed draagt en Dana, die altijd met een hele lelijke legging rondloopt, dacht ik tenminste, maar dat bleek een tattoo te zijn. En niet tevergeten David, de scheldende Newyorker, met een ‘fucking‘ tussen elke twee woorden, die vooral over sex en filosofie praat en dat laatste studeert. Avalon kort samengevat.
Ik kon Avalon op geen enkel kanaal vinden. Ik legde de afstandsbediening terug in het plasje dietcoke en stond op. Verspilde uurtjes. En waar was ik nou naar op zoek geweest? Goedkope intriges voor als je eigen leven niet ingewikkeld genoeg is. Echt verspilde tijd. Had ik niks beters te doen in Austin? Ik liep langs de postvakjes en haalde een briefje uit het mijne. Een berichtje dat ik mijn afwasdienst die middag niet had gedaan. Verdomme, dat was waar ook. Ik las verder. ,,I don’t like to do this, but I have to fine you. Ten bucks. Bye, Russ.” Zonde. Had ik ook voor naar de film kunnen gaan. Met Daniëlle. In haar oude Volvo stationcar.
Ik liep naar de tv-kamer en plofte neer in de ranzigste bank, zo’n typische buisbank die je overal in de wereld in studentenhuizen aantreft, versleten, kleurloos en vol onbestemde vlekken waarvan je de herkomst niet wil weten. Ik viste de afstandsbediening uit een plasje dietcoke, begon mijn dagelijkse zoektocht langs de honderdvijfentwintig zenders en eindigde op de zenderzender, de tv-gids, het meest bekeken kanaal.
Ik keek op mijn horloge. Eén minuut drieënvijftig. Niet slecht, maar dat moest sneller kunnen. In Delft krijg ik altijd een lading geschreeuw en etensresten over me heen als ik te snel zap; hier gebeurt dat als je ergens langer dan een halve seconde blijft hangen.
Toch wordt er af en toe wel echt gekeken; vooral ‘The Simpsons’ en ‘Friends’ zijn populair. Die programma’s zijn zo goed dat zelfs de aftiteling onderbroken wordt voor reclame, en daarna gewoon weer doorgaat. Maar die middag was ik daar niet naar op zoek. Ik probeerde ‘Avalon’ te vinden, een soort ‘Melrose Place’, een serie over een studentenhuis.
Avalon is zo’n typische real life soap, waarin je niet meteen door hebt of het nou echt gebeurd is of niet. Avalon gaat over een coop, een studentenhuis met een stuk of twintig bewoners, die lief en leed en al het eten delen. Een van de hoofdpersonen is Russ, een marinier die in het huis geplaatst werd toen Avalon in het begin van de serie aan anarchie en de waterpijp ten onder dreigde te gaan.
Russ, jaar of zesentwintig, Koeweitveteraan (wat toch nooit zo stoer zal klinken als Vietnamveteraan; het klinkt als een oorlog in noord-Groningen), houdt orde in het huis. Een cynische vent die in Koeweit aan de dood ontsnapte – ‘de bodybags waren al gelabeld’ – en in Avalon gevreesd is om de boetes die hij uitdeelt als je je werk niet doet. Ten bucks.
Russ gaat blind voor Daniëlle, de huisdroomvrouw waar iedereen blind voor gaat, wat niet zo raar is want ze heeft een oude Volvo stationcar en een meisje in een oude Volvo stationcar is bijna net zo mooi als een meisje op de fiets met een prei in haar rugzak, vind ik. Ze wees hem af toen hij haar een paar weken terug ten huwelijk vroeg. Is er een ander?
Dat zou dan Greg kunnen zijn, die altijd briefjes onder haar deur door schuift, hoewel zij die nooit beantwoordt. Greg is een werkloze revolutionair, die waarschijnlijk in de volgende aflevering een vergeldingsactie begint tegen de bewoners van een radicaal-vegetarisch huis dat een briefje in Avalon had opgehangen met de mededeling: ,,You suck!”
Gregs plan is afvalvlees te gaan kopen in de Mexicaanse buurt en daarmee het vegetarische huis te bekogelen. Greg begon zijn vleesoorlog met een mooie toespraak: ,,I’ve been a loser all my life – but I’m gonna win this war.”
Een van Gregs samenzweerders is Shannon. Shannon is altijd in geldnood ondanks haar online verbinding met het plaatselijke plasmacentrum. Zij deed het met de voormalige bewoner van kamer vijftien, die met een – zij het mislukte – zelfmoordpoging uit de serie werd geschreven.
Verder heb je nog Hana, die geen ondergoed draagt en Dana, die altijd met een hele lelijke legging rondloopt, dacht ik tenminste, maar dat bleek een tattoo te zijn. En niet tevergeten David, de scheldende Newyorker, met een ‘fucking‘ tussen elke twee woorden, die vooral over sex en filosofie praat en dat laatste studeert. Avalon kort samengevat.
Ik kon Avalon op geen enkel kanaal vinden. Ik legde de afstandsbediening terug in het plasje dietcoke en stond op. Verspilde uurtjes. En waar was ik nou naar op zoek geweest? Goedkope intriges voor als je eigen leven niet ingewikkeld genoeg is. Echt verspilde tijd. Had ik niks beters te doen in Austin? Ik liep langs de postvakjes en haalde een briefje uit het mijne. Een berichtje dat ik mijn afwasdienst die middag niet had gedaan. Verdomme, dat was waar ook. Ik las verder. ,,I don’t like to do this, but I have to fine you. Ten bucks. Bye, Russ.” Zonde. Had ik ook voor naar de film kunnen gaan. Met Daniëlle. In haar oude Volvo stationcar.
Comments are closed.