Ruim een half uur voor aanvang zit de zaal al bomvol. Teleurstelling slaat op de oranje gezichten die een kwartier te vroeg toch te laat blijken te zijn voor een zitplaats.
Zij druipen af, om even later terug te komen met allerlei extra meubilair, her en der in de spelonken van het oude klooster nog gevonden en met man en macht omhoog gesjouwd. Nog geen twee minuten later kijken ze met net zo weinig medelijden achterom, naar de beteuterde pechvogels van tien voor negen. Minachtend worden schouders opgehaald en net iets te tevreden de gezichten weer naar voren gericht. ,,Had je maar op tijd moeten komen, sukkel.”
Van de vijftien voetbalverenigingen in Delft, heeft er geen zo’n groot clubhuis als de S.V.V.V. Taurus. Met maar drie eigen teams lijkt dat normaliter ook niet nodig. Maar eens in de vier jaar pakt Taurus groot uit. In de sociëteitszaal van moedervereniging Virgiel wordt iedere wedstrijd van Oranje op een groot scherm geprojecteerd. Tribunes en VIP-boxen behoren niet tot de uitzondering en er wordt voor gezorgd dat zoveel mogelijk mensen een goede zitplaats geboden wordt. En dit blijkt iedere keer weer te weinig.
Over de laatste minuten van voorbeschouwing heen wordt gebruld, gejoeld, gezongen. Een zaal vol bondscoaches doet onophoudelijk pogingen elkaar van hun inzichten te overtuigen. De ernst en het fanatisme waarmee dit gebeurt contrasteren met de beklede, beschilderde, vervormde, verminkte en vooral oranje gezichten waarop ze te lezen staan.
Ook de waarzeggers doen hun werk. Alle mogelijke eindstanden worden genoemd. De score blijft laag; het is het WK en pas de eerste ronde. Een enkeling die Nederland met vijf-nul laat winnen, wordt hartelijk uitgelachen; die heeft er echt geen verstand van. Voorspellen twee coaches hetzelfde, dan wordt gejuicht om herkenning. Ze hebben het al bijna goed. Argwaan rijst als de nieuwe compagnon aan dezelfde poule mee blijkt te doen. De concurrentie om het gelijk is hard, nu 90 minuten de wereld nog scheidt van de meedogenloze waarheid.
Velen hebben zich ingedekt door hun geld in verschillende poules tegelijk te steken. Eentje heeft zijn risico over vier verspreid, overal met verschillende eindstanden. Driemaal wint Nederland, met een-, twee-, en drie-nul, eenmaal verliezen ze met twee-een. ,,Is natuurlijk klote, maar dan heb ik wel m’n geld.”
Als de wedstrijd een eindje op gang is en de score nog niet geopend, ontstaat enige onrust. Zuid-Korea speelt de bal rustig rond, na een paar kleine kansen richting het Nederlandse doel.
,,Wat een laffe dakhazen.”
,,Ze spelen best goed.”
,,Ja, wel beter dan de Belgen. Belgen houden niet van voetbal.”
Na afloop wordt in de kampioensroes het zaken doen niet vergeten. Driftig zoekt men de winnaar van zijn poule, om teconstateren dat er gelukkig geen winnaar is. Een enkeling mag opvallend veel cash ontvangen, al wordt hij achter zijn rug door de echte kenners beschimpt. En eentje is echt verdrietig over de uitslag: hij moet vier maal inleggen voor de volgende wedstrijd.
Van de vijftien voetbalverenigingen in Delft, heeft er geen zo’n groot clubhuis als de S.V.V.V. Taurus. Met maar drie eigen teams lijkt dat normaliter ook niet nodig. Maar eens in de vier jaar pakt Taurus groot uit. In de sociëteitszaal van moedervereniging Virgiel wordt iedere wedstrijd van Oranje op een groot scherm geprojecteerd. Tribunes en VIP-boxen behoren niet tot de uitzondering en er wordt voor gezorgd dat zoveel mogelijk mensen een goede zitplaats geboden wordt. En dit blijkt iedere keer weer te weinig.
Over de laatste minuten van voorbeschouwing heen wordt gebruld, gejoeld, gezongen. Een zaal vol bondscoaches doet onophoudelijk pogingen elkaar van hun inzichten te overtuigen. De ernst en het fanatisme waarmee dit gebeurt contrasteren met de beklede, beschilderde, vervormde, verminkte en vooral oranje gezichten waarop ze te lezen staan.
Ook de waarzeggers doen hun werk. Alle mogelijke eindstanden worden genoemd. De score blijft laag; het is het WK en pas de eerste ronde. Een enkeling die Nederland met vijf-nul laat winnen, wordt hartelijk uitgelachen; die heeft er echt geen verstand van. Voorspellen twee coaches hetzelfde, dan wordt gejuicht om herkenning. Ze hebben het al bijna goed. Argwaan rijst als de nieuwe compagnon aan dezelfde poule mee blijkt te doen. De concurrentie om het gelijk is hard, nu 90 minuten de wereld nog scheidt van de meedogenloze waarheid.
Velen hebben zich ingedekt door hun geld in verschillende poules tegelijk te steken. Eentje heeft zijn risico over vier verspreid, overal met verschillende eindstanden. Driemaal wint Nederland, met een-, twee-, en drie-nul, eenmaal verliezen ze met twee-een. ,,Is natuurlijk klote, maar dan heb ik wel m’n geld.”
Als de wedstrijd een eindje op gang is en de score nog niet geopend, ontstaat enige onrust. Zuid-Korea speelt de bal rustig rond, na een paar kleine kansen richting het Nederlandse doel.
,,Wat een laffe dakhazen.”
,,Ze spelen best goed.”
,,Ja, wel beter dan de Belgen. Belgen houden niet van voetbal.”
Na afloop wordt in de kampioensroes het zaken doen niet vergeten. Driftig zoekt men de winnaar van zijn poule, om teconstateren dat er gelukkig geen winnaar is. Een enkeling mag opvallend veel cash ontvangen, al wordt hij achter zijn rug door de echte kenners beschimpt. En eentje is echt verdrietig over de uitslag: hij moet vier maal inleggen voor de volgende wedstrijd.
Comments are closed.