Positief denken

Het enige resultaat van je inspanning is een soort studievoortgangsformulier, met daarop de sterke aanbeveling aan je persoonlijke groei te werken.

Dat maken we zelf wel uit. Daarbij is de term persoonlijke groei zo’n wegstervende echo uit de jaren zeventig, die associaties oproept met Zen-boeddhistisch pottenbakken, anti- autoritair berkzitten en expressief kikkerlikken. Maar wie nu nog bezig is met zijn bewustwordingsproces en naar binnen gerichte ontplooiing, heeft het helaas niet helemaal door. De vraag is niet meer hoe je de wereld kunt verbeteren door aan jezelf te werken, maar hoe je anderen kunt laten werken.

Want iedereen wil toch manager worden? In het oude Rome was de manager een brute kerel, die wilde paarden temde en ze dwong in kringetjes te lopen. Deze opvatting van het beroep is de laatste jaren echter slinkende: de manager van nu is een positief ingestelde sparring partner, die weinig op heeft met het aloude idee dat goed gedoseerde terreur ook een vorm van communicatie is. Hij heeft een willig oor, stimuleert zijn personeel en weet waarheen de weg leidt.

Deze omslag van nurkse despoot naar visionair traumabeertje valt veel managers zwaar. Ze kunnen hun ondergeschikten geen trap onder de kont geven, maar moeten het sluimerende arbeidspotentieel revitaliseren. Dan wil je er wel eens een dagje tussenuit. Al is het maar naar zo’n juich-, klap- en giebelseminar, waarin de overwerkte stresskip zichzelf neuro- linguïstisch leert programmeren.

Dat is tegen de negatieve denkspiraal, begrijp je wel? Een gezonde dosis pessimisme is immers niet best voor je loopbaan. ,,Positief denken!”, luidt de mentale strijdkreet dan ook, waarmee de moderne manager zijn uitdagingen te lijf gaat. Volgens de personeelsadvertenties zijn dit de ergste: get on board, join the team, share the vision, build the dream. En dat elke dag opnieuw. Pfff, vermoeiend hoor. (R.O.)

Voor een organisatie die uit is op werelddominantie, pakt de Scientology-kerk het nogal knullig aan. Na het invullen van hun ellenlange vragenlijst krijg je niet eens een verrassingspakket met poedersoep, margarinevarianten of tot smulsaus gemodificeerde reuzel. Het enige resultaat van je inspanning is een soort studievoortgangsformulier, met daarop de sterke aanbeveling aan je persoonlijke groei te werken.

Dat maken we zelf wel uit. Daarbij is de term persoonlijke groei zo’n wegstervende echo uit de jaren zeventig, die associaties oproept met Zen-boeddhistisch pottenbakken, anti- autoritair berkzitten en expressief kikkerlikken. Maar wie nu nog bezig is met zijn bewustwordingsproces en naar binnen gerichte ontplooiing, heeft het helaas niet helemaal door. De vraag is niet meer hoe je de wereld kunt verbeteren door aan jezelf te werken, maar hoe je anderen kunt laten werken.

Want iedereen wil toch manager worden? In het oude Rome was de manager een brute kerel, die wilde paarden temde en ze dwong in kringetjes te lopen. Deze opvatting van het beroep is de laatste jaren echter slinkende: de manager van nu is een positief ingestelde sparring partner, die weinig op heeft met het aloude idee dat goed gedoseerde terreur ook een vorm van communicatie is. Hij heeft een willig oor, stimuleert zijn personeel en weet waarheen de weg leidt.

Deze omslag van nurkse despoot naar visionair traumabeertje valt veel managers zwaar. Ze kunnen hun ondergeschikten geen trap onder de kont geven, maar moeten het sluimerende arbeidspotentieel revitaliseren. Dan wil je er wel eens een dagje tussenuit. Al is het maar naar zo’n juich-, klap- en giebelseminar, waarin de overwerkte stresskip zichzelf neuro- linguïstisch leert programmeren.

Dat is tegen de negatieve denkspiraal, begrijp je wel? Een gezonde dosis pessimisme is immers niet best voor je loopbaan. ,,Positief denken!”, luidt de mentale strijdkreet dan ook, waarmee de moderne manager zijn uitdagingen te lijf gaat. Volgens de personeelsadvertenties zijn dit de ergste: get on board, join the team, share the vision, build the dream. En dat elke dag opnieuw. Pfff, vermoeiend hoor. (R.O.)