Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

Positief denken

Voor een organisatie die uit is op werelddominantie, pakt de Scientology-kerk het nogal knullig aan. Na het invullen van hun ellenlange vragenlijst krijg je niet eens een verrassingspakket met poedersoep, margarinevarianten of tot smulsaus gemodificeerde reuzel.

Het enige resultaat van je inspanning is een soort studievoortgangsformulier, met daarop de sterke aanbeveling aan je persoonlijke groei te werken.

Dat maken we zelf wel uit. Daarbij is de term persoonlijke groei zo’n wegstervende echo uit de jaren zeventig, die associaties oproept met Zen-boeddhistisch pottenbakken, anti- autoritair berkzitten en expressief kikkerlikken. Maar wie nu nog bezig is met zijn bewustwordingsproces en naar binnen gerichte ontplooiing, heeft het helaas niet helemaal door. De vraag is niet meer hoe je de wereld kunt verbeteren door aan jezelf te werken, maar hoe je anderen kunt laten werken.

Want iedereen wil toch manager worden? In het oude Rome was de manager een brute kerel, die wilde paarden temde en ze dwong in kringetjes te lopen. Deze opvatting van het beroep is de laatste jaren echter slinkende: de manager van nu is een positief ingestelde sparring partner, die weinig op heeft met het aloude idee dat goed gedoseerde terreur ook een vorm van communicatie is. Hij heeft een willig oor, stimuleert zijn personeel en weet waarheen de weg leidt.

Deze omslag van nurkse despoot naar visionair traumabeertje valt veel managers zwaar. Ze kunnen hun ondergeschikten geen trap onder de kont geven, maar moeten het sluimerende arbeidspotentieel revitaliseren. Dan wil je er wel eens een dagje tussenuit. Al is het maar naar zo’n juich-, klap- en giebelseminar, waarin de overwerkte stresskip zichzelf neuro- linguïstisch leert programmeren.

Dat is tegen de negatieve denkspiraal, begrijp je wel? Een gezonde dosis pessimisme is immers niet best voor je loopbaan. ,,Positief denken!”, luidt de mentale strijdkreet dan ook, waarmee de moderne manager zijn uitdagingen te lijf gaat. Volgens de personeelsadvertenties zijn dit de ergste: get on board, join the team, share the vision, build the dream. En dat elke dag opnieuw. Pfff, vermoeiend hoor. (R.O.)

Voor een organisatie die uit is op werelddominantie, pakt de Scientology-kerk het nogal knullig aan. Na het invullen van hun ellenlange vragenlijst krijg je niet eens een verrassingspakket met poedersoep, margarinevarianten of tot smulsaus gemodificeerde reuzel. Het enige resultaat van je inspanning is een soort studievoortgangsformulier, met daarop de sterke aanbeveling aan je persoonlijke groei te werken.

Dat maken we zelf wel uit. Daarbij is de term persoonlijke groei zo’n wegstervende echo uit de jaren zeventig, die associaties oproept met Zen-boeddhistisch pottenbakken, anti- autoritair berkzitten en expressief kikkerlikken. Maar wie nu nog bezig is met zijn bewustwordingsproces en naar binnen gerichte ontplooiing, heeft het helaas niet helemaal door. De vraag is niet meer hoe je de wereld kunt verbeteren door aan jezelf te werken, maar hoe je anderen kunt laten werken.

Want iedereen wil toch manager worden? In het oude Rome was de manager een brute kerel, die wilde paarden temde en ze dwong in kringetjes te lopen. Deze opvatting van het beroep is de laatste jaren echter slinkende: de manager van nu is een positief ingestelde sparring partner, die weinig op heeft met het aloude idee dat goed gedoseerde terreur ook een vorm van communicatie is. Hij heeft een willig oor, stimuleert zijn personeel en weet waarheen de weg leidt.

Deze omslag van nurkse despoot naar visionair traumabeertje valt veel managers zwaar. Ze kunnen hun ondergeschikten geen trap onder de kont geven, maar moeten het sluimerende arbeidspotentieel revitaliseren. Dan wil je er wel eens een dagje tussenuit. Al is het maar naar zo’n juich-, klap- en giebelseminar, waarin de overwerkte stresskip zichzelf neuro- linguïstisch leert programmeren.

Dat is tegen de negatieve denkspiraal, begrijp je wel? Een gezonde dosis pessimisme is immers niet best voor je loopbaan. ,,Positief denken!”, luidt de mentale strijdkreet dan ook, waarmee de moderne manager zijn uitdagingen te lijf gaat. Volgens de personeelsadvertenties zijn dit de ergste: get on board, join the team, share the vision, build the dream. En dat elke dag opnieuw. Pfff, vermoeiend hoor. (R.O.)

Editor Redactie

Do you have a question or comment about this article?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.