Plasverklikker

Dat vraagt om harde maatregelen. Om het tere kalksteen te beschermen, worden de donkere nissen rond sommige kerkgebouwen daarom voorzien van spetterplaten en spuitbuizen. De plassende onverlaat krijgt zo de eigen urine over zijn schoenen, en wordt en passant ook nog even natgespoten. Lik op stuk.

De enige openbare plek waar wel ongestraft door mannen en vrouwen kan worden wildgeplast, is het zwembad. Veel badgasten die een aanhoudende druk in de blaas voelen, nemen de moeite niet het bad te verlaten en de wc te bezoeken. Zij zijn tijdens het vergrijp hooguit te herkennen aan een licht verzaligde gezichtsuitdrukking, maar voor op hygiëne gestelde badmeesters blijft het op heterdaad betrappen van zwemmende wildplassers giswerk.

Het enige verweer tegen de urineoverlast is een forse dosis ontsmettingsmiddel. Chloor, dat zonder onderscheid vrijwel alle organische stoffen afbreekt, wordt al bijna een eeuw toegepast in badhuizen. In plaats van het zeer giftige zuivere goedje, wordt tegenwoordig de mildere verbinding trichloorisocyanuurzuur in het zwemwater opgelost.

De kenmerkende chloorlucht in zwembaden is overigens afhankelijk van de vervuiling van het water. Hoe meer af te breken stoffen het bevat, hoe meer chloorgas er als reactieproduct vrijkomt. Anders gezegd: als een heleboel zwemmers geen zin hebben om naar de wc te gaan, hangt er een sterke chloorlucht boven het bad.

Maar is chloreren het enige wapen tegen luie badgasten? Er zou namelijk een stofje in de handel zijn, dat als indicator voor urine werkt. Zoals lakmoespapier reageert op zuren, reageert deze stof op ureum, het hoofdbestanddeel van urine. Het goedje zou zelf kleurloos zijn, maar bij contact met ureum fel rood kleuren. Wie kent het verhaal niet van de zwemmer die na het doen van zijn behoefte een rode wolk rond zijn middel ziet hangen, en beschaamd het bad moet verlaten?

Een goudmijn voor de chemieboer en een hele opluchting voor de badmeester, zou je denken. De dienstdoende verkoper van Detailchemie BV, een grote leverancier van zwembadchemicaliën, kan de handelsnaam van dit prachtige product echter niet geven. Wordt het zo slecht verkocht? Nee, het bestaat überhaupt niet, meneer. Maar dat verhaal van die zwemmer dan? Hou’en zo, meneer. Dat verhaal is vooral bedoeld om kinderen af te schrikken. Die kunnen overigens rustig in het water plassen, want het chloor breekt de stoffen in urine gewoon af. Goedemiddag.

Voorwaar een vrijbrief.

Urineren in het zwembad is natuurlijk niet zo netjes. Maar hoe groot is de kans dat je betrapt wordt?

Het wildplassen schijnt hand over hand toe te nemen. Dat vraagt om harde maatregelen. Om het tere kalksteen te beschermen, worden de donkere nissen rond sommige kerkgebouwen daarom voorzien van spetterplaten en spuitbuizen. De plassende onverlaat krijgt zo de eigen urine over zijn schoenen, en wordt en passant ook nog even natgespoten. Lik op stuk.

De enige openbare plek waar wel ongestraft door mannen en vrouwen kan worden wildgeplast, is het zwembad. Veel badgasten die een aanhoudende druk in de blaas voelen, nemen de moeite niet het bad te verlaten en de wc te bezoeken. Zij zijn tijdens het vergrijp hooguit te herkennen aan een licht verzaligde gezichtsuitdrukking, maar voor op hygiëne gestelde badmeesters blijft het op heterdaad betrappen van zwemmende wildplassers giswerk.

Het enige verweer tegen de urineoverlast is een forse dosis ontsmettingsmiddel. Chloor, dat zonder onderscheid vrijwel alle organische stoffen afbreekt, wordt al bijna een eeuw toegepast in badhuizen. In plaats van het zeer giftige zuivere goedje, wordt tegenwoordig de mildere verbinding trichloorisocyanuurzuur in het zwemwater opgelost.

De kenmerkende chloorlucht in zwembaden is overigens afhankelijk van de vervuiling van het water. Hoe meer af te breken stoffen het bevat, hoe meer chloorgas er als reactieproduct vrijkomt. Anders gezegd: als een heleboel zwemmers geen zin hebben om naar de wc te gaan, hangt er een sterke chloorlucht boven het bad.

Maar is chloreren het enige wapen tegen luie badgasten? Er zou namelijk een stofje in de handel zijn, dat als indicator voor urine werkt. Zoals lakmoespapier reageert op zuren, reageert deze stof op ureum, het hoofdbestanddeel van urine. Het goedje zou zelf kleurloos zijn, maar bij contact met ureum fel rood kleuren. Wie kent het verhaal niet van de zwemmer die na het doen van zijn behoefte een rode wolk rond zijn middel ziet hangen, en beschaamd het bad moet verlaten?

Een goudmijn voor de chemieboer en een hele opluchting voor de badmeester, zou je denken. De dienstdoende verkoper van Detailchemie BV, een grote leverancier van zwembadchemicaliën, kan de handelsnaam van dit prachtige product echter niet geven. Wordt het zo slecht verkocht? Nee, het bestaat überhaupt niet, meneer. Maar dat verhaal van die zwemmer dan? Hou’en zo, meneer. Dat verhaal is vooral bedoeld om kinderen af te schrikken. Die kunnen overigens rustig in het water plassen, want het chloor breekt de stoffen in urine gewoon af. Goedemiddag.

Voorwaar een vrijbrief.