“Studenten zullen niet de dupe worden van technische problemen bij de OV-bedrijven”, belooft minister Plasterk. Hij kiest geen nieuwe deadline tot alle studenten de kans hebben gehad hun kaart te activeren – zonder lange wachttijden.
De rijen voor de oplaadapparaten waren deze maand ‘onaanvaardbaar lang’, erkent Plasterk. Dat kwam door een technisch mankement precies in de periode dat veel studenten hun kaart probeerden te activeren. De oorzaak van dat probleem is inmiddels bekend maar ondanks ‘hoopvolle oplossingen’ nog niet verholpen.
De deadline van 1 februari vervalt, een nieuwe activeerdatum is er nog niet. De minister wil nu “de volledige zekerheid dat alles goed werkt” voordat hij opnieuw een datum prikt. Voorlopig kunnen studenten ook met een ongeactiveerde kaart reizen.
Ook Plasterk vindt dat de communicatie rond de kaart beter had gekund. Vooral de bereikbaarheid van het callcenter schoot in januari “ernstig tekort”. “Ondanks waarschuwingen door DUO heeft het OV het aantal vragen erg onderschat.”
Zet een aantal studenten en creatieve ondernemers – ontwerpers, kunstenaars, illustratoren, filmmakers, fotografen – acht uur bij elkaar op een bijzonder locatie en in een inspirerende omgeving van muziek, eten en drinken. Laat ze, onder begeleiding van een ervaren coach, werken aan een oplossing van een technisch probleem, het ontwikkelen van een wervend communicatieplan of het bedenken van een nieuw duurzaam product. Dat is het idee achter het project 8UO: Acht Uur Overwerken voor het Goede Doel. Initiatiefnemer is de stichting Nieuwe Garde, ‘een netwerk voor jonge creatieven’.
Vrijdagavond, 18.00 uur. In alle negen steden waar Nieuwe Garde zetelt gaat een avondje 8UO van start. De Haagse afdeling werkt dit jaar samen met studenten van de TU Delft, die zich via het Delft Centre for Entrepreneurship hebben aangemeld. Plaats van handeling: Hangar 36, ‘creatieve broedplaats’ aan de Haagse Binckhorstlaan die voor de gewenste inspirerende omgeving moet zorgen. De voormalige PTT-werkplaats is voorzien van fraaie hoge ruimtes en smaakvol rood geverfde gangen, met artistieke verlichting. Overwerken, en nog wel gratis, moet ook een beetje een feestje zijn, in de filosofie van de organisatie. En dus begint de lange bijeenkomst met een gezamenlijk buffet. Waarna vertegenwoordigers van de vijf uitverkoren goede doelen vertellen welke opdracht ze meegeven aan de hen toegewezen
groep. Om half acht wordt de groepsindeling bekend gemaakt en verspreiden de groepen zich over verschillende bedrijfsruimtes in het gebouw.
Een van de clubjes gaat zich ontfermen over het Plakkies-project. Een duurzaam ontwikkelingsproject in Zuid-Afrika, opgezet door TU-studenten Michel Boerrigter en
Arnoud Roozendaal. Plakkies is Zuid-Afrikaans voor slippers. Ze worden ter plekke gemaakt door kansarmen en als modieus exportproduct op de westerse consumentenmarkt losgelaten. Zeven weken na vanavond moeten tienduizend slipperparen in 150 winkels verspreid over Nederland liggen. “Een zomerhit moet het worden”, verduidelijkt Boerrigter. De opbrengst gaat naar de Afrikaanse sloppenwijken. In deze eerste brainstormfase komt er nogal wat marketingjargon voorbij. Er vallen termen als ‘positioneren’, ‘guerrillaoverval’, ‘koopimpuls’ en ‘mediamomenten’. Er wordt gepraat over ‘het gevoel’ dat het product moet opwekken bij de potentiële koper. Gevoel is belangrijk, zegt groepsbegeleider David den Braver. Een zielig goededoelenverhaal willen de twee ondernemers niet, zegt Boerrigter: “Op de lange termijn moeten mensen hem kopen omdat ze het een mooie slipper vinden.”
Vragen worden ter tafel gegooid. Wat is de doelgroep? Wat mag hij kosten? Moeten kopers weten dat het voor een goed doel is? Den Braver: “Dit is wel een slipper met een verhaal. Afrikaanse leuzen spreken jongeren aan.” Boerrigter: “De consument moet onze ambassadeur worden.” Af en toe pakt iemand een model van tafel op, om ‘m nader te bestuderen of te bevoelen. Veel hebben de twee voortvarende ondernemers al voor elkaar. Van BN’ers, modebladen, tv-redacties en grote ketens hebben ze al gratis medewerking toegezegd gekregen.
Gelach
Om kwart over acht worden de goede-doelenvertegenwoordigers naar een dansvoorstelling gestuurd, elders in het gebouw. Het is nu aan de groepen en hun begeleiders. Of het door de knusheid van de kleine ruimte komt is de vraag, maar de sfeer is meer dan goed bij de Plakkiesgroep. Er stijgt veelvuldig gelach op rond de tafel, die behalve met papier en schrijfgerei aardig gevuld raakt met koffie, water en bier. Op de gang buigt een andere groep zich in een aanmerkelijk bedaardere sfeer over een conceptontwikkeling voor een gezonde leefstijl rondom een Krajicek-playground. Bij de groep die zich bezighoudt met de ‘wereld stop tuberculosedag’ in 2010, gaat de fase van ideeën spuien over in die van het uitwerken ervan. Elders zit een groep energiebesparende maatregelen te bedenken voor een luxueus hotelzwembad voor vakantie vierende gehandicapten. Weer anderen gaan op zoek naar fysieke belevingen, waarin de lasten van spierziekten worden ervaren.
In de centrale ruimte houden dj’s het schaarse publiek intussen bezig. Er zijn drankjes en hapjes. Chris van der Meulen, van Nieuwe Garde, zit wat op zijn laptop te pielen. “De bijeenkomst is niet bedoeld als bezigheidstherapie, we proberen echt goede oplossingen te vinden. We hebben het volste vertrouwen dat een aantal opdrachten daadwerkelijk invulling krijgt.” Intussen lukt het hem maar niet om een achtergrondfoto geplaatst te krijgen op het op de muur geprojecteerde twitterscherm. Daarop komen via mobieltje en laptop verstuurde boodschappen voorbij van diverse deelnemers aan de negen verschillende 8UO-bijeenkomsten. Berichten als ‘Loes doet groetjes aan die leuke jongen in Arnhem’, ‘Hoe gaat het met jullie’ en ‘Gezellig hier’.
Afwachten
Vanaf tien uur presenteren de groepen in de centrale hal beurtelings een update over de voortgang, enigszins gehinderd door geroezemoes achter in de zaal. De tbc-groep wil zich met een kettingkaart vooral richten op vrouwen van boven de 45. ‘Het goede gevoel’, ‘de positieve insteek’ moet benadrukt worden. De slipperploeg ziet zich voor de vraag gesteld: gaan we voor de gevoelswaarde of voor de ludieke factor? Iemand van de zwembadploeg verontschuldigt zich bij voorbaat voor het nogal technische verhaal. “Maar we beloven een beduidend spetterender eindpresentatie.” Het verhaal van de playground-club zit vol stedenbouwkundig jargon.
Als iedereen weer aan de slag is, dolen Roozendaal en Boerrigter wat doelloos rond. Voor hen is een lange fase van afwachten aangebroken. Denken de plakkies-fabrikanten, die al heel ver zijn in hun marketingstrategie, wat te hebben aan de uitkomsten? “We gaan er zeker iets mee doen”, zegt Boerrigter. “Juist dit soort initiatieven is voor ons heel belangrijk.”
Tijdens de laatste uren raken de werktafels steeds voller en wordt de sfeer steeds informeler. De rondgebrachte groentesoep en warme hapjes worden dankbaar aanvaard. Swie Oei, van het zwembad-octet, vindt het zeer inspirerend om met zo’n groep mensen uit verschillende disciplines te werken. “Iedereen heeft andere inzichten en ideeën. En het is ook nog eens voor een goed doel.” De afgestudeerde IO-er – het aandeel IO-ers is hoog vanavond – is als freelance ontwerper op zoek naar een baan. Stiekem aan het netwerken dus? Schuchter: “Ja. Eigenlijk heb ik er een hekel aan om het netwerken te noemen, maar het werkt wel zo.”
Natte ballen
Om tien over half twee, later dan gepland, beginnen de slotpresentaties. De zwembadgroep heeft wilde plannen. Een van de subgroepjes wil een turbomotor in de nabijgelegen IJssel hangen om energie op te wekken. Een ander clubje heeft het concept snoezelzwemmen bedacht als variant op het snoezelen, een beproefde combinatie van snuffelen en doezelen waarbij de zintuigen worden gestimuleerd. De derde groep wil warmteverlies tegengaan met ‘blote natte ballen in een netje’. Te gebruiken als verlaagd plafond, zodat de warmte niet naar boven verdwijnt. ’s Nachts kan men het net laten zakken om het zwembad mee af te dekken. Technisch en creatief, vindt presentator Van der Meulen.
De discussie in de plakkiesgroep heeft eveneens geleid tot verschillende oplossingen. Sommigen opteren voor het op het trottoir plakken van levensgrote voetstappen. Nieuwsgierigheid wekken. Anderen bedachten wat voorbeelden van ‘virale reclame’. Grappige filmpjes die geen reclame zijn, maar wel als zodanig werken. Boerrigter heeft achteraan de publieksreacties staan peilen. Die blijken positief. “We gaan dit zeker meenemen in ons traject. De relativering in de ideeën waardeer ik heel erg.”
De tbc-groep heeft het idee van de kettingkaart, met teksten als ‘Hoe’st? Ik dacht aan je’, gekoppeld aan een digitaal netwerk verder uitgewerkt. De opdrachtgever is onder de indruk. De Krajicekclub komt met sociaal-stedenbouwkundige oplossingen. De opdrachtgever zegt de ideeën mee te nemen, ‘maar ze zijn nog niet af.’
De Corpus-museumgroep streeft naar een totaalconcept, waarin fysieke beleving een grote rol speelt. Ideeën: een oude telefoon met draaischijf, die bij sommige cijfers langzamer draait, zodat je het idee krijgt dat je spieren niet goed werken. Een schrijfmuur met een pen die niet lekker reageert. Als gadget krijgen museumbezoekers een bibberpen mee. “Zij hebben de opdracht dat we een ervaring willen bieden heel goed begrepen”, reageert de opdrachtgever enthousiast. Om tien over half drie is het overwerken afgelopen. Er is feest na, maar een groot deel van de deelnemers verdwijnt in de nacht. Al dan niet met de gereedstaande tuktuks, die voor gratis vervoer zorgen naar de nachttrein.
De vijf opdrachten
Het Tuberculosefonds heeft als primaire doelstelling vergroting van naamsbekendheid en bewustwording. “Tbc is op aids na de meeste dodelijke ziekte, toch kennen weinig mensen de ziekte of de organisatie”, aldus een woordvoerder. “Bij een recent onderzoek dachten veel jongeren dat tbc een nieuw merk laptop was.” Of de aangewezenen een geniaal plan willen ontwikkelen met het oog op de ‘wereld stop tuberculosedag’, in maart 2010.
Het Prinses Beatrixfonds doet aan fondsenwerving om spierziekten te bestrijden. De opdracht luidt om voor het Leidse museum Corpus, waar je een reis kunt maken door het menselijk lichaam, iets als een ‘3D spierenman’ te realiseren. Een figuur die het publiek spelenderwijs kan laten bewegen, zodat je kunt zien waar specifieke spierziekten vandaan komen.
De opdrachtgevers van het Ubuntu Plakkies-project zijn twee TU-studenten. Plakkies zijn slippers die in Zuid-Afrika door kansarmen worden gemaakt door hergebruik van materialen. Het tweetal wil de Nederlandse markt belagen met hun eerste model. De opdracht luidt: wat te doen om er een dagelijks succes van te maken.
De Richard Krajicek Foundation stimuleert sportieve activiteiten in achterstandswijken. De stichting wil de betrokkenheid van alle bewoners met de omgeving vergroten. Opdracht: ontwikkel een concept voor een gezonde leefstijl rondom de playground.
Het Nederlands Rode Kruis zoekt naar creatieve oplossingen voor energiebesparende maatregelen voor het zwembad van hotel Valkenburg op de Veluwe. Dit is een plek waar lichamelijk gehandicapten bijzondere vakanties kunnen houden.
Comments are closed.