Persson

‘ De Volkskrant: ,,Minister Ritzen, zelf ooit lid van het studentencorps in Delft, wil een gedragscode opstellen.” Het AD weer: ,,Wellicht zou het slapen tijdens de groentijd weer ingevoerd kunnen worden.”

Schokkende berichten dus. Nooit zoveel onzin bij elkaar gezien. Waarschijnlijk bedoelen ze niet Virgil maar Virgiel, en waarschijnlijk bedoelen ze dat Ritzen daar lid is geweest en niet bij het corps; maar dat hij daar tijdens zijn groentijd nooit heeft kunnen slapen is onzin, ook al zou je dat misschien niet zeggen als je hem zo ziet. Dit is gemiereneuk natuurlijk, maar toch. Wie als verslaggever met dit soort simpel te achterhalen feitjes al de mist ingaat kan van het grote verhaal ook niet veel gemaakt hebben. Ik geloof de kranten niet meer. Waarschijnlijk drinken journalisten te veel. Misschien is het tijd voor een gedragscode voor journalisten.

Want gedragscodes zijn in, de laatste tijd. Grappig genoeg zijn gedragscodes niet bedoeld voor de mensen die zich niet gedragen, maar voor de plekken wáár ze zich niet gedragen. Als iemand ruzie maakt in een café moet het café voortaan minder bier schenken. Als iemand zijn hoofd uit een rijdende bus steekt om een stalen balk te koppen moet de bus zijn nooduitgangen voortaan op slot doen. Als iemand zich dooddrinkt in een Gronings verenigingshuis moeten de verenigingen ervoor zorgen dat er voortaan minder gedronken wordt.

Al die iemanden zijn volwassen mensen maar er wordt gedaan alsof het om achterlijke kinderen gaat of seniele bejaarden. Het heeft wel iets Amerikaans ook, waar de magnetron de schuld krijgt als de natte kat er redelijk droog maar ook redelijk dood uitkomt. Maar volgens mij zijn volwassen mensen per definitie geen kinderen of bejaarden of Amerikanen. Volwassen mensen hebben een eigen verantwoordelijkheid en dat brengt risico’s met zich mee. Dat houdt het spannend. Van risico’s kun je doodgaan. Van bergbeklimmen kun je doodgaan, van drinken kun je doodgaan, van leven kun je doodgaan.

Dat is niets nieuws. Wie drinkt neemt een risico. Wat niet wegneemt dat het verschrikkelijk vaak wèl goed gaat. Daar hoor je nooit wat over. Gezien het feit dat er tienduizenden verenigingsleden zijn in Nederland ben ik niet ontevreden over die ene dode in zoveel jaar. Oké, normaal gesproken zal drank daarnaast een stuk of wat van de overlevende leden via een leveraandoening een paar bejaarde jaren kosten. Maar daar staat genoeg tegenover.

Zijn de baten van drankgebruik eigenlijk wel eens goed doorgerekend? De daaruit voorvloeiende vriendschappen, geluksgevoelens en voorkomen zelfmoorden zijn onmeetbaar, dacht ik afgelopen zaterdag, rondlopend op een mooi feest meteen biertje in mijn hand. Persoonlijk vind ik het het risico waard. Laat iedereen dat voor zichzelf uitmaken. Wie een gedragscode nodig heeft om zijn grenzen te bepalen hoort niet thuis aan een universiteit.
Michael Persson

Schokkende berichten waren het, de afgelopen weken. De KMT en het alcoholgebruik schijnen te moeten veranderen. De kranten stonden er vol mee. Het Algemeen Dagblad: ,,Het gegeven dat er bij de ontgroening bij Virgil een arts aanwezig is, zegt iets over het lichamelijke karakter ervan.” De Volkskrant: ,,Minister Ritzen, zelf ooit lid van het studentencorps in Delft, wil een gedragscode opstellen.” Het AD weer: ,,Wellicht zou het slapen tijdens de groentijd weer ingevoerd kunnen worden.”

Schokkende berichten dus. Nooit zoveel onzin bij elkaar gezien. Waarschijnlijk bedoelen ze niet Virgil maar Virgiel, en waarschijnlijk bedoelen ze dat Ritzen daar lid is geweest en niet bij het corps; maar dat hij daar tijdens zijn groentijd nooit heeft kunnen slapen is onzin, ook al zou je dat misschien niet zeggen als je hem zo ziet. Dit is gemiereneuk natuurlijk, maar toch. Wie als verslaggever met dit soort simpel te achterhalen feitjes al de mist ingaat kan van het grote verhaal ook niet veel gemaakt hebben. Ik geloof de kranten niet meer. Waarschijnlijk drinken journalisten te veel. Misschien is het tijd voor een gedragscode voor journalisten.

Want gedragscodes zijn in, de laatste tijd. Grappig genoeg zijn gedragscodes niet bedoeld voor de mensen die zich niet gedragen, maar voor de plekken wáár ze zich niet gedragen. Als iemand ruzie maakt in een café moet het café voortaan minder bier schenken. Als iemand zijn hoofd uit een rijdende bus steekt om een stalen balk te koppen moet de bus zijn nooduitgangen voortaan op slot doen. Als iemand zich dooddrinkt in een Gronings verenigingshuis moeten de verenigingen ervoor zorgen dat er voortaan minder gedronken wordt.

Al die iemanden zijn volwassen mensen maar er wordt gedaan alsof het om achterlijke kinderen gaat of seniele bejaarden. Het heeft wel iets Amerikaans ook, waar de magnetron de schuld krijgt als de natte kat er redelijk droog maar ook redelijk dood uitkomt. Maar volgens mij zijn volwassen mensen per definitie geen kinderen of bejaarden of Amerikanen. Volwassen mensen hebben een eigen verantwoordelijkheid en dat brengt risico’s met zich mee. Dat houdt het spannend. Van risico’s kun je doodgaan. Van bergbeklimmen kun je doodgaan, van drinken kun je doodgaan, van leven kun je doodgaan.

Dat is niets nieuws. Wie drinkt neemt een risico. Wat niet wegneemt dat het verschrikkelijk vaak wèl goed gaat. Daar hoor je nooit wat over. Gezien het feit dat er tienduizenden verenigingsleden zijn in Nederland ben ik niet ontevreden over die ene dode in zoveel jaar. Oké, normaal gesproken zal drank daarnaast een stuk of wat van de overlevende leden via een leveraandoening een paar bejaarde jaren kosten. Maar daar staat genoeg tegenover.

Zijn de baten van drankgebruik eigenlijk wel eens goed doorgerekend? De daaruit voorvloeiende vriendschappen, geluksgevoelens en voorkomen zelfmoorden zijn onmeetbaar, dacht ik afgelopen zaterdag, rondlopend op een mooi feest meteen biertje in mijn hand. Persoonlijk vind ik het het risico waard. Laat iedereen dat voor zichzelf uitmaken. Wie een gedragscode nodig heeft om zijn grenzen te bepalen hoort niet thuis aan een universiteit.
Michael Persson