Ook zonder Het Rapport kon iedereen al op zijn klompen aanvoelen dat het mis was met het onderwijs. Niet door de scholierenstakingen, want scholieren die staken om minder les te krijgen, dat is allerminst verrassend.
Nee, iedereen met de beschikking over een rekenmachine zag de uitkomst van de onderwijsvernieuwingen al besloten in die plannen zelf. Elk plan dat de afgelopen jaren werd gelanceerd zou het onderwijs én beter én goedkoper maken. Het studiehuis: je hebt minder leraren nodig, en . zo concludeerde men euforisch . het was nog beter voor de leerlingen ook. Ik ken maar één plaats waar dingen én beter én goedkoper zijn en dat is bij Tell Sell. En Tell Sell is failliet. Daarbij laat een schoolklas zich nou eenmaal lastig opvouwen en onder het bed schuiven.
Waarom niet gewoon ‘beter’? Beter. Punt. Ik heb nog nooit op het nieuws gehoord dat er ergens een economie was ingestort omdat het land zich te buiten was gegaan aan goed onderwijs. Corruptie: ja. Oorlogen: ja. Infrastructuur: ja. Onderwijs: nee.
Het meest in het oog springende signaal dat we qua onderwijsbegroting inmiddels worden ingehaald door landen met straataccordeonisten als voornaamste exportproduct, zijn de schoolgebouwen. Scholen waren . ooit . paleizen van kennis. Hoge gangen, voor de eeuwigheid gebouwd, midden in de wijk. Amsterdamse School, dat werk. Je ziet eraan af dat onderwijs voor de bouwers van die scholen belangrijk was. Een mens is wat hij eet, een maatschappij is wat ze bouwt.
Wat zullen archeologen denken als ze over 2000 jaar onze efficiënte utiliteitsbouw opgraven? Gelegen aan goed bereikbare, niet al te dure locaties aan de rand van de stad, eufemistisch ‘onderwijsboulevards’ gedoopt. Niets. Het woord school zal niet eens bij ze opkomen, want ze kunnen helemaal niet weten of ze nu op een bedrijventerrein of een scholenterrein zijn gestuit.
Er is een verschil tussen een school waarin je denkt: ‘ik moet hier zo snel mogelijk weg’ en waarin je denkt: ‘deze school helpt mij op weg.’
JASPER VAN KUIJK
Ook zonder Het Rapport kon iedereen al op zijn klompen aanvoelen dat het mis was met het onderwijs. Niet door de scholierenstakingen, want scholieren die staken om minder les te krijgen, dat is allerminst verrassend. Nee, iedereen met de beschikking over een rekenmachine zag de uitkomst van de onderwijsvernieuwingen al besloten in die plannen zelf. Elk plan dat de afgelopen jaren werd gelanceerd zou het onderwijs én beter én goedkoper maken. Het studiehuis: je hebt minder leraren nodig, en . zo concludeerde men euforisch . het was nog beter voor de leerlingen ook. Ik ken maar één plaats waar dingen én beter én goedkoper zijn en dat is bij Tell Sell. En Tell Sell is failliet. Daarbij laat een schoolklas zich nou eenmaal lastig opvouwen en onder het bed schuiven.
Waarom niet gewoon ‘beter’? Beter. Punt. Ik heb nog nooit op het nieuws gehoord dat er ergens een economie was ingestort omdat het land zich te buiten was gegaan aan goed onderwijs. Corruptie: ja. Oorlogen: ja. Infrastructuur: ja. Onderwijs: nee.
Het meest in het oog springende signaal dat we qua onderwijsbegroting inmiddels worden ingehaald door landen met straataccordeonisten als voornaamste exportproduct, zijn de schoolgebouwen. Scholen waren . ooit . paleizen van kennis. Hoge gangen, voor de eeuwigheid gebouwd, midden in de wijk. Amsterdamse School, dat werk. Je ziet eraan af dat onderwijs voor de bouwers van die scholen belangrijk was. Een mens is wat hij eet, een maatschappij is wat ze bouwt.
Wat zullen archeologen denken als ze over 2000 jaar onze efficiënte utiliteitsbouw opgraven? Gelegen aan goed bereikbare, niet al te dure locaties aan de rand van de stad, eufemistisch ‘onderwijsboulevards’ gedoopt. Niets. Het woord school zal niet eens bij ze opkomen, want ze kunnen helemaal niet weten of ze nu op een bedrijventerrein of een scholenterrein zijn gestuit.
Er is een verschil tussen een school waarin je denkt: ‘ik moet hier zo snel mogelijk weg’ en waarin je denkt: ‘deze school helpt mij op weg.’
JASPER VAN KUIJK
Comments are closed.