Geluidsoverlast is een onderschat milieuprobleem, dat meer gezondheidsproblemen en ontregeling van de natuur oplevert dan menige andere bron van vervuiling, betoogt John Stewart.
John Stewart is al meer dan dertig jaar actievoerder, vooral tegen verkeersoverlast. Hij zag kans een extra landingsbaan voor Heathrow te blokkeren en werd in 2008 door de Independent on Sunday uitgeroepen tot de meest effectieve milieuactivist van het Verenigd Koninkrijk. Wanneer je aan zijn boek ‘Why noise matters’ begint, weet je dus dat zijn doel is een alarmbel te luiden, niet een evenwichtig betoog te houden.
Wat het boek niettemin waardevol maakt, is dat het een breed overzicht schetst over een veld dat nauwelijks als een eenheid gezien wordt. Bovendien maakt hij vanuit zijn oogpunt gehakt van twee ontwikkelingen die andere delen van de milieubeweging nou juist sterk propageren, namelijk zeetransport en windenergie.
Voor walvissen en veel andere zeedieren is geluid namelijk het belangrijkste zintuig. De enorme hoeveelheid lawaai die commerciële scheepvaart, sonar van onderzeeërs en seismisch onderzoek door de olie-industrie veroorzaken leidt tot desoriëntatie op grote schaal.
De hoeveelheid onderzoek op dit vlak is beperkt, want kostbaar in uitvoering, maar vrolijk word je er niet van. Sonars gebruiken pulsen van 230 decibel (een straaljager produceert 120 dB) en eigen onderzoek van de Amerikaanse marine laat zien dat walvissen daar totaal van in de war raken. Er bestaan aanwijzingen dat een van de gevolgen is dat walvissen erdoor te snel uit de diepzee opstijgen, zodat ze caissonziekte (luchtbellen in het bloed) ontwikkelen. Dat is in veel gevallen dodelijk en leidt tot stranding van complete kuddes. Onderzeeërs zijn echter relatief gering in getal vergeleken met vrachtschepen, waarvan de schroeven ook verstorende bromtonen door de oceanen jagen.
Stewart kijkt dan ook met argusogen naar de stormachtige groei van de scheepvaart. Gelukkig zijn scheepsfabrikanten geneigd te sleutelen aan de schroeven, omdat het geluid correleert met inefficiënt brandstofgebruik. Bij windmolens is het helaas juist omgekeerd, constateert Stewart. Efficiëntie vraagt daar om steeds grotere turbines, die juist meer geluidsoverlast veroorzaken. In Amerikaans onderzoek klaagde bijna honderd procent van de omwonenden over slaapproblemen sinds de plaatsing van windturbines.
Hoofdstuk na hoofdstuk stelt Stewart geluidsproblemen aan de kaak. Industrie en transport zijn erkende geluidsbronnen die de gezondheid van mens en dier bedreigen. Muzak, bedoeld om mensen in liften en winkels een rustig gevoel te geven, is niet onderworpen aan wetgeving, maar als je er de hele dag in moet staan, is dat bepaald geen pretje.
Gelukkig beginnen overheden maatregelen te nemen, vooral in Azië. Het is een van de milieuproblemen die in China serieuzer wordt genomen dan in westerse landen, al laat de handhaving nogal eens te wensen over. ‘Why noise matters’ zet een alomtegenwoordig gevolg van voortschrijdende technologische ontwikkelingen breed op de kaart en geeft ingenieurs dus iets om over na te denken bij hun ontwerpen.
John Stewart, ‘Why noise matters’.Earthscan, pp. 174, 27 euro.
“‘It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to Heaven, we were all going direct the other way.’
Our present time is like that depicted in the Charles Dickens’ novel ‘A Tale of Two Cities’. We 20-somethings have grown up as the most affluent generation in history. But we’re also the generation brought up with soaring divorce rates, the Iraq war and 9/11 terrorist attacks, which make us the most vulnerable victims of pessimism, skepticism, cynicism… whatever.
My ‘friend’ Michael is one of us who considers himself one of the few people remaining sane in this crazy world. Seeing Michael now, a 190cm tall guy weighing over 120kg, his ‘glorious’ past is just beyond your wildest imagination. At age 16, Michael captained his high school football team, winning championships. Moreover, God seemed especially generous to him: besides a powerful, athletic body, Michael was also given gorgeous looks. Unsurprisingly, he was soon discovered by a model-hunter and began shooting jeans commercials. People expected Michael to be the next David Beckham; yet, at age 22, he left all his gifts behind. He dropped out of college in his final semester and started working no-future jobs for countless fast-food restaurants. What’s worse, he began drinking and smoking heavily. Michael tells me that the world disappoints him and he decided to cut off his connection to it. In that way, he can find emotional peace. Overeducated while underemployed, I think Michael’s ‘find my peace’ speech is just a beautiful excuse for himself to turn his ignorist apathy towards this world and retreats from adult responsibilities.
I’m telling Michael’s story not to feel superior, be judgmental, or start a debate about whether our world is a mess. I’m also never that naïve to hope people swallow the grossly simplified advice of ‘be optimistic and positive’. No, I’m pro-pessimism, skepticism, cynicism, whatever, as long as it’s constructive. But if someone is simply eager to jump on the bandwagon and put ‘hypocritical’, ‘shameless’, ‘dirty’, whatever tags on our world without ever being part of it himself, I have to excuse myself for standing up to defend our world. After all, it’s not the critic who carries our civilisation forward.
As US President Roosevelt once said: ‘The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood, who strives valiantly, who errs and comes up short again and again’. So, the last thing we need is another cold and timid soul.
Of course Michael is free to choose what he wants to do with his gifts, but isn’t it always difficult to see God’s well-prepared gifts sneaking away, while not for the sake of a better world?”
Lei Li is from Shanghai, China. She can be contacted at: LeiLivanShanghai@gmail.com
Comments are closed.