Onbegrip

Bij de meeste andere studies in Delft, loop je er nogal eens tegenaan dat mensen geen idee hebben waar je studie überhaupt om draait.
Wanneer je bij de kapster in de stoel kruipt, wordt je meteen gevraagd wat je in het dagelijks leven doet. “Ga je naar school, of werk je al?” Wanneer je haar duidelijk hebt gemaakt dat je studeert, komt natuurlijk de onvermijdelijke vraag. Welke studie? Nu bevat de naam van mijn studie tenminste nog een onderdeel dat de meeste mensen wel herkennen: scheikunde. Civiele techniek zal op een verjaardag of familiedag waarschijnlijk nog veel meer glazige blikken oproepen. Wat ze met de term technologie in combinatie met scheikunde moeten, lijkt alleen nog niet helemaal duidelijk. Dus het onderwerp wordt subtiel veranderd in het kabinet Balkenende of het weer.
Heus, ik snap wel dat niet iedereen even geïnteresseerd is in technologie als de gemiddelde Delftse student. Toch probeer ik op zijn minst de mensen die het dichtst bij mij staan uit te leggen waar ik mee bezig ben: scheikundige technologie. Vaak lopen mensen vast op het feit dat ze zich weinig kunnen voorstellen bij grote chemische processen. Toen ik laatst een ontwerpopdracht kreeg om een oplossing te bedenken voor een afvalstroom die vrijkomt bij de productie van kaas, zag ik mijn kans schoon. Dit was de kans om mijn moeder een voorbeeld te geven van waar mijn studie om draait.
De samenvatting werd vol enthousiasme aangehoord. “Je bent nog wel zo dol op kaas, dit is echt een opdracht voor jou!” Toen ik daarna probeerde dieper op de opdracht in te gaan en uit te leggen wat we nu precies gaan ontwerpen, volgde een pijnlijke en lange stilte. Uiteindelijk kon ze alleen nog uitbrengen: “Hoe heb ik ooit zo’n dochter kunnen krijgen….” Het vooroordeel dat techniek moeilijk en onbenaderbaar is, heb ik na al die jaren nog steeds niet weg kunnen nemen. Zelfs niet bij mijn ouders.