Nobelprijs mediafestijn

Jaarlijks worden rond deze tijd de Nobelprijswinnaars bekend gemaakt. De wetenschap wordt consequent onderbelicht in de media, dus de uitreiking is een uitgelezen mogelijkheid om daar eens iets aan te doen. De Nobelprijs als excuus om over scheikunde te praten.

Vanaf 2009 schrijven studievriend Mark en ik op onze blog Scheikundejongens.nl over scheikunde. Sindsdien vraagt De Wereld Draait Door ons jaarlijks in de uitzending. Perfect. Dat programma geldt als het hoogst haalbare als het gaat om media-aandacht voor de wetenschap, want nergens anders wordt zo’n groot en gevarieerd publiek bereikt. Maar er is iets curieus met dat programma, wat wij gekscherend de DWDD-score noemen. Dat is het aantal keer dat iemand wordt uitgenodigd bij DWDD versus het aantal keer dat diegene ook écht langs is geweest. Onze score staat nu op 3-0.

Dit jaar waren we uitstekend voorbereid. We zaten we met de lunch achter de live stream op nobelprize.org. En ja hoor, een prijs voor computational chemistry, daar weten we genoeg vanaf. Een uur later hing ik met een professor aan de telefoon voor een interview en ons eigen verslag stond kort daarop online. Ik had al van groot gekleurd papier een beeldend modelletje geknipt.

Maar je voelt het al aankomen. De DWDD-redactie belt: “We hebben gisteren ook al aandacht besteed aan natuurkunde, dus we gaan voor de zedenzaak.” Tja, dat excuus kan ieder jaar. DWDD-score: 4-0. Maar wat nu? Wat hebben we verkeerd gedaan? Of is scheikunde dan écht niet sexy genoeg?

Ik hoor het mezelf tegen Jorien van het ANP zeggen: “De eerste Nobelprijs ging nog wel naar een Nederlander!” Ik denk dat ze het interessant vindt, want ze lacht en vraagt naar het aantal Nederlandse laureaten. Met m’n linkerhand maak ik een scheur in m’n geknutselde modelletje. Ik baal. Later die avond Google ik toch mijn eigen naam met ‘Nobelprijs scheikunde’. Twee citaties van het ANP: NU.nl en Het Reformatorisch Dagblad. Dat is ook wat.