Terwijl de oorlogen niet meer uit elkaar te houden zijn, de economie op de glijbaan staat en de aarde opwarmt, maak ik me nog steeds druk over dat kleine krantenbericht van een aantal weken geleden.
Het ging over onze eigen ir. Jan Husslage. Een glorieuze TU-carrière achter zich latend, heeft Jan zich met bloedeigen handen gestort op de realisering van zijn levenswerk: de ecowoning in Steenwijk. Een fantastisch plan. Een voorbeeld.
Maar niet in Steenwijk. De buurt klaagt steen en been ‘dat het huis niet in het straatbeeld past’ en heeft de plaatselijke ambtenaar net zo lang onder druk gezet totdat hij in een of ander stoffig document een regeltje heeft opgesnord dat Jan verplicht zijn huis af te breken. Steenwijk op zijn best.
Ik weet waar Jan doorheen gaat. Veertien jaar geleden bracht mijn familie de zomer door in de Franse vakantievilla van mijn oom en tante. Op steenworp afstand bouwde ik mijn eigen paradijs. Na dagen zwoegen, mocht het resultaat er zijn: vier houten muren, een golfplaten dak met dakgoot, een bedje van hooi, een tafeltje en een raam. Meer had ik niet nodig. Het jaar daarop zouden we weer naar Frankrijk afreizen. Ik had het hele jaar gefantaseerd over de uitbreiding van mijn hut. Met nieuw meegesmokkeld materiaal (een oud stuk waterpijp, een doosje gejatte schroeven en een stuk touw), rende ik bij aankomst als eerste de auto uit. Om op gruwelijke wijze te worden teleurgesteld. Op de plek waar een jaar geleden de Beste Hut van de Wereld had gestaan, was mijn oom nu druk bezig met een nagelschaartje zijn perfecte gazon bij te punten. “Hij stond in de weg”. Wanhopig van woede besloot ik vanaf dat moment nooit meer iets te bouwen. Een potentieel glorieuze carrière in de kiem gesmoord. Tot ik in Delft kwam.
De grootste stap op weg naar een betere wereld is niet weer een nieuw politiek voornemen, akkoord of verdrag, maar een fundamentele mentaliteitsverandering, waarbinnen we het ons niet meer kunnen permitteren ons eigen gazonnetje prioriteit te geven.
De wereld zal zich moeten durven openstellen voor nieuwe helden. Mensen met lef, inzicht en initiatief. Mensen zoals Jan. Ook al passen die op het eerste gezicht misschien niet ons straatje.
ANNA NOYONS
Terwijl de oorlogen niet meer uit elkaar te houden zijn, de economie op de glijbaan staat en de aarde opwarmt, maak ik me nog steeds druk over dat kleine krantenbericht van een aantal weken geleden. Het ging over onze eigen ir. Jan Husslage. Een glorieuze TU-carrière achter zich latend, heeft Jan zich met bloedeigen handen gestort op de realisering van zijn levenswerk: de ecowoning in Steenwijk. Een fantastisch plan. Een voorbeeld.
Maar niet in Steenwijk. De buurt klaagt steen en been ‘dat het huis niet in het straatbeeld past’ en heeft de plaatselijke ambtenaar net zo lang onder druk gezet totdat hij in een of ander stoffig document een regeltje heeft opgesnord dat Jan verplicht zijn huis af te breken. Steenwijk op zijn best.
Ik weet waar Jan doorheen gaat. Veertien jaar geleden bracht mijn familie de zomer door in de Franse vakantievilla van mijn oom en tante. Op steenworp afstand bouwde ik mijn eigen paradijs. Na dagen zwoegen, mocht het resultaat er zijn: vier houten muren, een golfplaten dak met dakgoot, een bedje van hooi, een tafeltje en een raam. Meer had ik niet nodig. Het jaar daarop zouden we weer naar Frankrijk afreizen. Ik had het hele jaar gefantaseerd over de uitbreiding van mijn hut. Met nieuw meegesmokkeld materiaal (een oud stuk waterpijp, een doosje gejatte schroeven en een stuk touw), rende ik bij aankomst als eerste de auto uit. Om op gruwelijke wijze te worden teleurgesteld. Op de plek waar een jaar geleden de Beste Hut van de Wereld had gestaan, was mijn oom nu druk bezig met een nagelschaartje zijn perfecte gazon bij te punten. “Hij stond in de weg”. Wanhopig van woede besloot ik vanaf dat moment nooit meer iets te bouwen. Een potentieel glorieuze carrière in de kiem gesmoord. Tot ik in Delft kwam.
De grootste stap op weg naar een betere wereld is niet weer een nieuw politiek voornemen, akkoord of verdrag, maar een fundamentele mentaliteitsverandering, waarbinnen we het ons niet meer kunnen permitteren ons eigen gazonnetje prioriteit te geven.
De wereld zal zich moeten durven openstellen voor nieuwe helden. Mensen met lef, inzicht en initiatief. Mensen zoals Jan. Ook al passen die op het eerste gezicht misschien niet ons straatje.
ANNA NOYONS
Comments are closed.