Nattigheid

Een meisje dwaalt rond het met rood-witte tape afgesloten terrein. Ze zoekt vertwijfelt naar een manier om zonder natte kuiten op Perron Twee te komen. Niet dat dat zin heeft, want die is er niet. Bovendien heeft de NS vanwege de wateroverlast besloten de treinen richting Rotterdam niet in Delft te laten stoppen. Andersom kan nog wel. Op Perron Een rijdt een verlate stoptrein weg, nadat hij een verregende groep toeristen heeft uitgespuugd. Ze kijken niet blij.

Delft lijdt onder het noodweer dat Zuid-West Nederland teistert. Aan de Rietveld kan de gracht de regenval niet meer verwerken en komt de weg blank te staan. De dranghekken aan het begin van de straat zijn stille getuigen van een slapeloze nacht en de strijd tegen natte voeten. De gracht trekt zich nu weer langzaam terug, maar halverwege de Rietveld reikt het water nog tot aan de enkels. Af en toe zwemmen een paar eenden de weg over.

Een bewoner in kaplaarzen rekent af met de loodgieter. Hij kijkt vermoeid. Zondagnacht drie uur werd hij wakker omdat de telefoon ging. Door kortsluiting in de bedrading. ,,Het water in mijn huiskamer stond zo hoog”, geeft hij aan, en houdt duim en wijsvinger zo’n vijftien centimeter van elkaar. De voordeur gaat open en zijn vrouw voegt zich bij hem.

,,Gelukkig hebben we het leren bankstel nog kunnen redden”, vervolgt hij. ,,Maar het parket en het pleisterwerk zijn natuurlijk naar de maan. Dat water kruipt allemaal op.”. De vrouw knikt met samengeknepen lippen. Het busje van de loodgieter rijdt kalm door de poel voor de deur en stuift dan weg naar het volgende noodgeval. ,,Wat? Nee, we hebben geen kelder”, verzucht de man. ,,Gelukkig niet.”

De winkels rond De Markt hebben wel kelders. Een voertuig van de reinigingsdienst pompt een dikke straal smurrie het riool in. De aanvoerslang hangt in de kelder van een eetgelegenheid. Een doornatte man waadt door het water en verzamelt de ronddobberende plastic kratten. Op het oppervlak drijven wat groenteresten.

,,Erg hé?”, probeert een toekijkende vrouw met een paraplu. ,,Ik dacht dat ik wateroverlast had, maar vergeleken met dit is het niks.” Een medewerker van een interieurzaak doet een tegenbod. ,,De winkel op de hoek heeft allemaal audio- en videoapparatuur in de kelder staan. En hiernaast bewaren ze er hun hele kledingvoorraad. Die zullen wel aardig wat schade hebben.”

Dan valt het met de overlast in de TU Bibliotheek wel mee. Het magazijn maakt water en de glazen ring tussen de kegel en het grasdak moest even zijn meerdere erkennen in de slagregens. Een paar vochtplekken in het linoleum herinneren nog aan het onstuimige onweer van het weekeinde. De regen is wat nu bedaard en tikt bijna ritmisch tegen de glazen segmenten. Slechts af en toe valt er een druppel van het plafond. Tussen de inderhaast leeggehaaldetijdschriftstellingen staan een paar oud-papierbakken water te verzamelen. Er zit een paar centimeter in. De schade? ,,Een paar natte tijdschriften”, laat een woordvoerder weten. Niet slecht voor nieuwbouw.

Een meisje dwaalt rond het met rood-witte tape afgesloten terrein. Ze zoekt vertwijfelt naar een manier om zonder natte kuiten op Perron Twee te komen. Niet dat dat zin heeft, want die is er niet. Bovendien heeft de NS vanwege de wateroverlast besloten de treinen richting Rotterdam niet in Delft te laten stoppen. Andersom kan nog wel. Op Perron Een rijdt een verlate stoptrein weg, nadat hij een verregende groep toeristen heeft uitgespuugd. Ze kijken niet blij.

Delft lijdt onder het noodweer dat Zuid-West Nederland teistert. Aan de Rietveld kan de gracht de regenval niet meer verwerken en komt de weg blank te staan. De dranghekken aan het begin van de straat zijn stille getuigen van een slapeloze nacht en de strijd tegen natte voeten. De gracht trekt zich nu weer langzaam terug, maar halverwege de Rietveld reikt het water nog tot aan de enkels. Af en toe zwemmen een paar eenden de weg over.

Een bewoner in kaplaarzen rekent af met de loodgieter. Hij kijkt vermoeid. Zondagnacht drie uur werd hij wakker omdat de telefoon ging. Door kortsluiting in de bedrading. ,,Het water in mijn huiskamer stond zo hoog”, geeft hij aan, en houdt duim en wijsvinger zo’n vijftien centimeter van elkaar. De voordeur gaat open en zijn vrouw voegt zich bij hem.

,,Gelukkig hebben we het leren bankstel nog kunnen redden”, vervolgt hij. ,,Maar het parket en het pleisterwerk zijn natuurlijk naar de maan. Dat water kruipt allemaal op.”. De vrouw knikt met samengeknepen lippen. Het busje van de loodgieter rijdt kalm door de poel voor de deur en stuift dan weg naar het volgende noodgeval. ,,Wat? Nee, we hebben geen kelder”, verzucht de man. ,,Gelukkig niet.”

De winkels rond De Markt hebben wel kelders. Een voertuig van de reinigingsdienst pompt een dikke straal smurrie het riool in. De aanvoerslang hangt in de kelder van een eetgelegenheid. Een doornatte man waadt door het water en verzamelt de ronddobberende plastic kratten. Op het oppervlak drijven wat groenteresten.

,,Erg hé?”, probeert een toekijkende vrouw met een paraplu. ,,Ik dacht dat ik wateroverlast had, maar vergeleken met dit is het niks.” Een medewerker van een interieurzaak doet een tegenbod. ,,De winkel op de hoek heeft allemaal audio- en videoapparatuur in de kelder staan. En hiernaast bewaren ze er hun hele kledingvoorraad. Die zullen wel aardig wat schade hebben.”

Dan valt het met de overlast in de TU Bibliotheek wel mee. Het magazijn maakt water en de glazen ring tussen de kegel en het grasdak moest even zijn meerdere erkennen in de slagregens. Een paar vochtplekken in het linoleum herinneren nog aan het onstuimige onweer van het weekeinde. De regen is wat nu bedaard en tikt bijna ritmisch tegen de glazen segmenten. Slechts af en toe valt er een druppel van het plafond. Tussen de inderhaast leeggehaaldetijdschriftstellingen staan een paar oud-papierbakken water te verzamelen. Er zit een paar centimeter in. De schade? ,,Een paar natte tijdschriften”, laat een woordvoerder weten. Niet slecht voor nieuwbouw.