Nachtbraken

Al uren staat dezelfde cd op, want het schrijft zo lekker en je wilt de trance niet doorbreken.

Het wordt zwart voor je ogen en je voelt dat je rood aanloopt. Maar op een rare manier: je nek wordt warm en je wilt keihard schreeuwen. Het liefst barst je in janken uit. Geen idee wat jou tegenhoudt, maar je blijft stil zitten. Je komt erachter dat je al een half uur naar je document staart. Het ene computerscherm toont een plotprogramma, een zelf gefabriceerd script en 31 tekstbestanden met ruwe data. Het andere beeldscherm wordt bevolkt door de browser (met veel te veel tabbladen), het muziekprogramma, een chatprogramma (maar iedereen is toch allang naar bed), mail is geminimaliseerd en een eenzame tekstverwerker wacht op je aandacht.

Nog drie weken om het artikel af te maken en nog twee maanden voor het congres waar je de resultaten wilt presenteren. Geen bureau is groot genoeg voor alle aantekeningen van alle meetings met alle co-auteurs en begeleiders en supervisors en brainstormsessies en koffie-ideeën en vrijdagmiddagexperimenten en – o God dit wordt nooit wat. Ik moet iets, er moet iets, iemand moet iets. Dit gaat niet goed komen.

Je staat op en loopt naar de koelkast. Twee stappen later bedenk je je en ga je toch naar het wijnrek. Of de drankkast. Nee, eerst water. Vier veel te grote teugen later, hoest je het water je longen uit en ga je weer zitten. Je kijkt op de klok en de vloer zakt onder je voeten vandaan. Half drie. Je kijkt naar het beeldscherm en besluit dat je niks meer kan.

Er klinkt applaus en je wordt wakker. Vincent is klaar met zijn praatje en groepsgenoten klappen beleefd. Snel pak je pen en aantekeningen en loopt met de anderen de zaal uit. Het eerste jaar van je promotie zit erop en nu al heb je nachtmerries.

Aldo G.M. Brinkman is promovendus bij de onderzoeksgroep organic materials & interfaces (OMI) bij chemical engineering (Technische Natuurwetenschappen) en blogger bij de Scheikundejongens.