Dr.ir. Karen de Lathouder promoveerde onlangs op een nieuwe techniek om geneesmiddelen te maken met een monoliet. Ondanks de successen die de TU Delft ermee boekt, bloedt de ‘monolietengroep’ van Technische Natuurwetenschappen volgens haar dood.
De Lathouder, die haar techniek ontwikkelde in opdracht van DSM, gebruikte een enzym als katalysator. De farmaceutische en levensmiddelenindustrie gebruiken al jaren enzymen als biokatalysatoren, maar nog niet in combinatie met monolieten. De bedrijven stoppen de moleculen meestal in bolletjesvorm in zogenaamde vast-bedreactoren.
In monolieten verlopen reacties efficiënter dan in de meeste andere reactoren, doordat de buisjes gezamenlijk een groot oppervlak vormen. Gassen en vloeistoffen die er doorheen worden geleid en met elkaar moeten reageren, komen hierdoor volop in contact met de katalysatoren. Bijkomend voordeel is dat de enzymen minder snel stuk gaan doordat ze vastgeplakt zitten. In een vast-bedreactor willen ze nog wel eens in stukken breken als er hard geroerd wordt.
Een van de grootste uitdagingen van het werk van De Lathouder was ervoor te zorgen dat de enzymen grip kregen op de wanden. “Bij een van de methoden die ik bedacht om dit voor elkaar te krijgen veranderde ik de monoliet in een soort lolly”, vertelt ze. “Ik dompelde de monoliet onder in een suikeroplossing en verbrandde deze daarna. Hierdoor bleef er tegen de wanden een zwart koolstoflaagje over. Enzymen die vervolgens in de monoliet gebracht worden, blijven in dit laagje vastzitten.”
DSM is volgens De Lathouder blij met het resultaat. “Maar toch blijft het concept op de plank liggen. En dit terwijl iedereen in de academische wereld ervan overtuigd is dat monolieten goed werken”, aldus de onderzoeker, die voor haar werk de prestigieuze Senior Moulton Medal 2006 ontving. Deze prijs wordt jaarlijks door het Britse instituut voor chemische ingenieurs uitgereikt voor de beste publicatie op het gebied van de chemie.
“De industrie is conservatief en zit niet op onze ideeën te wachten”, zegt De Lathouder gedesillusioneerd. Na de pensionering van haar promotor dit voorjaar, hoogleraar chemische proceskatalyse en monolietenexpert prof. dr. Jacob Moulijn, verwacht zij dat de groep die zich met monolietenonderzoek bezighoudt ‘dood zal bloeden’. Sinds zijn aanstelling in 1990 heeft Moulijn tientallen promovendi begeleid bij monolietenonderzoek. Een opvolger moet nog gezocht worden. Volgens Moulijn is het is niet erg waarschijnlijk dat de opvolger zich ook op monolieten zal storten. (TvD)
Pagina 08: ‘Als student krijg je geen Nobelprijs’
De Lathouder, die haar techniek ontwikkelde in opdracht van DSM, gebruikte een enzym als katalysator. De farmaceutische en levensmiddelenindustrie gebruiken al jaren enzymen als biokatalysatoren, maar nog niet in combinatie met monolieten. De bedrijven stoppen de moleculen meestal in bolletjesvorm in zogenaamde vast-bedreactoren.
In monolieten verlopen reacties efficiënter dan in de meeste andere reactoren, doordat de buisjes gezamenlijk een groot oppervlak vormen. Gassen en vloeistoffen die er doorheen worden geleid en met elkaar moeten reageren, komen hierdoor volop in contact met de katalysatoren. Bijkomend voordeel is dat de enzymen minder snel stuk gaan doordat ze vastgeplakt zitten. In een vast-bedreactor willen ze nog wel eens in stukken breken als er hard geroerd wordt.
Een van de grootste uitdagingen van het werk van De Lathouder was ervoor te zorgen dat de enzymen grip kregen op de wanden. “Bij een van de methoden die ik bedacht om dit voor elkaar te krijgen veranderde ik de monoliet in een soort lolly”, vertelt ze. “Ik dompelde de monoliet onder in een suikeroplossing en verbrandde deze daarna. Hierdoor bleef er tegen de wanden een zwart koolstoflaagje over. Enzymen die vervolgens in de monoliet gebracht worden, blijven in dit laagje vastzitten.”
DSM is volgens De Lathouder blij met het resultaat. “Maar toch blijft het concept op de plank liggen. En dit terwijl iedereen in de academische wereld ervan overtuigd is dat monolieten goed werken”, aldus de onderzoeker, die voor haar werk de prestigieuze Senior Moulton Medal 2006 ontving. Deze prijs wordt jaarlijks door het Britse instituut voor chemische ingenieurs uitgereikt voor de beste publicatie op het gebied van de chemie.
“De industrie is conservatief en zit niet op onze ideeën te wachten”, zegt De Lathouder gedesillusioneerd. Na de pensionering van haar promotor dit voorjaar, hoogleraar chemische proceskatalyse en monolietenexpert prof. dr. Jacob Moulijn, verwacht zij dat de groep die zich met monolietenonderzoek bezighoudt ‘dood zal bloeden’. Sinds zijn aanstelling in 1990 heeft Moulijn tientallen promovendi begeleid bij monolietenonderzoek. Een opvolger moet nog gezocht worden. Volgens Moulijn is het is niet erg waarschijnlijk dat de opvolger zich ook op monolieten zal storten. (TvD)
Pagina 08: ‘Als student krijg je geen Nobelprijs’
Comments are closed.