Meten aan water

Het vak ‘Meten aan Water’ is een praktisch onderdeel van de minor ‘De Delta Denker’, die ook bekend staat als de ‘Water Minor’. Het vak staat open voor belangstellende 3e jaars bachelorstudenten van verschillende faculteiten, maar het merendeel komt van de faculteit Civiele Techniek en Geowetenschappen. Tijdens de workshop, die de praktische helft van het vak vormt, moeten de studenten een sensor maken die een eigenschap van water meet (stroomsnelheid, hoogte, temperatuur, zuurgraad) en de gegevens automatisch online zet. De sensor moet minimaal die niveaus onderscheiden en liefst meer (lees: nauwkeuriger).

Indien de sensor het op de presentatiedag doet, zijn de studenten geslaagd, anders moeten ze het jaar erop terugkomen. ‘Bij mij geen slecht ingenieurswerk verhullen in een mooie powerpoint of verslag’ licht Hut toe.

De basiselektronica om online te komen krijgen ze van de organisatie, de rest van het materiaal moeten ze zelf bij elkaar scharrelen zolang het maar niks kost en legaal is verkregen. Er namen dit jaar 25 studenten aan de workshop deel, verdeeld over twaalf groepen.

Jelle Blom en Georgi Thiel maakten van een verkeerskegel een venturibuis. Uit de vergelijking van de druk in het brede en in het smalle gedeelte van de buis kunnen ze uitrekenen hoeveel water er per tijdseenheid door de buis stroomt. Ze lezen de waterdruk contactloos uit met twee piepschuim drijvers die onder twee infrarood afstandsmeters zitten.

Gerben Gerritsen en Maud van Delden hadden van een stel spijkers en een oplopend plankje een snelheidsmeter gemaakt. Hoe sneller het water stroomt, hoe hoger het wordt opgestuwd en hoe natter de spijkers worden. Dat is te meten met de elektronica die met een paar draadjes aan de spijkers is verbonden.

Een speciale vermelding verdient nog een stormvloedkering met golfhoogtemeting. Wanneer het water gevaarlijk hoog komt verstuurt de sensor een sms-bericht om de beheerder te waarschuwen. Die kan via z’n telefoon de kering sluiten. In dit geval nog met een K’nex motortje.